Angst Academy: His Queen

Chapter 47

Her POV

"Ano? Ngangawa ka na lang diyan nang nangangawa?" Inis na sikmat ni Lyndon. Kinusot ko ang mata at pinigil ang hikbi. But I can't just stop from crying because the pain is so intense.

And the scene on the cafeteria is replaying on my mind. When he looked at me with those dark orbs coldly and how it changed when he looked to Adela.

"Bahala ka nga diyan!" Then Lyndon walked out.

Lumapit naman sila Sunshine at Clarence saka ako inalo. Hinaplos nila ang likod ko. I tried hard to stop my sobs and watched Lyndon's built slowly fading on my sight.

"Tama na. Huwag ka na umiyak," saad ni Clarence.

Makalipas ang ilang minuto ay natigil na ako sa pag-iyak. Natuyo na ang mga luha sa 'king pisngi but the pain remained on my heart. It hurts, a lot.

"Hindi ka na niya nahintay," saad ni Sunshine at umupo sa tabi ko. Sa kabila naman ay si Clarence.

"Bakit kasi hindi ka nag-stay sa tabi niya? He needs you the most that time yet you left him. Hindi ko siya masisisi," saad ni Clarence.

"He's so down that time Eirian, kaya masasabi ko na hindi niya kasalanan 'yon kung may bago na siya," saad ni Sunshine.

Nasapo ko ang dibdib at tumayo. Humarap ako sa kanila at kinagat ang labi.

"S-so you guys are saying that it's my fault?" I asked. Agad silang nag-iwas ng tingin.

Para na naman akong dinurog, ang puso ko parang hinati sa milyon na piraso habang nakatingin sa kanila na hindi makatitig sa 'kin. Mapait akong napangiti at tumango.

"O-okay. Siguro nga ako ang may kasalanan. T-teka, kailangan ko ng umalis. Kita tayo mamaya." Mabilis akong kumilos at dinampot ang bag.

Hindi na ako lumingon pa dahil sa takot na makita nila ang tila gripong pagbuhos ng mga luha ko. Mabilis ko 'yon na pinahid but it won't stop.

Is it really my fault?

Mariin aking pumikit at suminghap ng hangin. I shouldn't cry, I must not. I am not weak anymore. No one should make me weak. I'm tired of being weak.

Pero hindi ko pa rin kinaya at napahagulhol. I sat on the ground and covered my face with my palm. My tears streamed down like a waterfall and it's unstoppable.

Hindi ko akalain na gano'n din ang iniisip nila. That it was all my fault. Wala akong hiniling ni isa roon para mangyari. Leaving Greg and saying a painful goodbye. It is also the least thing I want, to lose a father for the second time around.

Hindi ko ginusto ang lahat. Pero nasa 'kin ang lahat ng sisi. Ako ang may kasalanan sa lahat, ako ang dahilan ng lahat. They all say that I deserve all this pain. And I must welcome it with open arms because those are all my fault.

Pero bakit wala sa kanilang nagtanong kung okay lang ako? Bakit walang nagtanong kung kumusta ako at kung ayos lang ba ako? Walang nagtanong ng nangyari at walang interesado. I can't even share the pain I'm feeling right now.

At kahit sila, iyong mga kaibigan ko. Inasahan kong maiintindihan nila ako, tatanungin ang nangyari but nothing happened. They all put the blame on me.

No one can understand me. I am alone.

I am not self-pitying but I can't help but to think that I really deserve everything. I deserve all the pain I am feeling right now. But at the end of the day, I am asking myself, what did I do to feel this pain? Why can't I have a father?

Bakit pinaranas lang sa akin nang sandali? Bakit kinuha agad si Daddy Valentino at sumunod si Papa Eros. Bakit lagi akong sinasaktan? Wala naman akong ginawang masama noon para maranasan ang lahat ng 'to. And now, the man I only love, hates me now.