hastanenin kötü olduğunu düşünmüştüm,
hah,
evin daha da kötü olduğunu nereden bilebilirdim?
bana bir bardakmışım gibi davranıyorlar;
en hafif dokunuşta kırılacakmışım gibi.
sanki haftalar önce beni reddetmemiş gibi davranıyorlar.
annem, 'bir şeyleri kaçırana kadar ne kadar özleyeceğini bilemezsin' fikrinden vazgeçmeye çalıştı.
tanrı bana ikinci bir şans verdi diye çok minnettardı.
bu acayip gülünç.
bunu söyleyemezsen,
ne tanrı vardır,
ne de ikinci şanslar.
ben uyanmak istemedim.
