~unknown~ is typing.. (boyxboy)

~29~

Pov Noah.

De rit naar huis is stil.
Mijn broer is de hele situatie alweer vergeten en luistert rustig naar wat muziek.
Althans hij ziet er rustig uit, waarschijnlijk is de muziek dat niet.
Hij was sowieso al boos dat hij mee moest, hij wilde liever met zijn vrienden blowen.
Ik zelf had hier ook niet heel veel zin in.
Ik had alleen zin om Milan te zien, maar in deze context was het niet veel soeps.
Mijn ouders doen wel of ze rustig zijn, maar voor mijn gevoel zitten ze angstvallig strak in hun stoel.
Dus echt rustig zijn ze niet.
Ik kijk maar uit het raam.
Ik weet toch dat ik thuis een ondervraging kan verwachten.
Dat weet ik sinds kleins af aan al 'als de radio niet aanstaat, is er iets goede mis'
Mijn ouders zijn allebei muzikaal aangelegd en voor hun is er gewoon geen rit zonder muziek.
Maarja nu dus wel.

We draaien onze straat in.
Het liefst blijf ik gewoon voor eeuwig in deze auto blijven om dat fucking gesprek maar te ontwijken.
Ik bedoel wat moet ik gaan zeggen 'ja joh niets aan de hand. Met hem heb ik gewoon al een paar weken verkering niets aan de hand'
Ja heel subtiel Noah.
Blijkbaar was ik in mijn gedachten verzonken omdat mijn broer mij een stoot geeft. " yo kom uit de auto"
Ik stap zuchtend uit de auto.
Mijn ouders zijn al vooruit gelopen, ik loop achter hen aan samen met mijn broer.
"Je weet wat geen muziek betekend he?"
Ik knik.
"Yep, deze ondervraging gaat de hele avond duren"
"I don't judge you man" hij gooit zijn handen in de lucht alsof hij zich overgeeft.
" wat bedoel je?" Zucht ik
"I don't know, als het waar is wat die kerel allemaal zei. Dat moet je mooi zelf weten. But i don't judge you"
Hij geeft mij een knipoog terwijl hij naar binnenloopt zijn jas pakt en weer verdwijnt.
Waarschijnlijk op weg naar een joint die op hem wacht.
Ook ik 'judge' hem niet.

Zo zijn ik en mijn broer altijd al geweest.
We bemoeide ons met onze eigen dingen, maar we konden wel goed met elkaar opschieten.
Ik was ook heel anders dan mijn broer, iets wat mijn ouders niet aan hadden zien komen.
Ze bewaarde al zijn spullen, met name voetbalspullen.
Ik werd ook op voetbal gestopt, alleen ik vond er vrij weinig aan.
Tijdens wedstrijden besloot ik na 10 minuten te stoppen en maar bloemetjes te gaan plukken of zo.
Door grote irritatie van niet alleen mijn ouders maar ook het hele team en de coach al helemaal, hebben mijn ouders mij er maar afgehaald en dit keer daadwerkelijk gevraagd wat ik wilde doen.
Sport kon mij eigenlijk vrij weinig schelen maar ik ben toen toch maar op tennis te gaan.
Waar ik toch redelijk goed in was.
Maar ook in alles waren ik en mijn broer anders.
Ik durfde veel niet hij wel.
Ik was onzeker hij was bijna arrogant.
Ik had wel veel vrienden, maar dat waren meestal meisjes.
Niet dat ik dan met de barbies ging spelen of zo, maar ze waren gewoon rustiger.

Op de middelbare school veranderde dat wel toen kon ik meer rustige types vinden.
En leerde ik zelf een meisje kennen waar ik het heel leuk mee had.
Maar toen verhuisde we.
Niet heel ver weg, maar ik moest wel veranderen van school.
Ze deed heel erg haar best om de relatie door te laten gaan.
We sproken ook wel af, maar ik had sinds dag één al een oogje op iemand anders.
Vanaf het eerste moment dat ik hem zag interesseerde ik mij gewoon in hem.
Waarom wist ik eerst niet, maar toen hij werd waar ik dagen achter elkaar aan dacht werd het vrij duidelijk.
Ik vond hem leuk.
Ik probeerde te flirten, maar het was zoo anders dan bij een meisje.
Ik verloor de hoop een beetje in het gedoe.

