jungkook ile koridorda yürümek yapabileceğim en son şeydi.
gerçi ikimizin de kimin ne düşündüğü pek umrunda değildi.
bu da ona hayran kaldığım ayrı bir şey.
bir arkadaşına yardım etmek için hep ilk atlayan o olurdu,
ya da ağladığında sarılırdı,
ama eğer toplum içindeyse çok soğuk olurdu.
sessiz ve umursamaz;
olmak istediğim her şey.
şu an,
aslında öyleyim.
ve bu aşırı berbat.
jungkook'un her zaman böyle hissettiğini tanrı bilir.
belki de onu affetmemin başka bir sebebi vardır.
her zaman üzgündü.
belki de şimdi ben de aynı hissettiğimden,
onu anlayabiliyordum.
ve dürüst olmak gerekirse, bir kez daha yeniden yanımda birisinin olmasına ihtiyacım vardı.
