Zafirka Lavellan, rudowłosa Dalijka o szmaragdowych oczach i radosnym usposobieniu. Była zwiadowczyni klanu, teraz po wybuchu na konklawe musi zostać kimś więcej niż tylko zwykłą Dalijką. Staje się jedyną nadzieją na ocalenie Thedas. Jest zagubiona...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Czasami stary świat musi się nam zawalić, byśmy mogli budować nowy.
[Mateusz Czarnecki]
Otworzyła oczy i podniosła się do pozycji siedzącej. Jedwabny materiał zsunął się z jej pleców i spłynął na ogromne łoże. Poczuła pulsujący ból w skroni, więc instynktownie przyłożyła dłoń do czoła. Syknęła cicho i skuliła się. Czuła suchość w gardle. Przeturlała się do skraju łóżka a następnie usiadła. Zlustrowała wzrokiem pomieszczenie. Dopiero słońce wstawało na horyzont. Zmarszczyła brwi i starała sobie przypomnieć jak znalazła się w łóżku, ale nie potrafiła.
Podkurczyła nogi. Była w długiej, sięgającej do ziemi, kremowej sukni, z wysokim rozcięciem na lewym udzie. Nie pamiętała, kiedy się przebrała, ale świeży siniak widniejący na kolanie, przypomniał jej moment wpadnięcia do komnaty. Uderzyła się po drodze w szafkę. Teraz już wiedziała, że wróciła samodzielnie.
Wstające słońce rzucało światło na szczyty gór, na które miała widok z okna. Poderwała się gwałtownie na nogi a przerażenie wymalowało się na jej twarzy. Świtało! Musiała jak najszybciej dostać się na blanki. Jednym susem przeskoczyła przez pomieszczenie i już znalazła się na schodach. Zbiegła po schodkach i zamarła. Nie pójdzie przecież tak ubrana na spotkanie z tajemniczym przyjacielem Varrica.
Zawróciła w stronę garderoby. Przez moment zawahała się i ostrożnie otworzyła drzwi potężnej szafy. Drzwiczki zaskrzypiały, powodując jeszcze większy ból w czaszce. Jej źrenice powiększyły się na widok strojów, zawieszonych na wieszakach. Różnokolorowe szaty, mundury, suknie, każde z aksamitnie miękkiego materiału. Skąd to wszystko wzięli? Zaczęła je przerzucać szybkim ruchem w poszukiwaniu czegoś wygodnego.
Jej uwagę przykuł skromny, biały komplet z pozłacanymi guzikami, pokrytymi herbem inkwizycji na każdym z osobna. Był dość obcisły, ale nie utrudniał ruchu. Niczego lepszego nie dostrzegała, więc postanowiła wyjść tak ubrana. Pośpiesznie rozczesała włosy, ale zostawiła je rozpuszczone, po czym wypadła pędem z komnaty, a chwilę później z sali tronowej.
Podniebna Twierdza powoli budziła się do życia. Słyszała w oddali pojedyncze głosy, odgłos ciężkich kroków żołnierzy, którzy zmieniali wartę i parsknięcia koni. Świeże powietrze orzeźwiło ją a ból ustąpił. Kierowała się w stronę muru, a gdy już była blisko, rozejrzała się ostrożnie i niepostrzeżenie wkradła na schody.
Varric już na nią czekał, opierając się plecami o mur, przy jednej z wież. Obrócił się, gdy usłyszał jej kroki. Uśmiechnął się promiennie i skinął głową. Odwzajemniła uśmiech.
– Jak się spało po wczorajszym wieczorze? – zapytał, prowadząc ją przez wieżę.
– Nie pamiętam – odparła zmieszana. Parsknął śmiechem.
