~unknown~ is typing.. (boyxboy)

44

Ik lig in Noah zijn armen terwijl hij nog ligt te slapen.
Zachtjes zucht hij in zijn slaap.
Het ritmische geluid werkt kalmerend. Ondanks dat ik niet meer kan slapen, voel ik mij wel heel kalm in zijn armen.

Ik glimlach zachtjes naar hem terwijl ik mijn hoofd op zijn borst leg. Dit gevoel zo nieuw en toch ook weer zo vertrouwd.
Dit zou ik nooit voor Thomas kunnen voelen.

Ik hoor aan zijn ademhaling dat hij niet meer slaapt. Het is niet meer zo diep als eerst.
"Goedemorgen"
Fluister ik zachtjes.
Zonder zijn ogen te openen glimlacht hij en fluistert dezelfde woorden terug.
Hij drukt mij wat dichter tegen zich aan en kust mijn krullen.
Ik kan niets anders dan breed lachen en gewoon intens gelukkig zijn in dit moment.

"Noah heb je nog wa...s"
Zegt Noah zijn moeder terwijl ze naar binnen loopt en mij verbaast aankijkt.
"Milan??" Vraagt ze verbaast.

Noah zucht terwijl hij rechtop zit.
"Mam, even geen vragen stellen"
Ze kijkt verbaast van mij naar Noah.
"Maar... Liam dan?"
Noah rolt zijn ogen.
"Mam geen vragen, ik leg het later wel uit. En nee ik heb geen was"
Zijn moeder kijkt moeilijk maar zucht dan en loopt de kamer uit.

Noah haalt zijn schouders op en kijkt naar mij.
"Fijn geslapen?"
Ik knik.
"Fijn"
Zegt hij en knuffelt mij weer.
Ik denk aan mijn telefoon, normaal heb ik altijd vrij veel zin om s'ochtends uren door mijn telefoon te scrollen maar nu toch wat minder. Ik weet dat ik hem alleen maar aan hoef te zetten om te worden geconfronteerd met mijn keuzes van gisteren. Allereerst zullen er waarschijnlijk honderden berichten van Thomas zijn, daarna berichten van een bezorgd Claire waarom ik niet ben thuis gekomen en ten slotte, honderden nieuwe foto's die zijn geplaatst op mijn instagram. Ik had al geprobeerd om mijn wachtwoord te veranderen, maar dat had Thomas al gedaan. Dus het enige wat ik kan doen is de foto's verwijderen, maar ik ben bang dat Thomas daar zelf geen genoegen mee neemt.
Ik kijk omhoog naar Noah, die mij glimlachend aankijkt.
Ik heb helemaal geen zin meer om aan mijn telefoon te denken, het is voorbij. Het gedoe met Unknown is over, mijn vader weet het, de hele school weet het, kortom het maakt allemaal niets meer uit.
Noah lacht zachtjes.
"Ben je voor jezelf weer alles op een rijtje aan het zetten?" Zegt hij terwijl hij een band door mijn haar haalt.
Hij weet dat ik dit vaak doe, soms heb ik gewoon even een moment nodig in mijn eigen gedachten. Ik knik zachtjes en lach zelf ook.

Vanavond is het eindfeest. Ik kan echt niet wachten, want eindelijk is alles goed en kan ik gewoon gaan met wie ik wil gaan. Noah.
Ook ik ga nu rechtop zitten. "Ik heb zin in vanavond" zeg ik nu voor het eerst met een lach op mijn gezicht. De avond van het feest was eerst iets waar ik ontzettend tegenop zag, maar nu het zo ver was had ik er ontzettend veel zin in.

Noah slaat zijn armen om mij heen en geeft mij een klein lachje. "We moeten eerst nog wel een dag school overleven" ik knik, Dat is het deel waar ik wat minder naar uit kijk, dan word ik pas echt geconfronteerd met gisteren. Ik zicht en stap uit zijn bed, ik pak mijn telefoon en negeer alle berichtjes, en klik op mijn gesprek met Claire.

Ik:
Ik ben vannacht bij Noah blijven slapen, ga vanuit hem naar school.

