~unknown~ is typing.. (boyxboy)

~18~

Ik open mijn ogen, en heb meteen fucking erge hoofdpijn.
Ik kreun en grijp met mijn hand naar mijn hoofd.
Ik voel iemand iets koud op mijn hoofd leggen.
Ik kijk in de richting waar de doek vandaan komt.
Daar kijk ik recht in de groene ogen van Noah.

"Hai smurf" zegt hij lachend.
Blijkbaar vind hij zijn eigen grapje heel leuk.
Ik vind dat wat minder.

Daar heb ik twee redenen voor:
Ten eerste: ik heb geen idee waar hij het over heeft.
Ten tweede: zodra ik ook maar knipper heb ik al hoofdpijn. Ik denk daarom niet dat lachen echt goed zal gaan.

Ik staar hem onbegrijpend aan.
"Hoezo smurf" zeg ik schor.
Hij lacht.
Ik blijf hem chagrijnig aankijken.
Kan hij niet ergens anders gaan lopen lachen ofs.
Het is echt irritant.
"Je lach is irritant, hou op" zeg ik dan ook.

Hij kijkt mij aan met een glimlach.
Hij heeft geluk dat hij zo knap is anders had ik hem nu echt geslagen met dat vrolijke gedoe.
Hij buigt over mij heen en geeft mij een kus op mijn voorhoofd.
"Omdat je overal blauwe plekken hebt chagrijn"
Zegt hij met een grijns.

Ik zucht en herinner mij wat er was gebeurt.
"Dean" sis ik boos.
Ik wil opstaan maar Noah drukt mij weer in bed.
"Rustig, agressiefje"
Wederom vind hij zichzelf een comedian ofzo.

Zuchtend laat ik mijzelf weer achterover in het bed zakken.
"Hoelang lig ik hier al?"
Noah zucht en kijkt mij serieus aan.
"Een week"
Ik kijk hem geschrokken aan.
"Een week?" Zeg ik terug in ongeloof.
Hij begint te lachen.
Ik kijk hem onbegrijpend aan.
"Wat?" Zeg ik.
Hij lacht nog even, en begint dan weer met praten.
"Nee man dramaqueen, je ligt hier pas sinds gister"

Ik zucht opgelucht.
"Ha ha ha, heel grappig" zeg ik zo sarcastisch mogelijk.
Hij glimlacht even.
"Je mag morgen weer naar huis als het goed is, maar je mag niet meer terug naar het kamp."
"En jij dan?" Vraag ik.
Hij grijnst, buigt over mij heen en kust mij zachtjes op mijn gescheurde lip.
Ik kijk hem pijnlijk aan.
Hij wrijft zachtjes met mijn duim over mijn lip.
"Sorry" zegt hij zachtjes.
"Maar ik ga natuurlijk niet meer terug naar het kamp zonder mijn tentmaatje"
Hij geeft mij een knipoog.

Ik kruip blozend onder de dekens.
Ik voel de dekens omhoog gaan.
Ik de lichaamswarmte van Noah tegen mij aan.
Hij slaat zijn armen om mij heen.
Dat doet veel pijn, maar het gaat om het idee.
Ik kruip wat dichter tegen hem aan, en val dan in slaap.
Een paar minuten later valt Noah ook in slaap.

Claire heeft gehoord van wat er met Milan is gebeurd, en is zo snel als ze kon naar het ziekenhuis gekomen.
De vader van Milan is aan het werk en kon niet vrij krijgen.
Wanneer Claire aankomt bij de kamer waar Milan en de deur open doet, ziet ze de twee jongens dicht tegen elkaar liggen.
Allebei nu diep in slaap.
Er verschijnt een glimlach op haar gezicht.
Ze doet de deur dicht en gaat aan de kant van het bed zitten waar Milan ligt.
Ze pakt zijn hand en wrijft er zachtjes overheen.
"Wat is er toch gebeurd, jongen"
Ze zucht bij deze uitspraak.

Ik open langzaam mijn ogen en kijk Claire aan.
Ik glimlach eerst en ben erg blij dat ze hier is, maar dan bedenk ik mij dat er een Noah met zijn hoofd op mijn borst ligt.
Ik kijk haar met grote ogen aan.
Ze geeft mij een knipoog en fluistert in mijn oor:
"Is dat Noah?"

----------------------------------------------
Yoooo, sorry weer een wat korter hoofdstuk.
Maar vanaf nu word het leuker, dat beloof ik.😉
Meer zeg ik niet🤐
Bayyy♥️
Trouwens allemaal super bedankt voor gewoon meer dan 400 reads!!!
Ook erg bedankt voor de comments en de stemmen.
Nu echt bayy♥️