Zafirka Lavellan, rudowłosa Dalijka o szmaragdowych oczach i radosnym usposobieniu. Była zwiadowczyni klanu, teraz po wybuchu na konklawe musi zostać kimś więcej niż tylko zwykłą Dalijką. Staje się jedyną nadzieją na ocalenie Thedas. Jest zagubiona...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Śniłam o Tobie. Śniłam, że błądzisz gdzieś w mroku, podobnie jak ja.
Odnaleźliśmy się.
[Stephen King]
Ściągnęła gumkę z włosów i otrzepała je. Swobodnie opadły na plecy, wtulając się w jedwabisty materiał jej bluzki.
Zdjęła czółenka i postawiła je pod ścianą. Odczuła niezwykłą ulgę, dotykając bosą stopą puszystego dywanu, po całym dniu noszenia niewygodnego obuwia.
Ruszyła dziarskim krokiem w stronę łóżka, jakby czekała na tą chwilę cały dzień. Opadła na jedwabną pościel, układając na niej zmęczona głowę. Ciężkie powieki opadły na zmęczone oczy.
Delikatnie zagłębiała się w krainę snów, balansując na granicy świadomości.
Nagle, niczym młot uderzający w jej zmęczoną głowę usłyszała pukanie do drzwi.
Poderwała się z łóżka i jęknęła z irytacji. Przetarła zmęczone powieki i przygładziła pogięte ubranie. - Wejść! - zawołała zachrypniętym głosem.
Niemalże w tej samej chwili usłyszała otwieranie drzwi i odgłos delikatnie stawianych kroków na zimnej powierzchni schodków.
Obróciła głowę w bok a na jej twarzy niemal natychmiastowo wykwitł radosny uśmiech. Przycisnęła dłonie bliżej ciała i pochyliła głowę, jakby była zdumiona towarzystwem osoby, która ją odwiedziła.
A może była.
Solas przystanął na szczycie schodów i zwrócił na nią swoje przenikliwe, chłodne spojrzenie. Choć teraz, zapewne pod wpływem gry świateł, jego oczy były dużo jaśniejsze i jakby miały w sobie więcej blasku.
- Masz może chwilę? - zapytał, bez zbędnej paplaniny, wskazując dłonią na balkon.
Nie pierwszy raz czuła się w jego towarzystwie jak nie przywódczyni, a przypadkowy intruz, który trafił na nieodpowiedni moment.
Przełknęła ślinę i ruszyła w stronę wyjścia na balkony. Niemal przed samym wejściem przystanęła, czekając aż się z nią zrówna.
Oparła się o poręcz i skierowała na niego swoje duże, zaciekawione oczy. Stał naprzeciwko z rękoma ułożonymi wzdłuż ciała.
- Ciekawi mnie jedna sprawa - zaczął delikatnym, spokojnym głosem. - Dlaczego opuściłaś Dalijczyków? - Przełknęła ślinę. Mogła znieść wiele pytań, tylko nie ten o klanie. Już Cassandra jeszcze w Azylu zamęczała ją pytaniem, czy zamierza wrócić tam "po wszystkim".
- Zostałam Inkwizytorką, nie mogę wrócić - odparła zbyt cicho, ale starała się ukryć drżący głos.
- Ale jednak nie utrzymujesz kontaktu ze swoim klanem? - dodał. Prosto w sedno, jakby wiedział przed czym tak bardzo uciekała.