Dan leg ik mijn telefoon neer en trek mijn broek aan. Mijn trui ligt nog op de grond en ik zucht terwijl ik mij omdraai naar Noah.
"Kan ik een shirt van jou lenen? Een trui vandaag is echt te warm"
Hij grijnst terwijl ik dit vraag en duikt meteen zijn kast in. Het ding is dat Noah nogal een stuk langer is dan dat ik ben, er ontstaan hierdoor 2 opties, of ik heb zometeen een jurk aan of het is een goede oversized look. Ik hoop toch heel erg op optie nummer 2.                     

Hij pakt een paar shirts uit de kast die ik qua kleur al sowieso niet zie zitten, en komt uiteindelijk uit op een zwart shirt met een print van een strand erop. Dit shirt zie ik wel zitten en ik trek hem aan.
Ik glimlach terwijl de stof over mijn hoofd glijd, hij ruikt naar hem. Naar de bekende geur van al zijn kleding.
"Dankje"
Zeg ik met een lichte blos op mijn wangen.

Hij glimlacht ook en geeft mij een knipoog, daarna lopen we naar beneden.

Op school is het al duidelijk dat alle voorbereidingen voor het eindfeest al in volle gang zijn. Overal hangen posters en mensen die het feest organiseren zijn al druk bezig met allerlei versieringen op te hangen. Dylan helpt ook mee, ook al denk ik dat hij meer meedoet om de vrije uren die je ervoor krijgt.
Dylan ziet ons binnen komen en steekt een duim op. Ik glimlach, precies Dylan, rustig maar de boodschap komt altijd perfect over.

Een lange dag aan vervelende lessen gaan voorbij, waarin er weinig word geleerd maar vooral veel word gestaard en ja uiteraard is dat naar ons. Tuurlijk lopen we er niet mee te koop, maar mijn instagram staat vol met plaatjes waarop wij vanuit verschillende perspectieven mekaar staan af te lebberen dus het negeren is nu ook niet meer mogelijk, al doen we ons best.
Thomas kan ik moeilijk negeren, boos kijk hij hoe ik naast Noah loop, wat er alleen maar voor zorgt dat ik Noah zijn hand stevig vastpak terwijl ik langs Thomas loopt. Hij mag zien wat hem niet is gelukt om kapot te maken.

Na school lopen we naar zijn huis om ons klaar te maken, ik had echt geen zin om terug naar huis te gaan en Claire had hier begrip voor, als ik morgen maar ergens weer thuis zou komen.
Wat betekende dat ik voor het eerst legaal bij Noah zou kunnen slapen, en daar keek best wel naar uit.
Van Noah mocht ik zijn pak nog niet zien, dus hij wachtte tot het allerlaatste moment met zich om te kleden. Kevin is ondanks dat hij ouder is, meer van mijn proportie en dus kon ik gelukkig een overhemd van hem lenen om het nog een beetje wat netter te maken.

Toen Noah eindelijk klaar was wilde zijn moeder nog ontelbaar veel foto's van ons maken, ik ben niet zo van gefotografeerd worden wat Noah alleen maar hilarisch bleek te vinden. Hij bleef maar vragen voor allerlei gekke poses, en lachte iedere keer als ik weer een oncomfortabel gezicht trok.

Noah's moeder had ons belooft om ons te brengen en dat deed ze dan ook. Zij leek trouwens er veel meer zin in te hebben dan wij al deden, en ze ging niet eens mee. Ze hield maar niet op over hoe blij ze was dat Noah blij is.
Het was eigenlijk heel erg lief allemaal.

En toen stonden we daar, op de parkeerplaats.
Geen ouders, geen Thomas, geen vrienden.
Alleen wij.

Een beetje nerveus kijk ik naar de ingang van de school, waar een aantal leerlingen al stonden te wachten.
Noah pakt mijn hand vast en geeft me een korte glimlach.
"Ben je er klaar voor?"
Vraagt hij mij.
Ik kijk nog eens naar de club voor de school en knik dan.
"Ja laten we gaan"
En dan lopen we richting de menigte, hand in hand.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
En hier eindigt het verhaal, sorry voor iedereen die er heel lang op heeft moeten wachten, maar was het heel eerlijk een beetje vergeten. Ik hoop dat dit een einde is waar jullie mee kunnen leven en bedankt voor het lezen!

❤️❤️❤️