Angst Academy: His Queen

Chapter 61

Her POV

"Ganiyan mo ba kaayaw sa 'kin?" Hilaw siyang ngumisi ngunit nanatili ang higpit ng hawak niya sa 'king braso. His eyes are already bloodshot. It is full of emotions na labis na nagpapakaba sa 'kin.

"L-lyndon, please... let go," I uttered, still nervous on his actions. He gritted his teeth. Halos makita ko na ang pagningas ng apoy sa kaniyang mata dahil sa galit at kung ano pa. My heart is beating so fast.

"No, not now stupid. Let's talk first," he murmured. Hinawakan na rin niya ang isa ko pang braso at hinila patungo sa kaniya. His breathing is already ragged. Pinaglapat ko nang mariin ang labi para pigilan ang hikbi.

"No, ayoko. 'Wag Lyndon, please. I don't want to hear anything from you," I whispered still trying to be freed from him. Piniga ang puso ko nang bumalatay ang sakit sa kaniyang mga mata. Ayoko marinig ang sasabihin niya dahil pakiramdam ko ay alam ko na. And it will surely hurt as hell!

Ayoko nito. Just please, no.

"Just hear me out. Ayoko rin nito. But you don't know how fucking hard it is to hide my feelings for you!"

"No! You shut up Lyndon. D-dont. Just don't!" Tuluyang umalpas ang luha mula sa 'king mata. His jaw clenched. Pumulupot ang braso niya sa aking bewang upang ipirmi ako sa pwesto samantalang ang isang kamay niya ay umangat para tuyuin ang mga luha na umaalpas mula sa 'king mata.

"No, pakinggan mo ako. Hirap na hirap na ako. Tangina lang, hirap na ako. At naisip ko na baka sa paraan na 'to lumuwag na ang dibdib ko. I fucking love you, okay? I don't care if you can't love me back because I know how fucking much you are in love with that jerk. Gusto ko lang sabihin sa'yo," saad niya. Suminghap siya at lalong namula ang mga mata. Nanghina ako nang umalpas ang munting luha roon. Natulala ako at napatitig sa kaniya. "Mahal kita. Ang unfair kasi. Nasasaktan ako lagi. Masaya ka samantalang ako miserable. Masaya kayo samantalang ako lugmok. So let me say this to you, you're so fucking numb and dumb, stupid! At isa sa dahilan kung bakit sinabi ko 'to para masaktan ka rin. Para kahit papaano alam mong nakasakit ka. Kung may pakialam ka sa 'kin ganoon ang mangyayari pero kung wala. Putangina!"

"L-lyndon.." I murmured, stunned on his words. Binitawan niya ako at kinulong ang aking mukha sa kaniyang malamig na palad. He's already crying.

"P-pero bakit ganito? Nasasaktan ako habang nakikita kang umiiyak. Simula noon hanggang ngayon nasasaktan ako kapag umiiyak ka pero wala akong magawa kung hindi patagong damayan ka. Alagaan ka at halos sambahin ka. Galit ako sa'yo kasi kahit kailan hindi mo ako pinansin, just that fucking Monteverde. Galit ako sa'yo kasi nagagawa mo akong saktan nang ganito. Galit din ako sa sarili ko kasi minahal kita at pakiramdam ko baliw na baliw ako sa'yo. Pero mas galit ako sa mundo kasi bakit hindi pwedeng akin ka? Bakit hindi pwedeng tayong dalawa?"

Dinudurog ang puso ko sa bawat salita na lumalabas sa kaniyang bibig. Nanghihina ako sa bawat naririnig. Bakit sobrang sakit? Bakit ang sakit na isipin na may nagmamahal sa akin nang patago at patago rin na nasasaktan. Why does it need to be this painful?

"Alam mo iyong pakiramdam na 'yong babaeng minamahal mo at pinoprotektahan mo iba ang mahal. Iba ang iniisip kapag kasama at kapatid lang ang turing sa'yo. Alam mo ba? Siyempre hindi. Because the man you love, loves you too. Kahit sino naman yata kayang-kaya ka mahalin. Tapatin mo nga ako Eirian. Kahit ba minsan hindi mo ako nagustuhan?"

My heart sank. Ang pagbuhos ng luha ko ay hindi na tumigil. Hindi rin nakatulong ang paghampas ng malamig na hangin. I can't answer back because I'm sure... he'll be more hurt.

He chuckled lifelessly, "Bakit pa ako nagtanong? Of course, never. For you, I'm just an evil guy who you can call as brother or friend. That's it, right? At hindi na ako aasa na may magmamahal pa sa akin. Mahirap siguro ako mahalin. Ano bang meron sa 'kin at bakit laging nasasaktan? Bakit walang nagmamahal? Bakit pa ako umasa na mamahalin mo ako, na ni magulang ko nga hindi nagawa at pinabayaan ako, 'di ba? Maybe I was born to be unwanted and forgotten. Kasi ganoon naman 'di ba.." He caressed my cheeks. Napapikit ako. Dahil kahit gaano iyon kalambing ay tila nakakapaso dahil sa sakit na isinisigaw ng kaniyang pagkatao ngayon. Pagmulat ko ay sumalubong sa 'kin ang yumuyugyog niyang balikat. Lalo akong napaiyak. I bit my lip. Halos marinig ko na ang kaniyang hikbi.