yine buradaydım.
uyuyamayarak,
lanet tavana bakıyordum.
düşüncelerim beni uyanık tutuyordu.
bağırmak ve çığlık atmak ve kesmek ve ölmek istiyordum,
ama gerçekten tek hissettiğim uyuşukluktu.
önceden,
çoğu zaman üzgündüm,
ama şimdi uyuşmuşluğun daha kötü olduğunu anlıyorum.
sadece bir şey hissetmek istiyorum.
sadece bu hiçlik hissini sonlandırabilmek istiyorum.
çok kafa karıştırıcıydı,
ama çok da garipti.
hayatımda hiç bu kadar depresyonda olmak istememiştim.
çünkü depresyonda olmak bile bir histi.
uyuşmuş olmayı nasıl açıklayabilirim?
doğru kelime mi ki uyuşukluk?
zihnim bir sürü şeyle yarışıyor gibi,
ama sadece boş hissediyorum ve,
bilmiyorum.
bundan çok da hoşlanmadım.
böyle hissetmektense yeniden intiharla haşır neşir olmayı tercih ederim.
