~unknown~ is typing.. (boyxboy)

~38~

Noah

Boos loop ik mijn kamer in.
Nadat ik zag wat Milan aan het doen was ben ik bijna meteen omgedraaid.
Dylan liep mij achterna, en ik heb het hem uitgelegd.
Over de foto.
Hij vond het raar maar geloofde mij.
Hij vertelde dat hij het aan Milan door zou geven.
Maar dat hoeft niet voor mij.
Als hij nu Thomas heeft, heeft hij Thomas.
Dan ga ik hem niet schuldig laten voelen over hoe het uit is gegaan tussen ons.
Dat verdient hij niet.
Als hij maar blij is.
Misschien gaat het snel over met Thomas, en kan ik het hem dan vertellen.
Maar nu?
Nee.
Ik ga geen ruzie veroorzaken.

Ik laat mij achterover vallen op het bed terwijl ik zwaar gefrustreerd weer naar de glow in the dark sticker sterren kijk.
Iets wat vertrouwd voelt.
Elke nacht voor 6 jaar lang.
Die zelfde sterren.
En nog steeds geven ze licht.
Het was ooit feller, maar nog steeds is het fijn om weg te dromen terwijl je kijkt naar een lichtelijk vale sterrenhemel.

Mijn gedachtes dwalen weer af naar Milan.
En Thomas.
Zouden ze het leuk hebben?
Zouden ze zoenen?
Zouden ze verder gaan dan wij ooit zijn geweest?

Al deze vragen spoken door mijn hoofd.
Vragen waar ik helaas geen antwoord op weet.
Ik ben jaloers.
Ik zou die vragen niet horen te stellen in mijn hoofd.
Want ik zou het moeten zijn.
Ik zou het leuk met hem moeten hebben.
Ik zou met hem moeten zoenen .
En ik zou verder met hem moeten gaan.

Goh Noah,
Je bent zoo wanhopig.
Maar toch zou ik niets liever willen dan hem knuffelen.
Maar dat gaat niet.
Want ik ben oud nieuws.

Stil zit ik aan mijn bureau.
Milan hielp mij altijd met wiskunde en nu kan ik het gewoon echt niet.
Ik snap überhaupt niet waar je die stomme tanges voor nodig hebt.
Alsof je dat ooit in het echte leven gebruikt!
Ik staar een beetje naar mijn wiskunde schrift.
Echt, al sla je me dood ik heb geen idee wat ik moet doen.
Ik heb ook geen zin om het aan mijn moeder te vragen, die doet er altijd zo lang over om het uit te leggen.

Gefrustreerd sla ik mijn boek dicht.
Het heeft toch geen zin.
Frans en Duits ben ik ook zwaar laagbegaafd in dus dat kan ik ook niet maken.
Ik zucht en sta op.
Ik kijk uit mijn raam.
Vanaf hier kan ik het park zien.
En het bankje.
Ik dacht dat het ons bankje was.
Maar dat bleek niet zo te zijn.

"NOAH KOM JE NOG EENS UIT JE KAMER?"
Het antwoord daarop is: nee.
Ik heb daar absoluut geen behoefte aan.
Ik zeg niets terug.
Ik hoor voetstappen de trap op komen.
'Daar gaan we weer'
Fluister ik tegen mijzelf.

De deur gaat open en daar staat mijn moeder.
"Noah kom op je gaaf meteen uit school naar je kamer, en op maandag kijk je niet eens meer Hollands next top model mee.
Dat vond je eerst zo leuk"

Altijd fijn om herinnerd te worden aan je mannelijkheid.

"Tja"
Is alles wat ik uitbreng terwijl ik uit het raam blijf kijken.
Ze loopt naar mij toe.
"Gaat het nog steeds om die jongen?"
Zachtjes knik ik.
Ze schud haar hoofd.
"Je moet echt over hem heen komen Noah"
Ik zucht.
Kan ze niet gewoon weggaan?
Alsof ik dat zelf niet snap dat ik over hem heen moet komen.
"Ja dat snap ik, ga nou maar weer weg"
Zucht ik.
"Nou Noah doe even normaal"
Zegt ze nu wat harder.

Ik ben er echt klaar mee.
Ik wil alleen zijn.
Waarom snapt ze dat nou niet!
Zonder dat ik het doorheb, loopt er traan over mijn wang.
Ik snuif, waardoor mijn moeder weet dat ik weer huil.
Kut tranen.
Kut gevoelens.
Kut Thomas.

Ik voel dat mijn moeder mijn armen om mij heen slaat.
Het lijkt wel alsof iemand een kraan in mijn ogen open draait.
De tranen blijven maar komen.
Ze wrijft zachtjes over mijn rug.

"Je vond hem echt heel leuk he?"
Vraagt ze zachtjes.
Ik knik tegen haar aan.

Kut unknown.