Angst Academy: His Queen

Chapter 41

Her POV

The scenes flashed, again and again on my mind. And it makes my head ache intensely. Bumabalik sa utak ko ang lahat kung paano nangyari ang lahat. Simula sa party ko, ang mensahe ni Daddy para sa akin, ang paraan niya ng pag-alalay sa akin, our dance and his face full of panic habang nagkakagulo ang mga tao at alam ko na hinahanap niya ako.

Sa pagpilit namin makatakas, pagkaladkad sa 'min sa bodega, the intense torture that I thought I will die, ang pagdating ng estranghero at ang pagtakas namin. I can still feel every emotions that I felt that time. Ang hirap at ang gulo na parang sasabog ang utak at puso ko sa halo-halong mga emosyon na ginugulo ako, mga nakakabaliw na alaala na paunti-unti akong pinapatay.

And the last scene that I remember. Hindi ako nakagalaw at pinanood ang tahimik na pagdating ni Calixto mula sa likod ni Daddy at hinila siya paalis sa kotse before he can even close the door. I can remember how he locked my father's neck using his arm and twisted it like a doll's head.

"Eirian, mabuti at gising ka na ulit." I watched them blankly, walking towards me. They are all looking at me with so much worry and pity on their eyes. And I hate it, I can't just accept that they pity me. At bakit naman? Bakit nila ako kakaawaan!?

"We brought some fruits for you." Alanganin na naglakad si Elene at nilapag ang paper bag sa bedside table. Hindi ko sila pinansin at tinignan ang mga kung anu-anong bagay na nakatusok sa may pulso ko.

The room filled with a disturbing silence. Mariin akong napapikit at suminghap ng hangin. Tinitigan ko silang tatlo at lumipat ang tingin sa pinto.

"Leave now. I want to be alone. I'll sleep." I said, trying hard to avoid the cold voice. Trying hard to put an energy on it and maybe... life.

Sunshine shook her head, "Kailangan mo ng kausap Eirian. All your visitor, itinutulak mo palayo. I know you were traumatized and depressed on what happe—"

"Alam niyo naman pala, e! So stop talking because you are goddamn irritating! Ayoko na may kasama, ayoko kahit sino sa kwartong 'to! Ako lang!" Mariin kong saad. Clarence's eyes widened and step forward.

"Hindi mo siya kailangan na sigawan, Eirian. Naiintindihan ka namin, sobra kang nasaktan sa pagkawala niya but hindi mo dapat—"

"Pinili niyo 'yan. Ilang beses ko ng sinabi na umalis kayo dahil kung ano lang ang masasabi ko! Leave o ako ang aalis." Nanggagalaiti kong saad.

"Eirian, this is not you! Hindi pwede na dahil namatay si—"

"You shut up, Elene. Ayoko na may marinig na kahit ano! Kasi walang patay! Hindi patay ang Papa ko at hindi niya ako iniwan. Hindi! Mga sinungaling kayo, he's alive. He will not leave me because he loves me so much like what he said." I bursted out.

I saw their face softened. Akmang lalapit sa akin si Elene but I raised my hand, signaling them to stop.

"No one understands me. Kasi kung naiintindihan niyo ako, bakit lalo niyo akong pinapahirapan? Kapag sinabi kong ayaw ko, ayaw ko. At kapag sinabi ko na hindi pa siya patay, hindi! Sinasaktan niyo ako, eh. Pinipilit niyo na patay na siya. He's not. Umalis siya at pumunta sa ibang bansa dahil sa trabaho niya. I know a little about underground works. Madalas silang out of country. He's not dead, he's still alive. I am sure. Hindi ako sasaktan at iiwan ni Daddy. Kakakita pa lang namin at kilala 'di ba? Hindi..."

Napahagulgol ako lalo nang niyakap ako ni Elene. I cried on her chest like a child that lost her toy. Marahas akong napailing at pumikit nang mariin. Hindi pa ako iniwan ni Daddy. Niloloko lang nila ako.

"Cry until it lessen the pain," Elene murmured softly. Mahigpit akong napakapit sa kaniya at lalong umiyak.

"Di ba Elene, hindi pa siya patay. Hindi n-niya pa ako iniwan. Imposible. After all, he's the third on the spot, right?" I murmured. Naninikip ang dibdib ko sa sakit na nararamdaman.