Zafirka Lavellan, rudowłosa Dalijka o szmaragdowych oczach i radosnym usposobieniu. Była zwiadowczyni klanu, teraz po wybuchu na konklawe musi zostać kimś więcej niż tylko zwykłą Dalijką. Staje się jedyną nadzieją na ocalenie Thedas. Jest zagubiona...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Przyszło mi na myśl, że można poznać człowieka po jego snach. Że sny, jak gwiazdy, tworzą alfabet, układ znaków, z których możemy odczytać rytm serca, charakter duszy.
[ Susan Fletcher]
Zrobiła piruet, kręcąc się na pięcie i tnąc ostrzem wokół siebie. Usłyszała trzask łamanych kości, rozlatujących się pod wpływem jej ciosu. Zimny wiatr, wiejący od jeziora, smagał jej rozgrzane policzki. Sapnęła cicho i opuściła drżące ramiona. Obejrzała się za siebie.
– Cholerna sterta kości – warknął krasnolud i szerokim krokiem przekroczył stertę ożywieńców. Poprawił Biankę na swoich plecach. – Cieszę się, że w końcu mogliśmy załatwić sprawę ze Stroudem – powiedział, cmokając z zadowolenia. – Niepokojące jest to całe powołanie.
– Skoro Hawke chce się z nami spotkać na zachodnim podejściu, a Inkwizycja nie ma tam ani jednego obozu, powinniśmy się tym zająć osobiście – przemyślała sprawę, chowając sztylety.
– Zanim Miriam się tam doczołga, to ludzie inkwizycji dadzą radę tam dotrzeć, rozbić kilka obozów i prażyć się na pustyni, popijając wino a także drapać się po pośladkach – odpowiedział jej. Pokręciła głową i przygryzła wargi, starając się nie zaśmiać. Po chwili jednak wybuchła gromkim śmiechem, czując na sobie piorunujący wzrok Cassandry.
– Przed tym jak wyruszymy na zachód, chciałabym zamknąć każdą szczelinę w Crestwood. Nie zostawię ich samych na pastwę demonów. Już i tak wiele wycierpieli przez umarlaki wychodzące z jeziora.
– Wszystkie kościotrupy wybite. A co z tym smokiem? – wtrąciła Poszukiwaczka.
– Jeśli pominęłaś ten moment to wiedz, że odleciał – mruknął sarkastycznie Dorian.
– Smok też nie jest najsympatyczniejszym towarzyszem dla tutejszych mieszkańców. Będziemy musieli się go pozbyć – stwierdziła Zafirka.
– Do tego została wiwerna, którą zgodziłaś się zlikwidować – przypomniał jej elf.
– Zamkniemy szczeliny w pobliżu i na noc wrócimy do Caer Branach. Jutro zobaczymy, gdzie najpierw się udamy – postanowiła. – Piękne widoki – szepnęła, uważnie mierząc okolicę. Rześki wiatr, wiejący od strony jeziora targał jej włosy. Pojedyncze kosmyki wyplątały się z ciasnego upięcia i wpadały jej w oczy.
Żelazny Byk, Krem i Dorian dyskutowali żwawo między sobą. Cole, Solas i Inkwizytorka Lavellan stali tuż przy wysokim murze i rozmawiali w skupieniu.
Sir Rylen, który kończył pisać raport sytuacyjny do swojego przełożonego, uśmiechnął się delikatnie, kiedy usłyszał swoich ludzi, zgromadzonych przy ognisku w towarzystwie Szarego Strażnika, krasnoluda i złotowłosej elfki.
