Aşkın Alınyazısı

Bölüm- 14

Gözlerimi açtığımda o ses ,o koku ve rahatsız yatak bu bana biyerlerden tanıdık geliyordu . Burası hastahaneydi. Acaba nasıl becerebiliyordum her seferinde aynı yerde olmayı . Ne kadar sakar bir insanım . Neyse, ne demiş Necip Fazıl 'ayağını taşa çarpınca ALLAH kahretsin deme . Ayağını taşa çarpacak bi ayağın olduğu için ALLAH 'a şükret.' Şükürler olsun Rabbim bugünüme .

Aklımı tırmalayan sorular vardı. Diğer seferinde hastaneye geldiğimde beni getiren Tarık'tı .O da ALLAH 'ın bana yardım etmesiyle oldu .Ya okulun önünde değilde başka biryerde bayılsaydım!!! . ALLAH korusun .

Peki şimdi beni hastaneye getiren kimdi?? Yine Tarık değildi dimi olamaz ya . İmkansız . Hem ben baya uzaktaydım nerden haberi olusun da beni Hastaneye getirsin . Peki ya kimdi ??

Sadece buda değil bana koskoca araba çarptı . Nasıl kurtuldum burnum bile kanamadan ?? Yatakda  doğrulmaya çalıştım ama bişey beni engelledi . Daha doğrusu  bedenimi çekemedim . Bu şey herneyse kıpırdama izin vermiyordu. Aslında zorlasam kalkabilirdim ama çok uğraşmam gerekirdi. Yana dogru yatmaya çalıştım. Çünkü beni engelleyen şeyi sırt üstü  olarak göremiyordum . Ve gördüğüm şeye inanamadım. Sağ bacağım alçıdaydı. Ve başıma dokundum başım sargıdaydı .Aman ALLAH 'ım !!!

Yani kazadan hiçbir hasar almadan kurtulmamıştım . Kapı açıldı . Gördüğüme inanamadım . Annem ve babam karşımdaydı . Ne ? Nasıl ? Annemler ne zaman döndü?Kaza geçirdiğimi nerden öğrendi ?Kim söyledi?Kafamda deli sorular . . .

"Anne! Baba!"dedim önce anneme sonra babama bakarak. Annemin gözleri kıpkırmızıydı .Sanki hiç durmadan ağlamış gibi . Gözlerine kan inmişti  . Babam ;annemden farksız değildi. Ama babamda farklı bi eda vardı. Sanki her an yere yığılacakmış gibi sanki artık dayanma gücü kalmamış gibi  . Bana üzüldüğü belliydi ama başka bişey daha vardı sanki . Adeta gözlerinin altı mosmordu. Ve bide en dikkatimi çeken şey babam o kadar zayıflamıştı ki bi deri bir kemik kalmıştı resmen.

"Kızım "dedi annem damla damla dökülen gözyaşlarına hıçkırıklarını ekleyerek.Hızlı adımlarla yanıma geldi.

"Yavrum benim nasılsın?Çok ağrın var mı  ?"kesik kesik konuşuyordu .Yutkuna yutkuna . Canı çok yanıyor olmalıydı beni böyle gördükçe .

Yataktan doğrulmaya çalıştım anneme yaklaşıp , sarılmak  için ama yine yapamadım .Her zaman uzun ve zayıf olmuşumdur .Bu cılız bedenime beyaz ten eklenmesiyle tamamlanıyordum.Yani beyaz bir tene sahiptim .

Annem ne yapmak istediğimi anladı herhalde ki bana daha da yaklaştı . İşte o an anneme baktım . Yüzünde kalan ıslaklıkları sildim ve ona sımsıkı sarıldım .

"Annem seni çok özledim "diyebildim sadece . Ve bende ağlamaya başladım.

Babam öylece dikilmiş bizi izliyordu . Arada bi akan gözyaşlarını siliyor sonra tekrar toparlanıyordu. Ama şundan emindimki ;içinde şuan fırtınalar kopuyordu.

Gözyaşlarımı sildim .

"Baba "sesim dalgalı çıktı.

"Efendim benim en güzel öyküm .Canın yanıyor mu ? "dedi yutkunarak .

"Hayır iyiyim . Siz nasıl öğrendiniz kaza geçirdiğimi ?"artık soru sormaya biryerden başlamalıydım. Aslında hemen bu konuyu açmam anlamsızdı ama eğer sarılmaya felan kalkışsam , çok kötü olacağını adım gibi biliyordum . Çünkü babam hıçkıra hıçkıra ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Belliydi . Konuyu değiştirmem lazımdı.

Babam tam cevap vermek için ağzını açtığında kapı çaldı.
Gelen doktordu.

"Biliyorum kızınızın yanında kalmak istiyorsunuz ama dinlenmesi gerekiyor.  Muane etmem lazım . Lütfen odadan çıkar mısınız?"dedi doktor annem ve babama bakarak .