Zafirka Lavellan, rudowłosa Dalijka o szmaragdowych oczach i radosnym usposobieniu. Była zwiadowczyni klanu, teraz po wybuchu na konklawe musi zostać kimś więcej niż tylko zwykłą Dalijką. Staje się jedyną nadzieją na ocalenie Thedas. Jest zagubiona...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
"Światło świeci w życiu jedynie przez bardzo krótki czas. Może tylko przez kilkanaście sekund. Jeżeli ten czas minie i jeżeli człowiek nie zdąży znaleźć danego mu objawienia, nie będzie już miał powtórnej okazji. I być może przyjdzie mu spędzić resztę życia w głębokiej samotności i żalu, od których nie ma ucieczki. Żyjąc w takim świecie mroku, człowiek nie może się już niczego spodziewać. W dłoniach trzyma się jedynie żałosne szczątki tego, co mogło być. "
[Haruki Murakami]
Usiadła na swoich kolanach, tuż przed Opiekunem. Widziała zmarszczki i głębokie bruzdy na jego twarzy. Przez te lata bardzo się postarzał. Jego długie ciemnobrązowe włosy opadały w dół. Dostrzegła tam kilka siwych pasemek. Odetchnęła cicho. Nie mogła psuć tej chwili. Jego zmarszczki pogłębiły się, gdy posłał jej czuły uśmiech.
– Jesteś już taka duża, emm'asha* – szepnął z dumą i przejechał dłonią po jej policzku. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Była tak podekscytowana, tą chwilą. Dłonie mrowiły ją z ekscytacji. – Liriell byłaby z ciebie dumna – dodał i posmutniał. Nie lubiła, gdy wspominał o mamie. Później zwykle chodził przygnębiony przez następne dni. – Które z bóstw wybierasz na swojego patrona? – zapytał głośniejszym tonem.
– Mythal – odpowiedziała z radością. Czekała na swój vallaslin długi czas, aż w końcu zapracowała sobie na niego, samotnie wybijając watahę wilków i udowadniając swoją dojrzałość. Uniósł dłonie nad jej twarz i rysował wzór. Zacisnęła paznokcie na swoich udach z całej siły. Nie mogła pokazać bólu, lecz nigdy nie czuła czegoś tak potwornego. Odczuwała, jakby ktoś wwiercał się jej w kość. Nie pisnęła ani słowem. Pismo krwi dostawały tylko dojrzałe elfy, a dojrzałe elfy znosiły ból.
Po kilkunastu minutach długiej męki, cała zlana potem i z trzęsącymi się nogami podniosła się z ziemi. Jej twarz bolała, jakby ktoś próbował zdjąć z niej skórę. Wyszła z namiotu Opiekuna. Pierwsze kroki, jako dojrzała elfka, skierowała w stronę posągów poświęconych Bogom. Taka była tradycja. Pochylała głowę, gdy podchodził jakiś zbłąkany elf i przysłaniała ją włosami. Uklęknęła przed posągiem swojej Opiekunki.
Gdy kierowała się w stronę ostatniego posągu usłyszała wołanie. Obejrzała się za siebie i dostrzegła swoich przyjaciół, wołających ją w swoją stronę.
– Chodź już !– zawołał Nanael.
– Chcemy go już zobaczyć! – powiedziała białowłosa elfka, Pierwsza klanu.
