~unknown~ is typing.. (boyxboy)

~8~

De rest van de dag valt wel mee.
Ik hoef gelukkig niet meer naast Dean te zitten.
Ik haat hem zo erg.
Het is de laatste les wiskunde.
Ook die les heb ik samen met Noah.
Ik loop naar binnen en zie meteen waar hij zit.
Hij zit naast een meisje en lijkt het daar redelijk gezellig mee te hebben.
Hij kijkt mij even aan. Maar kijkt dan weer weg.
Ik ga snel naast en meisje zitten.
"Hoi" zegt ze.
"Hoi" zeg ik terug.
"Ik ben Alice" zegt ze met een glimlach en ze steekt haar hand naar mij uit.
Ik schud haar hand en zeg "Milan"
Ze lacht "wat een aparte naam, maar wel mooi"
Ik mag haar meteen ze is een veel rustiger type.
"Dankje, de meeste lachen mij uit" zeg ik lachend.
"Je kunt mensen niet uitlachen voor iets wat hun ouders hen hebben gegeven"
Zegt ze.
Ik zeg dat ik dat een wijze les vind (op een sarcastische manier)
Dan komt de leraar binnen.
"Goedemiddag klas" we zeggen allemaal zwaar ongeïnteresseerd goedemiddag terug.
"Oke, we gaan straks door met de les. Maar over drie dagen gaan we op kamp!" Hij stopt even om te kijken hoe wij reageren.
Dan gaat hij door "ik weet dat het een beetje laat is maar we hebben het gister besproken. En het leek ons een leuk idee. Jullie worden opgedeeld in groepjes van twee. Kies maar zelf"
Iedereen rent meteen naar elkaar toe en maakt groepjes. Ik niet dus ik sta een beetje alleen.
De leraar komt bij mij aan.
"Heb jij nog niemand?" Vraagt hij.
Ik knik.
"Mooi dan kun jij samen met Noah" en hij loopt weer weg. Ik slik hoorde ik dat nou goed.
Ik zie Noah op dezelfde manier naar mij kijken als ik naar hem.
En dan komt de leraar met het schokkende gedeelte " met jullie groepjes delen jullie een tent en jullie zitten naast elkaar de rest van het jaar"
Noah en ik kijken elkaar even aan maar we worden allebei rood dus we kijken weg. Ik ga terug aan mijn tafel zitten al gauw komt Noah naast mij zitten. Ik gluur naar hem waarom moet hij zo knap zijn.
Ik zie een grijns vormen op zijn gezicht.
Ik draai mij snel om en doe alsof ik heel geïnteresseerd ben in de les.
Ik voel dat hij mijn kant op leunt en fluistert in mijn oor: "een foto gaat langer mee"
Ik kijk hem aan en voel dat mijn hoofd rood word.
Daardoor grijnst hij nog meer.
Hij laat zich achterover vallen in zijn stoel en fluistert "je vind mij helemaal het einde en je weet het Milan"
Ik rol met mijn ogen en draai mij om naar mijn schrift.
Diep vanbinnen weet ik heel goed dat hij gelijk heeft.
-------------—-----—•--------------•–—----
Kort hoofdstuk omdat ik het kamp hier niet ook nog bij wilde doen.
99 reads❤