Angst Academy: His Queen

Chapter 49

Her POV

Isinubsob ko ang mukha sa kaniyang dibdib. He's just silently walking at ramdam ko rin ang pagsunod nina Xiela sa 'min. I can't stop myself from sniffing his natural manly scent that always makes me addicted to him.

Akala ko ay ibaba na niya ako nang marating na namin ang kotse. But instead, the driver opened it for us at buhat pa rin niya ako nang pumasok siya. I caught Adela rolled her eyes saka siya umikot at umupo sa tabi ni Greg. Uminit ang pisngi ko sa posisyon namin. Habang nasa kandungan niya ako at mahigpit na nakayakap ang kaniyang bisig sa akin ay nawala ang lahat ng takot sa 'kin. And when was the last time I felt this way?

I rested my face on his hard chest and closed my eyes. I can't feel the pain anymore. Just a pure bliss. Pinakiramdaman ko ang marahan na pagtaas-baba ng kaniyang dibdib at ang pagtama ng kaniyang mainit na hininga sa aking uluhan.

And while I'm on his arms, I melt. My heart beats like crazy. And I feel so weak like I just want to stay on his arms forever, hear his fast heart beat wishing that it's because of me.

He leaned forward at dahil buhat niya ako ay nasama rin ako. I am now squished between his hard chest and arms. He knocked on the glass partition.

"Can you please drive faster? My girl really needs the medical attention right now," malamig niyang saad. Muling uminit ang pisngi ko at pakiramdam ko ay may nalusaw sa dibdib ko.

"Psh." Even I didn't see, I'm sure that it came from Adela. And I can't forget how dare she threw the blame on me.

Hindi ko sinisisi si Georgiette sa nangyari sa 'min lalo na siya ang napuruhan but I don't think that Adela can just put the blame on me. No one wants that to happen. I sighed at pinikit lamang ang mata.

Pagdating namin sa Academy ay buhat pa rin ako ni Greg patungo sa hospital ng akademya. Nakita ko pa mula sa glass window ang pag-asikaso nang marami kay Georgiette. Inilapag ako sa hospital bed at marami agad ang lumapit sa 'kin para gamutin. Hindi humiwalay ang tingin ko kay Greg. He's just staring at me while the doctor and nurses start to check on me.

"I- I will just see Georgiette," saad niya. Nakaramdam ako ng panghihinayang but I tried to smile and nodded. He sighed at seryoso na tumitig sa 'kin, "I'll be back. Don't worry." He added at tumalikod para umalis.

Natulala lang ako sa kisame habang may kung anu-anong ginagawa ang mga nurse sa paligid. Inalis ang jacket na suot ko at tumambad ang malalim na dalawang sugat kung saan nakabaon ang mga bala ng baril. I watched the doctor walking towards me, holding a syringe with fluid inside it. I held his hand and shook my head.

"Don't. Huwag niyo akong patulugin o kaya gamitan ng anesthesia. I want to feel the pain." I requested. Nagkatinginan sila at nag-aalangan ang mga ekspresyon.

"Please. I can bear the pain..." I murmured.

Wala silang nagawa kung hindi alisin ang bala sa akin na walang kahit anong pangpamanhid o pangpatulog. I closed my eyes tightly and gritted my pain as they slowly pulled out the first bullet. I didn't let my tears to escape from my eyes.

I know this is dumb. But this is the only way for me to believe that I'm still living. That I still have a feeling. Minsan kasi hindi ko na alam kung buhay pa ba ako o hindi. Minsan din ayoko na. It's coming to the point that I want to end everything and just give up. But still, I want to be saved as well.

Ilang bala na rin ng baril ang bumaon sa katawan ko. Ilang patalim na ang pumunit sa balat ko at hiniwa ang laman ko. But it is amazing that I'm still alive. I think I already immuned everything. Kinasanayan ko na, pero nakakapagod din pala.

Pero ngayon, parang binuhay na naman ang sistema ko. Sa nangyari kanina sa lugar na 'yon, uminit ang dugo ko at naging aktibo ang bawat ugat at parte ng katawan ko.