Toen begon mijn vriendin te vragen of ik homo was, waar ik compleet gek van werd.
Ik ontkende maar ze vond dat ik teveel naar jongens keek of zo.
Toen ik Milan voor het kuste (ik moet zeggen hij deed het niet vrijwillig) werd het voor mij wel duidelijk.
Het was gewoon zo'n ander gevoel dan dat ik ooit had gehad.
Ik wilde mijn vriendin niet aan een lijntje te houden.
En heb het toen uitgemaakt.
Ze vond het verschrikkelijk, maar heeft nooit gemeen tegen mij gedaan.
Ik zelf vond het ook heel naar, omdat ik al zo lang alles met haar had kunnen delen.

"Noah, kun je even komen?" Hoor ik mijn moeder vanuit de kamer roepen.
Blijkbaar stond ik al een tijdje op de gang.
Ik loop zuchtend de kamer in en ga zitten op de bank.
"Ja?"
Mijn moeder zucht terwijl ze lijkt te zoeken naar woorden.
"Noah vertel ons gewoon alles waar je mee zit"
Ik kan hun niet vertellen over unknown.
Dat kan ik Milan niet aandoen.
Zodra die foto's uitkomen zal hij zo hard geslagen worden dat ik niet weet of hij nog wel beter zal worden.
Het is nu mijn beurt om te zuchten en te zoeken naar woorden.
"Is het waar wat Milan zijn vader zei?"

Ik kijk op.
"Dat van dat flikkerzoon? Nou dan heeft pap wat uittele...."
"Noah je weet best wat ze bedoelt" zegt mijn vader nu.
Ik zucht en rol mijn ogen.
"Wat maakt het uit of het waar of niet is"
"Dat is het juist Noah. Jij denkt dat het wat uitmaakt. Maar geloof mij het maakt ons niet uit" zegt mijn moeder terwijl ze naast me is gaan zitten.
Ik zucht.
Ik weet het in deze conversatie word veel gezucht.
Misschien is dit wel een zuchtende situatie.
"Noah?"
Blijkbaar was ik weer verzonken in mijn gedachten.
Ik weet echt niet wat ik moet zeggen.
Zelf heb ik nooit er echt lang over nagedacht.
Ik weet het gewoon niet.
Ik neem een teug lucht "oke...... Het is waar"

Mijn moeder trekt mij in een knuffel.
"Dat maakt ons toch helemaal niets uit"
Ik kijk haar verontwaardigd aan.
"Met Katy waren jullie het eens dat ze uit huis werd gestuurd"
Mijn ouders keken mij even aan.
"Dat hebben we gezegd tegenover mijn zus, maar we hebben nog steeds contact met Katy en hebben haar op weg geholpen door een flat met haar te kopen"
Zegt mijn vader.
Ik kijk ze raar aan.

"En dat hadden jullie niet even aan mij kunnen vertellen?
Ik ben verdomme homo weetje hoe bang ik was dat ik ook op straat zou staan?"
Zucht ik geërgerd.
"Noah let op je taal, maar je hebt gelijk.
We hadden je het moeten vertellen en Kevin natuurlijk ook"
Zegt mijn moeder.
"Weetje hoelang Kevin verdrietig is geweest om Katy?"
Mijn ouders kijken mij aan alsof ze het niet wisten.
Maar mijn broer vond het verschrikkelijk dat hij Katy niet meer mocht zien ze waren neef en nicht en beste vrienden.
"Was hij er zo verdrietig over dan?"
"Ze was zijn beste vriendin"
Mijn ouders kijken een beetje schuldig naar de grond.
Ik zucht terwijl ik opsta.
"Ik ga naar bed ik wil slapen, bedankt voor dat jullie wilde luisteren"
"We zijn er voor je vent, slaap lekker" zegt mijn vader.
Ik knik en loop naar boven.
Dat was me een avond.