Always

Chapter 10

Chapter 10

[Aidan's POV]

2 months before nag-meet si Aidan and Maki sa club ni Jenny...

Nasa isang high-class restaurant kami ni Anthony or Tony, my elder twin brother.

"Geez..." nagbuntong-hininga si Tony.

"What's up?" I asked. Medyo curious ako kasi halos dalawang buwan din kaming di nagkikita. Busy kasi kami sa sari-sariling trabaho.

"Nagaalala kasi ako kay Marty. Parang lumalayo na ang loob sa akin."

Ngumiti ako. Si Marty ang unang babaeng nagpatibok sa malamig na puso ng kapatid ko.

"What happened, dude?" tanong ko.

"Di na kasi ako tinatadtad ng text, di tulad ng dati," sumimangot pa siya lalo, "May ginawa kaya akong mali sa kanya nung huli kaming nagkita?"

"Baka naman busy lang siya sa work kaya di ka tinetext,"

"Pero, dude, kung busy nga siya, ba't siya laging may lakad kasama ang mga kaibigan niya?"

"Hmmm... I don't know... Tinanong mo na ba kung bakit parang cold siya ngayon sa iyo?"

"No... but I tried texting and calling her once... di niya sinagot. I even went to her house to check on her. Her tita said she wasn't home,"

"Baka iniiwasan ka?" pabiro kong sabi.

Silence...

Mukhang sineryoso niya yung joke. Di na umimik si Tony.

"Just kidding!"

Binatukan niya ako. Pero di pa rin ako tumigil sa pagtawa.

"Try calling her again,"

"Sure. Let's go! Bibili pa ako ng art materials," sabi niya. Sabay tayo mula sa kinauupuan niya.

Tumayo na rin ako at sinundan siya palabas.

---

Sa isang malaking mall kami pumunta para bumili ng art materials niya. Tinuturuan niya kasi ng art ang mga bata sa isang orphanage. Suplado nga siya, pero pag nakilala mo na ang kapatid ko, malambot ang kanyang puso.

"Pwede ka ng dumiretso ng grocery, dude. Ako na ang bahala dito," sabi ni Tony.

Umiling ako. "Sige, samahan na kita."

"Suit yourself."

"Titingin na lang ako sa mga libro ha," I said. He nodded and I went to the literary section of the bookstore.

Medyo magaganda ang mga books na binebenta nila ngayon. But I doubt kung matapos ko ang mga ito. Medyo pinepressure kasi ako ni dad sa negosyo kaua sobrang busy ko.

I was scanning the contents of a book when someone bumped into me.

I turned.

Giggling kolehiyalas.

Sigh. Ang hirap talagang maging gwapo. Wink!

"H-hi!" sabi ng isa.

Seven of them were giggling like someone was tickling them.

I smiled. "Hello," and turned away. Unaware that someone was walking that path, I bumped into her.

Nahulog yung mga paintbrush na bitbit niya.

Tinulungan ko siyang pulutin ang mga iyon. And, no, hindi nagtouch ang mga kamay namin habang pinupulot yun.

"Sorry," I said.