BEYAZ KATİL (Askıda)

BEYAZ KATİL bölüm 14

"Sakın!"

Uzaklardan gelen bu sese kulaklarımı açtım iyice.

"Sakın bunu bana yapma!"

Ağlamaklı çıkan sesle içimde bir huzursuzluk baş göstermeye başladı. Neden sonra birden ayaklandığımı hissettim, bir yere doğru çekiliyor gibiydim ve kendime söz geçiremiyordum.

"Gitme işte ölme lanet olası ölme!!"

İrkildim, sağıma soluma bakınca yerde bir cesede sarılan bir kadın gördüm. Gece... Öylece ona sarılmış bir şeyler söylüyordu, ağıt desem değildi, yalvarış desem eksik kalırdı ama her kelimesi bir bıçak kadar acıydı ve duyan herkesi lime lime ederdi.

Bir tek ben duyuyordum bu sesi. Siren sesleri tüm bu alanı doldurmaya başlayınca gözlerini silen Gece'yi gördüm, ayağa kalktı ve elinde sıkı sıkı tuttuğu bir eşya ile cesedin başına dikildi. Siren sesleri yaklaşmaya başlayınca Gece arkasını döndü ve koşarak uzaklaştı. Onu takip etmek ile yerdeki cesedin kimliğine bakmak arasında biraz gidip geldim, içimdeki merakı bastıramadım hızla yerdeki bedene adımladım.

Attığım adımlara oranla artan merak, heyecan ve siren sesi ile tam eğilip yüzüne bakacaktım ki yüksek bir sesle tekrar irkildim.

Gözlerim acelesiz bir hızla aralanmaya başlayınca kabus gördüğümü anladım olduğum yerde doğrulmaya çalıştım, sadece çalıştım, üzerimde büyük bir yorgunluk olmalıydı.

Karnımda hissettiğim bir vücudun nefes alıp verme hissiyle hızla kafamı üzerime çevirdim.

İlayda...

Onu yavaş bir hareketle iterken burada ne işi olduğunu düşündüm, her zamanki gibi salondaydım ama rahat olsun diye bu kez büyük koltukta uyuyordum. Hava daha aydınlanmamıştı bir hareketle yerimizi değiştirip onu koltuğa yatırdım tam kendimi geri çekip kalkacaktım ki İlayda'nın eli ensemi tuttu ve üzerine düşmemek için dengemi zar zor sağladım. Mavi gözlerini bana dikip baktı, daha önce fark etmemiştim bunu ama şu anda konumuz bu değildi.

Elini çekmek elimle kolunu tutmak istedim ama izin vermedi.

"Gitme." Dedi kısık bir sesle.

"Senin yanımda ne işin var ?" Diye sordum hemen. Nasıl yanıma gelme cesaretini ve iznini bulmuştu kendinde.

"Arda uyudu ben de evi gezmek istedim sonra sen çok güzel uyuyordun ben de yanına uzandım. Fazla etkileyici olduğunun farkında mısın ?" Dedi.

Değildim, çünkü etkileyici olmadığımı biliyordum. Az çok kendine güven problemim çekingen karakterim vardı, kendimi tanırdım. Egomu okşama yoluna gitti İlayda ama ben bunları yemezdim.

Bir şeyler seziyordum ve bunlar kesinlikle kötü şeylerdi.

Hızlı bir hareketle elini iteklediğim zaman daha fazla dayanamadı ve ellerini çekmek zorunda kaldı. Ayağa dikildim ve ona bakmaya başladım, görmek istediğim şeyi sonunda seçebilmiştim günah mavisi gözlerinden.

Endişe...

Ona daha dikkatli bakınca olduğu yerde toparlanıp oturdu, yeri izlemeye başladı. Endişesinin nedenini çözememiştim, sadece benim uyanmam buna neden olmazdı. Her şeyi düşünüp gelmişti salona, o zaman endişe konusu ben değildim. Ben değilsem...