bugün okulda dedikodular dönüyordu.
eklemlerim koyu bir pembeydi ve derim kalkmıştı.
birini dövdüğümü söylüyorlardı.
bundan önce,
insanlar dik bakışlarımdan tiksiniyorlardı.
ama bu sefer bakmaya korkuyorlardı.
onları da döveceğimi sanıyorlardı.
ah,
ne kadar ironik.
bir kabadayı gibi görünüyordum.
iki ay boyunca o insanlar tarafından dövüldüm ve zihinsel olarak kırıldım,
ve şimdi benden korkuyorlar.
açıkçası çok iyi hissettirdi.
ilk başta umursamadım.
sonra,
müdürün odasından çağırıldım.
birine zarar vermekten beni suçladı.
daha da ironik olanı,
sen olduğunu sandı.
min sikik yoongi.
ama yapmam gerekse bile,
sana asla vurmam.
dürüst olmak çok üzücü.
sadece kalbimi değil,
kişiliğimi de kırmış olsan bile,
sana asla vurmam.
birisini dövdüğümü söyledim.
yarım saat boyunca duvarı yumrukladığımı söyleyemezdim.
kendine zarar vermekti bu.
ve gerçekten hastaneye geri dönmek istemiyorum.
