Kupa Kızı ve Sinek Valesi

-6-

Aleksi.

Yunanlıların adları pek bir garip geliyordu Hilal'e. Her daim sanki yarım kalmış hissi uyandırıyordu. Belki de alışkın olmadığından böyle düşünüyordu. Yine de kesinlikle Leon'un da Aleksi'nin de Osmanlıca aksanı kulakları tırmalayacak kadar kötüydü. Kelimeleri yutuyorlar, bazı harfleri gerektiği gibi söyleyemiyorlardı. Hatta bazen o kadar kötü konuşuyorlardı ki Hilal susmalarını yada ana dillerinde konuşmalarını yeğlerdi. Varsın anlamasındı, zaten bu zalimlerle konuşacak bir şeyi olsa ne yazardı?

''Aslında... düşündüğünüzün aksine ben burada misafir değilim. Meseleyi size kuzeniniz eminim benden daha iyi açıklayacaktır. Rahatsız ettim, gitsem iyi olur. Kusura bakmayın.''

Hilal, kızıl saçlı gence gülümsedi ve kapıdan çıkmak üzere arkasını dönmek üzereyken Aleksi'nin tekrar ona hitap etmesiyle olduğu yerde döndü. Neden bu ailede herkes bu kadar uzun boyluydu? Hilal kendini yanlarında küçük bir kız çocuğu gibi hissediyordu. Yüzlerine bakabilmek için kafasını kaldırması gerekiyordu.

''Anladığım kadarıyla kemanın sesi yüzünden buraya geldiniz. Eğer sevdiyseniz bir vakit sizin için tekrar çalabilirim.''

''Bu güzel teklifiniz için teşekkürler lakin bir daha beni buralarda görebilir misiniz bilemiyorum. Buradan... pek haz etmiyorum. Şayet çok istersem, elbette keman çalmanız için ricada bulunurum.''

''Pekala, ben sizi daha fazla tutmayayım o vakit. Tanıştığıma memnun oldum, Hilal hanımefendi.''

''Bende öyle, hayırlı günler.''

Aleksi kapıdan çıkıp giden gökyüzü gözlü kızın arkasından öylece bakakaldı bir süre. Koskoca Yunanistan'da neden böyle kızlar yoktu? hepsi birbirinden beterdi. Keman kutusunun kapağını nazikçe kapattıktan sonra bir köşeye koydu. Ne Kirya nede Leon, ona böyle bir kızın varlığından ve evlerinde barındığından bahsetmemişti. İşin garibi de buydu, eve ne vakit bir misafir gelecek olsa teyzesi Veronika ortalığı birbirine katar, bir sürü hazırlık yapardı oysa bu sefer kılını bile kıpırdatmamıştı. Gerçi birkaç gün önce hizmetlilerin üst kattaki küçük odayı hazırladıklarına şahit olmuştu fakat pek önemsememişti. Yüzünde beliren tebessümün yayılmasına izin verdi. Şu Hilal epey ilgisini çekmişti.

                                                                                     ***

Leon odasında bir o yana bir bu yana dönüp duruyordu. Kafasına takılan sorular ve aklına gelen ihtimaller sinirlerini bozuyordu. Neden Hilal o mektuba o kadar tepki göstermişti? Kime yazmıştı? ne yazmıştı? yazarken ne düşünüyordu?, tüm bu sorular zihninde dolanıyor ve elmanın içine giren solucan gibi Leon'un düşüncelerini kemiriyordu. İlk başlarda gerçekten de Hilal'in bir hevesten ibaret olduğunu söyleyip durmuştu. Ona ilgi duymasının tüm sebebinin sıradışı olmasından yada buraya esir düşmüş çaresiz bir kız olmasından kaynaklandığına ikna etmişti kendini. Neye inanmak istiyorsa ona inanmıştı belki de. Söz gelimi tüm bu söyledikleri bahanelerden ibaretti aslında. Derinlerde bir yerde, kalbinin hiç aşina olmadığı bir duyguyla çarptığını biliyordu artık lakin ne başkasına nede kendine itiraf edecek kadar cesur değildi. Her defasında 'ne oluyor bana?' sorusunun gerçek cevabını vermekten korkar hale gelmişti.

İşte bu yüzden çoğu zaman Teğmen olmak ona daha kolay gelirdi. O üniformayı üzerine giydiğinde herkes tarafından saygı gördüğünü ve hatta bazılarını korkuttuğunu bilirdi. Kendinden emin dolaşırdı o lacivert takımlar içinde. Kumandan Vasili'nin oğlu Teğmen Leon dediklerinde ortamın havası hemen değişiverirdi. Oysa üniformasız kendini küçük bir erkek çocuğundan daha güçlü görmüyordu Leon. Bu küçük erkek çocuğu babasının hayal kırıklığının bir parçasıydı, baba sevgisinden yoksun bırakılmış yanıydı. Sanatçı olmak isteyen, elleri silah değilde fırça yada kalem tutmak isteyen Leonidas'tı şimdi aynada baktığı. Piyanonun başına geçip sevdiği insanlar için özel besteler yapmak isteyen Leonidas'tı. Her şeyden önce dürüst yanıyla karşı karşıya duruyor ve onu en çokta bu korkutuyordu. Kendine karşı asla dürüst olmayı beceremeyen genç adamın şimdi en çok ihtiyacı olan buydu.