~unknown~ is typing.. (boyxboy)

~7~

De volgende dag bleef ik thuis.
Ik had geen behoefte om ook maar iemand op school te zien.
Ik schaam mijzelf dood voor iets dat niemand weet, behalve ik.
Misschien heeft Noah gelijk.
Ik ben homofobisch naar mijzelf toe.
Er klopt iemand op mijn deur.
Ik trek mijn hoofd op van mijn kussen en zeg een beetje muf "ja, kom maar binnen."
Ik hoor de deur open gaan en mijn (stief)moeders hoofd steekt door de deuropening. Een aantal jaren geleden is mijn moeder overleden.
Ik herinner mij er niet veel meer van maar avonden met haar waren niet leuk.
Zij was een ZWARE homohater.
Ze dacht dat het een uitje was om zaterdagen te spenderen aan protesten tegen homo's.
Maar ja je moeder verliezen is natuurlijk nooit leuk.
Sindsdien is Claire mijn moeder.
"Voel je je niet lekker?" Vraagt ze.
"Nee" zeg ik kort.
"En nu de waarheid" zegt ze met een lachje.
Ik zucht ze heeft me door.
"Ik voel me gewoon kut"
Ze vind het blijkbaar grappig.
Ik vind dat wat minder.
Ze loopt naar mijn bed toe en gaat erop zitten.
Ze wrijft over mijn rug.
"En waarom voel je je zo dan?"
Vraagt ze een beetje bezorgd.
Ik zucht en denk in mijzelf na.
Ik kan tegen haar zeggen dat het te maken heeft met een meisje.
Maar dan gaat ze waarschijnlijk doorvragen.
"Ben je verliefd ?" Vraagt ze.
Waarschijnlijk werden mijn wangen rood ofzo want ze begon meteen wat enthousiaster te worden.
"Ja, dus" lacht ze.
"Vertel me meer!" Zegt ze enthousiast.
"Ugh, moet dat nu?" Zeg ik lichtelijk geïrriteerd.
"Ja, dat moet zeker. Dus hoe heet de gelukkige?" Vraagt ze.
Ik lach even en dan zonder dat ik het doorheb zeg ik "Noah"
"Mooie naam" zegt ze.
Ze lijkt iets te willen vragen maar sluit haar mond ze kijkt weer even moeilijk en doet dan haar mond weer open.
"Ik weet niet of ik dit mag vragen, of dat je daar wel antwoord op wilt geven maar, behoort die naam tot een jongen of een meisje. Je hoeft geen antwoord te geven hoor"
Ik zucht.
Ik heb zo'n gevoel dat ze het al weet.
Ze lijkt er niet een probleem mee te hebben.
Ik zucht nogmaals.
"Noah is een jongen"
Ze kijkt mij even aan.
"Okey, dus hoe ga je hem fixen?"
Claire is nog niet zo oud dus deze termen kent zij ook.
Ik lach.
"Vind je het niet erg dan?" Vraag ik.
Ze kijkt me verbaast aan.
"Milan, waarom zou ik dat ooit erg vinden"
Vraagt ze.
Ik zucht even ik vind dit gesprek zwaar ongemakkelijk.
"Nou ja, mijn moeder was er zwaar tegen en pap vind het ook niet echt leuk ofzo" zeg ik dan.
" ik zal wel met hem praten" zegt ze dan.
"Maar niets over mij zeggen" zeg ik snel.
"Tuurlijk niet" ze geeft mij een kus op mijn voorhoofd en een knipoog en verlaat zo de kamer.
*
De volgende dag wil ik eigenlijk weer niet gaan, maar Claire vond dat ik toch moest gaan.
Dus nu zit ik op rand van mijn bed een beetje dood te zijn.
Ik sta op en loop naar de badkamer.
En kijk in de spiegel.
"Damn" fluister ik naar mijzelf.
Dat was geen goede 'damn', want ik zie er niet uit.
Mijn krullen lijken op een bruin pak noedels, wallen maar gelukkig geen puisten.
Ik probeer mijn krullen een beetje door te kammen met mijn vingers.
Maar er zitten super veel klitten in.
Ik pak Claire haar borstel en daarmee wil het wel. Daarna gooi ik wat water in mijn gezicht en dan zie ik er redelijk uit.
Ik trek een simpele grijze trui, een zwarte broek en mijn vans aan.
Ik pak mijn tas en gooi er wat boeken in.
Daarna loop ik naar beneden en pak snel een boterham want ik ben natuurlijk te laat.
Ik ren snel naar boven en poets nog even snel mijn tanden.
Daarna pak ik mijn fiets en fiets ik naar school.
Op school heb ik het eerste geschiedenis.
En ja, dat is een les samen met Noah.
Ik kom binnen en ben aardig aan de late kant.
En er is nog maar een plek vrij.
Naast Dean.
Ik kijk 3 keer rond of er echt niet nog een andere plek vrij is.
Maar nee.
Ik zucht en ga zitten naast Dean.
Hij kijkt ook niet erg blij dat ik naast hem ga zitten maar dat had ik dan ook niet verwacht.
Hij kijkt mij even grijnzend aan, dat vind ik trouwens zwaar verontrustend.
Dan voel ik een steek in mijn voet en weet ik dat daar de grijns vandaan kwam.
"Kan dat mischien ff niet" sis ik.
"Jij hebt niets te willen" sist hij terug.
En hij trapt nog een keer op mijn voet.
Ik geef hem een stoot met mijn knie en dat lijkt de leraar op te vallen.
"Milan, ga jij er maar even uit" zegt hij.
Dit is de eerste keer in heel mijn leven dat ik blij ben dat ik eruit ben gestuurd.
Ik pak mijn spullen en loop richting de deur.
Onderweg kom ik langs de tafel van Noah en ik voel zijn vingertoppen langs mijn arm gaan. Een tinteling schiet door mijn lijf. Als ik bij de deur kom heb ik kort oogcontact met Noah, en met een rood hoofd verlaat ik het klaslokaal.