İLK AŞK

Bölüm 40

Bugün büyük gündü. Akın'la birlikte uyanıp kahvaltı yapmıştık şimdiyse eve dönmek için hazırlanıyorduk. Evi geldiğimiz daha doğrusu Akın'ın geldiği gibi bırakmak için toparlayıp daha sonra Akın'ın eşyalarını çantaya koymaya başlamıştık. Eve döneceğimiz için çok heyecanlıydım. Kabul ediyorum, burada Akın'la birlikte yaşamak çok eğlenceliydi ve güzeldi ama eski halimizi özlemiştim. Hep beraber takıldığımız, Akın'ın ailesiyle arasının iyi olduğu ve okulda uyuduğum zamanları özlemiştim. Özellikle üçüncü madde çok önemliydi. Akın hastaneye yattığından beri adam akıllı okula gitmemiş daha doğrusu okulda uyuyamamıştım. Açıkçası sıramı özlemiştim. İlk iki madde normal insanlara göre daha önemliyken benim için üçüncü madde daha önemliydi. Hadi ama hangimiz sırada, en sıkıcı derslerde uyduğumuz zamanları sevmiyor ki? Tamam bu kadar saçmalamam yeterdi. Eve döneceğimizi öğrendiğimden beridir fabrika ayarlarıma dönmüştüm resmen. Asıl Özge geri dönmüştü bunca yaşanılan şeyden sonra. Eğer en önemli maddeye uykuyu koyuyorsam gerçekten de geri dönmüştüm. Demek ki hayatımızda normale dönmüştü. Çok şükür...

''Tamamdır. Hadi çıkalım.'' Dedi Akın dalgın bir şekilde. Sanırım verdiği kararı sorguluyordu. Doğru karar verdiğini göstermek için elini tuttum. Elini tutunca kafasını kaldırıp bana baktı. Ben gülümseyince bir süre durdu ve o da gülümsedi. Sanırım doğru karar olduğu kanısına varmıştı. Her an kararından vazgeçecek diye korkuyordum O yüzden hemen bu evden çıkmak istiyordum. Çantasını boşta olan eline aldı ve odadan çıktık. Son kontrollerimizi de yaptıktan sonra sonunda evden de çıkıyorduk. Kapıyı kilitledikten sonra evi incelemeye başladı. Belki de buraya gelme nedenini, burada geçirdiği zamanı hatta daha çok burada düşündüğü şeyleri düşünüyordu. Onun için çok zordu. Bunu net bir şekilde görebiliyordum. Herkesin öyle kolayca yapabileceği bir şey değildi bu. Yani en sevdiğin, en değer verdiğin kişilerin yaptığı hataları affetmek en zoruydu. Akın ise hala affedemese de bunun için adım atmıştı ve bir kere daha onu neden çok sevdiğimi göstermişti. Sevdikleri için her şeyi yapıyordu, kendi sınırlarını bile aşıyordu ve bu onun sevdiklerine verdiği değeri gösteriyordu. Akın'ı çok sevmemin bir diğer nedeni de buydu işte. Sevdikleri için yapmayacağı şey yoktu ve bu ona hayran olmamı sağlıyordu. Onun yerinde olsam ben aynısını yapar mıydım bilmiyorum. Ama o yapmıştı.

''Hazır mısın sevgilim?'' dedim son yeri imalı bir şekilde. Bunu sevdiğini ve daha sık kullanmamı söylemişti değil mi?

''Hazırım sevgilim. Artık eve dönelim.'' Dedi gülümseyerek. Yaptığı şeyden artık emindi sanırım. Arabanın kapısını açıp binmemi bekledi. Bindikten sonra çantasını arka koltuğa bıraktı ve kendisi de arabaya bindi. Hemen hemen 3 saat sonra evde olacaktık ve o 3 saatin çok yavaş geçeceğine emindim. Bir süre telefonumla uğraştıktan sonra ortamın çok sessiz olduğunu fark ettim ve radyoyu açtım. Arabeskten, efkardan uzak hareketli bir şarkıya denk gelmeye çalışıyordum. Çünkü şu an ortam efkar kaldıracak durumda değildi. İstediğim türde bir şarkı çıkınca telefonuma geri döndüm.

''Ne yapıyorsun sen?'' diye sordu Akın. Kafamı kaldırdığımda telefonuma bakmaya çalışan bir Akın'la karşılaştım.

''Hiç, Berk'le mesajlaşıyorum.'' Dediğimde kaşlarını çatarak bana baktı.

''Berk kim?'' diye sorduğunda gülmemek için kendimi tutuyordum.

''Bizim okuldan. Bir üst sınıfta. Tanımıyor musun? Sen yokken sürekli arayıp sordu nasıl olduğumu. Düşünceli çocuk.'' Dediğimde derin bir nefes aldı. Bense daha fazla dayanamayıp kahkaha atmaya başladım. Şimdilik bu kadar sinir etmek yeterdi.

''Of Akın ya. Ne meraklısın. Ne yapıyor olabilirim? Ya kızlarla konuşuyorumdur ya da oyun oynuyorumdur veya sosyal medya da boş boş geziniyorumdur. Sanki gizli bir şey yapıyormuşum gibi sorarsan bende seni böyle sinir ederim.'' Dediğimde göz devirip yola döndü.