Aşkın Alınyazısı

Bölüm-15

Bugün hastaneye yatalı tam 6 gün olmuştu ve taburcu olacaktım .

Annemlerin halleri hiç normal değildi .Babam arada bi gidiyordu . Nereye diye sorduğumda 'dışarıya nefes almaya' diyordu . O kadar uzun kalıyordu ki bazen inanasım gelmiyordu .

Zeynep okula gidiyordu ama sonra hemen yanıma geliyordu. Daha birkaç gün olmuştu tanışalı ama sanki canımdan öte seviyordum onu beni mutlu etmek için elinden ne geliyorsa yapıyor ,en ufak 'ah!!'dememde hemen yanıma koşuyordu.Kankalıktan öte seviyordum onu .

Ve Tarık şu 6 gün içinde o kadar tuhaftıki sanki bana bakamıyordu ,görmeye dayanamıyordu . Beni böyle gördükçe çok üzülüyordu bu yüzünden belliydi . Artık şunu rahatlıkla söyleyebilirdimki ki onu o perişan halde görünce sanki ben ondan çok üzülüyordum . Bugüne kadar hep kendimi ondan uzak tutmaya çalıştım .Hatta ondan uzak durmak için kendimce onu sınamaya çalıştım .Ama o her sınavdan tam not aldu . Ve artık kabül de ediyorum;

"BENDE ONU SEVİYORUM "

'Oh be söyledin rahatladın 'dedi iyi tarafım .' Bak ya havalara bak sanki herkeze söylemiş rahatlamış. Aaaa!!! çok merak ediyorum annenlere ne diyeceksin?kaç gündür bu çocuk kim diye sorup duruyorlar zaten arkadaşım deyip geçiştiriyorsun.Hem herşeyi geçtim İslamda yaptığın bu itiraf doğru mu ? Herşeyi adabına göre yapmalısın 'dedi karamsar tarafım .Haklıydı aslında biraz .

Babam ve annem benimle birşey konuşmak istediklerini söylediler .Söylediklerine göre önemliymiş . Hayırdır İnşallah. . .

"Evet anne sizi dinliyorum"dedim annem biraz telaşlı gibiydi ki parmaklarını çıtlatıyordu. Annem ne zaman telaşlansa bunu yapardı ve babam her defasında yapma diye uyarırdı. Ama babam şimdi sessizdi . Tek kelime etmiyor hemşirenin az önce taktığı seruma odaklanmış bizimle ilgilenmiyor gibiydi.

"Anne yeter artık söyleyin korkmaya başlıyorum "dedim elim ayağım titremeye başlamıştı.

"Bak kızım "dedi konuşamıyordu sanki kelimeler boğazına dizilmişti . Devam etti "biz Rizeye gittik ya hani"dedi.

"Evet hiç aklımdan çıkaramam, her aradığımda yüzüme kapattınız , benim telefonlarımı kapattığınız gibi kendinizde aramadınız çünkü beni yalnız bıraktınız. Yani sonuç olarak asla aklımdan çıkmaz.Size kırılmıştım ama affettim ." dedim önce küçük bi sitem edip ardından gülümseyerek .

Ikiside sessizdi .

"Eeee anne devam etmiyecek misin ?"

"Bak kızım hayatta herzaman istediğimiz şeyler olmaz . Yani elimizde değil anlıyor musun?Bir bakmışsın yanındayız bir bakmışsın değiliz .Her an her şey olabilir . Bize düşen sabretmek zorluklarla mücadele etmektir ."dedi annem yatağın kenarından sarkmış çarşafa odaklanarak . Ikiside yüzüme bakmıyordu . Sanki korkuyorlardı gözlerindeki o sırrı görürüm diye.

ALLAH 'ım ne oluyor . Aklım ermiyor !!!

"Anne ne dedin şimdi hiç bişey anlamadım?"dedim meraklı gözlerle onlara bakarak ama ikiside inat etmiş gibi yüzüme bakmıyordu .

"Tamam söyliyecem ama kendini perişan etmiyeceksin hastasın zaten "dedi annem sesi ağlıyor gibi çıktı. İnanamıyorum . ALLAH 'ım güç ver .

