~unknown~ is typing.. (boyxboy)

~28~

Mijn aandacht is iets wat ik er niet echt bij kon houden terwijl ik naast Noah zat om FIFA te spelen.
Dat is waarschijnlijk ook waarom we uiteindelijk op mijn bed zijn gaan liggen zoenen.
Ik bedoel ik heb niets te klagen, maar dat potje had ik toch graag afgemaakt.
Het voelt geweldig om eindelijk weer eens samen te zijn met Noah en ik genie...
Mijn gedachten worden plots verstoord door een irritant broertje wat binnenloopt.
"Hey, Milan... Oh uhm ik... Uhm doe morgen wel mee met FIFA"
Hij loopt de kamer weer uit terwijl ik beschaamd naar Noah kijkt.
Noah kruipt van mij af.
"Dat was awkward" zucht Noah.
"Hij houd zijn bek wel wel" zeg ik tegen Noah.
Hij knikt.
"Dit potje dan maar afmaken?" Vraagt hij terwijl hij de controller al pakt.
Ik knik.

Na FIFA zijn we overgestapt op halo, iets wat ik en Mees altijd geweldig vinden om te spelen.
Terwijl we bezig zijn met het spelletje, hoor ik de voordeur open gaan.
"SCHAT IK BEN THUIS" hoor ik bulderend door het huis gaan.
Ik krijg meteen een hartverlamming, niet omdat ik schrik van de stem.
Nee.
Ik herken de stem.
Het is de stem van mijn vader.
"Fuck" mompel ik.
Noah kijkt verschrikt op.
"Is dat je vader?"
Ik knik.

Ik hoor mijn telefoon trillen.
Ik pak hem op en kijk naar het berichtje wat ik binnen heb.

~unknown~
Wat onverwacht dat je vader thuiskomt.
Waarom zou hij eerder zijn?

Ik kan bijna mijn bloed voelen koken als ik mijn telefoon omdraai naar Noah, die net zo boos lijkt te worden als ik.
Beneden hoor ik Claire met mijn vader praten.
Zij weet ook wel wat er gebeurd als mijn vader hem ziet.
"Blijf jij hier ik probeer zo ongezien mogelijk met Claire te gaan praten" vraag ik.
Hij knikt.
Ik zucht terwijl ik opsta en naar beneden loop.
Wanneer ik net de deur tot de woonkamer wil openen hoor ik de moeder van Noah zeggen: "onze andere zoon, Noah is met u zoon boven. Wat leuk he dat ze zo goed met elkaar op kunnen schieten"
Ik hoorde Claire hem nog proberen te sussen maar mijn vader gooit de deur al open.
"Hoi pap" piep ik.
Hij trekt mij aan mijn arm de woonkamer in.
Hij schreeuwt "JULLIE GAAN NU WEG EN NEMEN DIE FLIKKERZOON MEE"
"Pardon hoe durft u mijn zoon zo te noemen?"
Ik zie Noah naar beneden komen.
"Kom mam we gaan"
"Noah wat is er aan de hand?
"Veel, kom we gaan"
En met die woorden loopt hij uit de deur uit, terwijl zijn moeder achter hem aanloopt.
Zijn vader en broer lijken verward door de situatie, maar ook zij lopen na een tijdje het huis uit.
Ik blijf achter in de woonkamer met mijn ouders terwijl ik mij langzaam naar beneden laat zakken tegen de muur.

Er wordt niet gesproken.
Claire zakt achterover in een stoel.
Mijn vader staat nog steeds midden in de kamer met gebalde vuisten.
"Waar ben je toch mee bezig" mompelt Claire.
Hij draait zich met een ruk om.
"Ik ben helemaal nergens mee bezig. Ik krijg opeens een sms'je van een onbekend nummer dat als ik nu naar huis ga iets  'interessants' te zien krijg. Maar nee die homo zit hier weer"
"Ze speelde gewoon video games"
'De stemmen van mijn ouders vervagen naar de achtergrond'
Het enige waar ik nog aan kan denken is unknown.