İLK AŞK

Bölüm 31

 İçeri giren polisler Mert'i almıştı.

''Yardım edin lütfen. Ambulansı arayın. '' diye bağırdığım.

''Akın lütfen dayan. Lütfen dayan her şeyim. Bak yanındayım.'' dediğimde gülümsedi.

''Korkma güzelim hiçbir şey olmayacak.'' dedi zorlukla.

''Konuşma birtanem. Zorlama kendini lütfen.'' dediğimde sağlık görevlileri geldi. Akın'sa gözlerini kapatmıştı bile. Korkuyla peşlerinden gittim. Ona bir şey olmasından korkuyordum. Ama bana söz vermişti değil mi? Seni asla bırakmam demişti. Bırakmazdı beni.

''Özge hanım iyi misiniz? Sizden ifade almamız gerekiyor.'' diyen polis memuruna döndüm.

''Daha sonra ifade versem? Şuan Akın'ın yanında olmalıyım. '' diyerek ambulansa koştum. Ambulansa alınan Akın'ın yanında olmam gerekiyordu. Bende ambulansa binip Akın'ın elini tuttum.

''Akın dayan lütfen. Bak hastaneye gidiyoruz. Yanındayım senin. Elini bırakmayacağım.'' Dediğimde ağlıyordum. Ya ona bir şey olursa diye düşünmek istemiyordum ama aklımdan çıkmıyordu bu düşünce. Ona bir şey olmamalıydı.

''Çok kan kaybediyor. Hemen hastaneye gitmemiz gerekiyor.'' Diyen sağlık görevlisine korkuyla baktım. Akın'ın elini daha sıkı tutmaya başladım sonra. Burada, yanında olduğumu hissetmesi gerekiyordu. Hissederse eğer beni bırakmazdı. Tuttuğum elimde dikkatimi çeken bir şey de bileklerimde oluşan ip izleriydi. Bunlara sebep olan Mert'i öldürecektim. Onu parçalayacaktım. Bundan daha kötüsünü ona yapacaktım. Bunların sorumlusu oydu. Hastaneye geldiğimizde annemin de orada olduğunu gördüm. Telaşla bana koşan anneme her ne kadar sarılmak istesem de Akın'ın yanında olmam gerekiyordu.

''Özge, kızım.'' Diyerek boynuma atladı annem.

''Anne Akın'ın yanında olmam gerekiyor.'' Diyerek hastanenin içine alınan Akın'ın peşinden gittim. Ama annem bırakmıyordu beni.

''Kızım iyi misin? Sana bir şey yaptı mı o çocuk?'' diye soran annemin gözlerinin içine baktım.

''Anne ben iyiyim. Bana bir şey olmadı. Ama Akın iyi değil. Onun yanında olmam gerekiyor.'' Deyip doktorların peşinden gittim. Beni içeri almayan doktorlara karşı çıkıyordum.

''Onun yanında olmam gerekiyor anlamıyor musunuz? Benim yüzümden bu halde. Onun yanında olmazsam iyileşmez ki o. '' dediğimde annem yanıma gelip kolunu belime dolayarak beni ayakta tutmaya çalıştı.

''Anlıyorum ama ona müdahale edebilmemiz için sizin içeri girmemeniz gerekiyor.'' Diyen doktora karşı annem beni çekip koltuklara oturttu.

''Anne ona bir şey olursa. Ya ona bir şey olursa. ''diye ağladığımda annem boynuma sarıldı.

''Ona hiçbir şey olmayacak kızım. Tamam mı sakin ol. Hiçbir şey olmayacak ona. Akın çok güçlü. Üstesinden gelecek bunların.'' Dediğinde yanımıza Akın'ın annesi ve babası geldi. Telaşlanan annesini sakinleştirmek için annem yanına gitti. Bense sinirle ayağa kalkıp Akın'ın babasının karşısına dikildim.

''Bunların hepsi senin yüzünden oldu. Hepsi senin suçun. Senin yüzünden Akın içeride. Mert sırf senin canını yakabilmek için böyle bir şey yaptı. Bunların sorumlusu sensin.'' Diye bağırıp göğsünü yumrukluyordum. Annemse ne yapacağını şaşırmış beni çekiştirmeye çalışıyordu. En sonunda ayaklarım beni taşıyamadı ve olanları daha fazla kaldıramayan beynim kendini kapattı. En son yere düşerken annemin seslenişlerini duydum.