"Anne ne oluyor ?!!! ANNE!!! "

"Söz ver. Kendine hakim olacağına söz ver ."

"Anne birine bişey mi oldu ?Abim mi ?ablam mı?yakın akrabalardan birimi ?Anne sana söylüyorum !!!Anne !!!"dedim sesim bi anda yükselmişti .

"Önce söz ver "dedi annem .

"Söz. Tamam söz" .

"Biz Rize'ye gittik ya hani "

"Evet "

"Aslında Rize'ye hiç gitmedik . Biz izmir'deydik"

"İzmir mi ?Neden? Bana neden yalan söylediniz? Hem orda hiç akrabamız yok ki nerde kaldınız ? "

"Akrabaya gerek yoktu tatil için gitmedik, yani gezmeye ihtiyaç duymadık çünkü yerimiz hep sabitti."

"Ne demek bu hep sabitti derken "

"Hani aramadığımızdan şikayetçi oldun ya . Başka şansımız yoktu . Sen aradığında ya meşgul oluyoduk yada seninle konuşacak gücü bulamıyorduk .Bi ara telefonlarını hiç açmamayı düşündük ama yapamadık . Çünkü bu seni daha fazla üzerdi. Biz de böyle bi karar aldık.Senin telefonlarını açıp ama seninle derin konuşmadan kapatmak . Saçma olsada, senin dertlerini,günlük olanları dinleyemesekte sesini birkerecik dinleyip iyi olduğunu bilecektir. Elimizden anca bu gelebildi."dedi

"Anne neyden bahsediyorsun hâlâ anlamıyorum . Bu kadar zor durumda bırakan şey neydi ? "Annem ne sorsam dinlemiyor gibiydi sanki ben ne söylersem söyliyeyim o kendi anlatmak istediklerine devam ediyordu .

"Seni burda tek bırakmayı hiç istemedik . Abine yanında kalmasını söyledik ama o' ben eğer öykü'nün yanında kalırsam öykü herşeyi anlar . Ben kendimi zor tutuyorum onu nasıl sakinleştireyim' dedi .Aynı şeyi ablanada söyledik ama o da abinin söylediklerini söyledi . Sonra biz de karar verdik tek kalmanın daha iyi hem böylelikle hiçbirşeyden haberin olmazdı . Seni günlerdir oyaladık 'burda biraz daha kalmak istiyoruz' diye . Ve kalmaya devam edecektikte ama haber geldi Öykü trafik kazası yapmış durumu ağırmış. İşte baban o an yapılan herşeyi yarıda kesti ve İstanbul'a geldik. Ve birkaç gündür burda devam etmeye başladı . "

" Neye devam etmeye başladınız ?Söyle artık ?"

"Aslında burda yapmak istedik ama senin perişan olacağını biliyorduk .Ablan ve abin bunu kaldırabilirdi ama sen bunu yapamazdın. Ama artık söylemek zorundayız .Çünkü burdan bahane edip gidebileceğimiz bi yalan kalmadı "

"Anne yeter artık söyle şunu dayanamıyorum"gözyaşlarım yavaş yavaş yanaklarımı ıslatmaya başlamıştı.

"Anne !!!"

"Baba sen söyle "

Alçıya bi nevzede olsa alışmıştım .Yatağın kenarından tutup doğrulmaya çalıştım . Evet başardım . Yatakta oturuyordum artık . Annem de babam da bana bakmıyordu . Annemin gözlerini, o masum yüzünü göremiyordum .Bi görebilseydim işte o zaman ne olduğunu anlayacaktım.

"Anne ne oluyor ?"endişem sesime vurmuştu .

Artık dayanamadım ve sırtından tutup kendime doğru döndürdüm .Hiiiiiiiih annemin gözleri kıpkırmızıydı.
Arkasını dönmemesinin, gözlerime bakmamasının sebebi ağlıyor olmasıymış .

"Anne lütfen dayanamıyorum söyle artık "

"Öykü baban mide kanseri "