~unknown~ is typing.. (boyxboy)

~34~

Milan

Zuchtend lig ik op bed terwijl ik mijn kussen stevig tegen mij aan gedrukt hou.
Gister kreeg ik de foto en ik weet nog precies hoe het voelde.

Ik lag op mijn bed terwijl ik wat luisterde naar muziek.
Veel had ik nog niet gehoord van het nieuwe album van Panic! En was van plan om die uit mijn hoofd te leren voordat ik naar het concert zou gaan met Ashley.
Zachtjes tikte mijn voet mee op de maat op mijn bed.

De muziek werd onderbroken door mijn telefoon die een berichtje binnen kreeg.
Ik negeerde het berichtje eerst.
Ik vond het irritant dat het de muziek onderbrak en vond dat diegene die me wat stuurde het niet verdiende om meteen antwoord te krijgen.

Ik ging verder met het luisteren van mijn muziek.
Ik zakte weer terug op de chille golf die de muziek mij gaf.
Ik werd er rustig van op een bepaalde manier.
Iets wat Claire altijd raar heeft gevonden.
Aangezien Twenty øne Piløts, linkin Park, Metallica, Nirvana, Panic! At the Disco en My chemical Romance nou niet echt 'rustig' zijn.
Sowieso vond ze mijn muziek smaak maar niets.
Zijzelf was meer van Adèle of Taylor swift of zo.

Het album was afgelopen en ik besloot toch maar te kijken wat er nou zo belangrijk was om mij te storen.
Waarschijnlijk was het Noah die zijn dagelijkse Slaaplekker naar mij stuurde.
Altijd met een gekke foto van zichzelf en een paar emoij's
Bij die gedachte werd ik blij en ontgrendelde ik mijn telefoon snel.
Ik was zo enthousiast dat ik niet eens doorhad dat het nog maar 10 uur was en Noah minstens altijd om half 12 ging slapen.

Ik drukte op whatsapp.
Ik zag dat Noah online was, maar er waren geen berichtjes van hem.
Ik keek naar wie er wel wat had gestuurd.
Even was ik bang dat unknown weer een nieuwe opdracht had gestuurd, maar die angst ging gauw weg toen ik zag dat ik een berichtje had van iemand anders.
Ashley.

Ik opende onze chat.
Ik zag ons laatste gesprek.
Ik had Ashley verteld dat ik en Noah nog wel steeds hadden.
Ze reageerde heel lief en dat ze eigenlijk al wel zo'n vermoeden had.
Ik vroeg me af waar het nu over zou gaan dus scrolde nieuwsgierig verder naar beneden, totdat ik bij de ongelezen berichten aankwam.

Ashley Urie.
Milan.
Ik moet je wat vertellen en laten zien.
Ik was aan het appen met een vriendin van mij en we hadden het over Noah.
Ze vind hem leuk.
Dus ik zei:
Hij heeft al iemand.
Toen zei zij dat ze dat al wist.
Dus ik werd bang en dacht dat mensen het van jullie wisten want ik weet dat het een geheim is.
Dus ik vroeg toen: hoe weet je dat?
En toen stuurde ze mij dit.

Eronder staat een foto.
Hij laad niet.
Maar ik heb al zo'n voorgevoel dat het een foto gaat zijn van ons.
Ik en Noah.
Eerst werd ik bang ik wilde niet dat mensen het wisten van ons.
Maar toen schoot mij opeens een zin uit het liedje girls/girls/boys te binnen.

"And love is not a choice"

Dat is waar.
Liefde is geen keuze.
Liefde die je kiest is niet echt.
En op dat moment daar,
Besloot ik dat het me mijn reet kon roesten als mensen het wisten.
Ik moest voor mijzelf opkomen.
Ik heb er niet voor gekozen om verliefd op Noah te worden.
Het gebeurde en ik kon er niets aan doen.
Ook mijn vader kan mij niets meer schelen.
Uiteindelijk zal hij ook wel begrijpen dat slaan niet meer werkt.
Na deze gedachte klikte ik met veel goede moed op de foto, die nu wel was geladen.

Maar
Het was geen foto van mij en Noah.
Nee ik stond er zeker niet op.
Nergens te bekennen.
Maar het blonde meisje die haar armen om Noah heen had geslagen.
Terwijl hun lippen verstrengeld waren in elkaar.
Stond er wel op.
Een golf van jaloezie en misschien ergens misselijkheid overspoelde mijn lichaam.
Na die golf kwam een volgende:

Boosheid.

Boos gooide ik mijn telefoon op de grond.
Toch brak hij niet, ergens in mijn getier voelde ik mij opgelucht dat mijn telefoon nog heel was.
Boos gooide ik mijn nachtkastje om,
er vielen wat boeken uit.
Onder andere een fotoboek.
Noah en ik had een hele zaterdag aan besteed.
Daarna hadden we gezoend op zijn bed, zijn broer was binnen gelopen en deed meteen zijn handen over zijn ogen.
Wij hadden het heel grappig gevonden.

Weer een zaterdag verspilt dacht ik.

Ik smeet het fotoboek door de kamer tegen de muur, die daarna met een harde klap toen weer op de grond viel.
Al huilend viel ik op mijn knieën.

De deur ging open.
Claire kwam binnen.
Ze zag er bezorgd uit.
Ze vroeg niet eens waarom ik mijn kamer zo overhoop had gehaald.
Ze pakte het fotoboek op.
Ze begreep het.
Ze liep naar mij toe en hield me stevig vast.
Iets wat ik nodig had.
Troost zonder vragen.
Begrip.
Ik voelde mij zo boos, verdrietig en vooral:
Verraden.

En zo voel ik mij nog steeds.

Eigenlijk lig ik al de hele dag op mijn kamer in dezelfde positie.
Claire had mij gister pilletjes gegeven die mijn broertje gebruikt om in slaap te komen.
Ze zijn niet zo sterk.
Maar sterk genoeg voor mij.
Ik heb daardoor wel geslapen.

Noah heeft mij denk ik al wel 16 keer gebeld.
Maar een uur geleden hield het op.
Waarschijnlijk was hij bang dat zijn beltegoed op zou raken voor zijn vriendin.
Bij die gedachte voel ik weer een traan over mijn wang rollen.
Ik heb zoveel moeten overwinnen om met Noah te zijn.
Ik was zooo bang voor mijn eigen gevoelens.
Hij heeft ze blijkbaar nooit gehad.
Ik huil weer in mijn kussen.

Claire komt binnen en wrijft over mijn rug.
"Voel je al weer goed genoeg om te praten"
Ik zucht in mijn kussen.
En dan begin ik te praten.