~unknown~ is typing.. (boyxboy)

~41~

"Je gaat nu met mij praten Milan"
Claire zit voor mij op de salontafel terwijl ik onderuit gezakt zit op onze bruine zachte bank.
Ik zak weg in de bank, jammer genoeg niet genoeg.
Weg van dit gesprek wil ik zijn.
Ik heb al zo vaak gezegd dat ik niet wil praten maar ze blijft aandringen.
Haar groene ogen kijken mij doordringend aan.
Haar blonde haren vallen over haar schouder terwijl ze nu meer bezorgd lijkt te kijken.
Ze zucht.
"Milan ik zie echt wel dat het niet goed met je gaat, vertel het nou maar gewoon"

Ik weet dat ik Claire kan vertrouwen met hoe ik mij voel, en wat er allemaal de laatste tijd is gebeurd.
Maar toch blijft het moeilijk.
Ik ben gewoon moe, moe van alles wat er momenteel om mij heen gebeurd.
Moe van alles wat ik al die tijd geheim heb moeten houden.
Ik ben er gewoon zo klaar mee.
Ik was zo vrolijk toen ik met Noah was, maar dat vond Thomas blijkbaar een ander verhaal.
Misschien heeft ze gelijk.
Het gaat zo niet langer.
Ik kan niet alles voor mij blijven houden, ik houd het gewoon niet vol.

Ik knik zachtjes.
"Het gaat inderdaad even niet zo lekker"
Meteen zie ik de opluchting op haar gezicht staan dat ik eindelijk praat.
"Kun je alsjeblieft met mij gaan praten?"
Claire klinkt bezorgt.
Ik zucht.
Zal ik haar alles vertellen?
Gewoon alles er in een keer uitgooien?
Ik weet het niet.

"Je kent Noah nog wel toch?"
Claire knikt.
"Nou.... ja we..."
"Jullie hebben wat, ja ga verder" zegt Claire terwijl ze mij aan blijft kijken.
Ik kijk stomverbaasd terug.
Ik had haar toch al maanden geleden gezegd dat het niet zo was.
Had ze mij al die tijd dan niet geloofd?
Ze ziet mijn blik en schud lachend haar hoofd, haar blonde paardenstaart volgt haar bewegingen.

"Kom op Milan, een blind persoon had dat nog gezien. Je was de laatste tijd zo blij."
Ze lacht kort terwijl ze daarna haar glimlach weer inruilt voor een serieuze blik.
"Maar nu niet meer, is er wat gebeurd?"

Ik zucht weer, ze moest eens weten.
"J-ja het ging... Uhm... uit"
Ik voelde mij nog steeds niet heel comfortabel om erover te praten.
Maar ik wist dat er geen andere optie was.
Ik moest met haar praten.
Mijn gedachten vertelde mij dat ik het voor haar deed.
Maar diep van binnen wist ik dat ikzelf ook een goed gesprek nodig had.

Ik haal diep adem en begin dan te praten over alles.
Noah
Unknown
Thom
Het feest
Alles gooi ik eruit.
Frons rimpel op Claire haar voorhoofd, die normaal op haar voorhoofd pronkt als een dun lijntje.
Zit nu gevormd in een diepe kronkel.
Steeds als ik denk dat de frons niet dieper kan worden, overstijgt haar voorhoofd toch weer mijn verwachtingen.

Als ik uitgepraat ben blijft ze mij zo aankijken.
Ik moet eerlijk toegeven dat het best angstaanjagend is.
"Ga je nog wat zeggen?"
Weet ik na een tijdje uit te brengen.
Claire beweegt weer na een tijdsein haar bevroren staat te hebben verkeerd.
"Jezus Milan, waarom heb je mij dit niet eerder verteld? Je weet toch dat het mij helemaal niets kan schelen waar jij op valt. En de rest, wauw. Ik snap serieus niet hoe je dit hebt doorstaan Milan. Je moet echt meer gaan praten"
Ik knik na haar korte maar krachtige toespraak.
Ik ga verder op de bank zitten.
Terwijl ik mijn benen in een kleermakerszit vouw.

Haar bezorgde blik verdwijnt een beetje.
"Oke nu houden we er even over op, ik pak Cola en chips. En wij gaan even gezellig een film kijken vent"
Ze staat langzaam op.
Ze schenkt mij weer haar vertrouwde glimlach toe.
Een glimlach die meteen al beter voelde dan die van mijn eigen moeder.
Ze klopte zachtjes op mijn been.
"Het komt goed, daar zal ik voor zorgen"
Zei ze en daarna liep ze naar de keuken om de spullen die zij mij eerder had beloofd op te halen.
Zelf startte ik Netflix op, zoekend naar een film.
We besloten uiteindelijk maar de nieuwe pirates of the Caribbean te kijken op Pathé.

Claire kijkt af en toe naar mij, wanneer ze weer naar voren bukt om wat chips te pakken.

Op een gegeven moment pakt ze mijn schouder, waardoor ik haar wel aan moet kijken.
"Milan, je moet echt weten dat het mij allemaal niets uitmaakt waar je op valt. Als jij maar gelukkig bent"
Ik glimlach terwijl ik haar een knuffel geef.
Ook al is Claire niet mijn echte moeder.
Mijn echte moeder heeft nooit zo aan gevoeld als Claire.
Claire is mijn echt moeder.
Ik laat haar los en ga weer verder met de film.

Terwijl kapitein Jack Sparrow zich weer in de nesten werkt, gaat de voordeur open.
Na een tijdje gestommel te hebben gehoord in de gang, komt mijn vader de kamer ingelopen.
Hij heeft een rare blik op zijn gezicht.
Hij komt direct mijn richting op gelopen.
Zijn stappen zijn groot en zwaar, het voelt alsof ze het hel huis laten schudden.
Als hij bij mij aankomt houd hij een brief voor mijn neus.
De envelop houd hij in zijn andere hand.
Hij keert de envelop om, er vakken verschillende foto's van mij en Noah uit.
Zoenend.
Ik krijg meteen een kleur en kijk hem angstig aan.
Claire staat op van de bank, klaar ok hem tegen te houden.
Mijn vader blijft mij indringend aankijken.
Hij neemt een teug lucht en begint met voorlezen.

Lieve, schattigste, geweldige Milan.
Ik wil graag mijn liefde aan jou uiten en omdat je niet reageert op mijn berichtjes, besloot ik maar een brief te schrijven.
Ik vind het heel fijn dat wij nu eindelijk samen zijn zoals het universum had bedoelt, maar ik voel dat je nog steeds denkt aan hem.
Ik wil dat je stopt met aan hem te denken, naar hem kijkt. Je bent van mij!
Ik heb wat foto's bijgevoegd en heb er bij geschreven wat er zo walgelijk aan is. Ik hoop dat jij dat ook in gaat zien.
Ik hou van je.

Thomas🖤

Mijn vader kijkt mij met een ijzige blik aan.
"Wij moeten héél nodig praten"

Ik sluit mijn ogen, hopend weg te komen van deze situatie.
Maar ik weet dat ik er nog ben.

Dit  is  crisis.