De Grijze Jager, De Vermoorde Koningin (gaat herschreven worden)

Hoofdstuk 8

Ik kreeg zowat een hartverzakking, maar ik dwong mezelf om kalm te blijven. Het enige voordeel dat ik had, dat de man niet wist dat ik wakker was, moest ik niet verspillen.

Zo langzaam mogelijk verplaatste ik mijn hand naar waar ik dacht dat mijn riem lag. Maar ik taste in het niets. Mijn zo zorgvuldig omlaag gebrachte hartslag, verhoogde gelijk weer. Ik herinnerde opeens dat mijn Saksisch mes in mijn laars zat en mijn werpmes in een schede in mijn jurk. Helaas lag ik op mijn mes en kon ik niet bij mijn laars.

Ik overwoog even om één van Gilan's messen te pakken, maar ik verwierp dat idee gelijk weer. Ik had geen idee waar hij zijn riem neergelegd had en de man zou gelijk merken dat ik wakker was. Er zat maar één ding op: ik moest mijn vuisten gebruiken.

De man was nu al zo dichtbij, dat ik bijna met zekerheid kon zeggen dat hij een purperen mantel droeg. Het goede nieuws: ik had de Genovees gevonden. Het slechte nieuws: hij stond op het punt om me te vermoorden.

>>>------>                                            <------<<<

Na een paar minuten kon ik de zachte ademhaling van de Genovees horen. Hij mompelde zo zachtjes iets in de Gemeenschappelijke Taal, dat zelfs een Grijze Jager zich moest inspannen om het te horen.

Dit is wat ik eruit opmaakte: 'Jammer dat ik zo'n mooi dingetje als jij moet doden. Als het aan mij had gelegen hadden jij en ik eerst nog wat plezier beleefd, voordat ik je de keel afsneed.'

Ik kreeg kippenvel over mijn hele lichaam. Ik kon wel raden wat hij bedoelde met 'plezier'. Op de een of andere manier wist ik mijn lichaam niet te laten trillen en mijn ademhaling langzaam en diep te houden.

De adrenaline stroomde door mijn lichaam en mijn spieren spanden zich, klaar om opeens toe te slaan.
De Genovees boog zich naar me toe en precies op het juiste moment bracht ik mijn vuist omhoog. Het geluid van krakende botten klonk luid in de stille nacht. Als het kamp daar niet wakker van was geworden, zorgde de schreeuw van de man daar wel voor. Hij uitte een paar, neem ik aan, vloeken in zijn eigen taal en terwijl hij met één hand zijn gebroken neus vast hield, bracht hij zijn andere met het mes erin omlaag om in mijn keel te steken. Alleen lag ik er al niet meer.

Het moment dat mijn vuist contact had gemaakt met zijn neus, was ik opzij gerold. Gilan was op het geluid van krakende botten gelijk wakker geworden en stond ook al op zijn voeten. Hij leek gelijk te begrijpen wat er aan de hand was en verspilde geen seconde.

Zijn hand ging omhoog en naar achteren en in één soepele beweging gooide hij zijn werpmes naar de man toe. Helaas voor ons boog hij net opzij waardoor het mes alleen zijn arm schampte.

Er was geen tijd voor nog een poging aangezien het hele kamp tot leven kwam. Gegil van vrouwen vulde de lucht. In de verte kon ik een paar van Lysander's trouwste volgelingen op ons af zien komen met hun wapens in de aanslag. Met een blik opzij verzekerde ik mezelf ervan dat Gilan ze ook gezien had en rende weg. Er was in de wijde omtrek geen goede plek om ons te verschuilen, dus zouden we onze achtervolgers eruit moeten lopen. Onder het rennen deed ik een schietgebedje dat we ze af zouden schudden. Gilan kwam naast me rennen en gezamenlijk renden we over de weg.

Het geluid van dreunende voetstappen werd steeds luider. Ik durfde niet achterom te kijken uit angst om te struikelen. Mijn ogen hield ik strak op het pad voor me gericht zodat ik mogelijke kuilen of stenen op tijd zou zien. Rennen in het donker is nou net één van die dingen waar ik niet goed in ben en waarbij ik sowieso op het slechts mogelijk moment zou struikelen.

Het was niet een steen die me onderuit haalde, maar mijn eigen spieren. Opeens voelde ik een vlammende pijn in mijn been. De pijn was zo hevig dat hij me de adem benam en ik bleef staan. Mijn gedachten schoten terug naar een gebeurtenis twee jaar geleden. Op mijn eerste Jagersbijeenkomst had ik samen met Gilan en Jonathan een heuvel beklommen om van het uitzicht te genieten toen de grond opeens onder mijn voeten was afgebrokkeld en ik neerstortte. Mijn been was toen ergens in blijven zitten en op meerdere plaatsen gebroken. Het was gelukkig helemaal hersteld, maar blijkbaar wilden mijn beenspieren niet dat ik zo'n grote afstand rende.

Gilan was doorgerend, maar toen hij merkte dat ik niet meer naast hem rende, kwam hij snel terug. 'Je been?' vroeg hij hijgend. Toen ik knikte, sloeg hij een arm om me heen om te ondersteunen terwijl we verder liepen. Er was een klein bos te zien een kleine halve kilometer verderop waar we naar op weg waren. Het ging niet snel, maar we liepen gestaag door. Ik hoopte alleen maar dat de mannen ons niet ondertussen zouden inhalen.

Wonder boven wonder bereikten we het bosje zonder gepakt te worden. Ons geluk was helaas maar van korte duur. We hadden nog geen vijf passen in het bosje gezet, toen we mannen hoorden schreeuwen. 'Hierheen,' ademde Gilan in mijn oor en trok me zowat de kant op die hij bedoelde.

We worstelden ons door een hoop struikgewas en kwamen buiten het kleine bos weet tevoorschijn. Zodra ik zag waar we naartoe gevlucht waren, vond ik het best ironisch. We stonden namelijk aan de rand van een afgrond.

'Daar ben je dan, mooi meisje,' zei een stem achter ons. Toen ik me omdraaide stond ik oog in oog met de Genovees die me wilde doden.

Hoe gaat het verder? Komen Carly en Gilan hier levend vandaan? Raken ze gewond? Jullie lezen het volgende week in hoofdstuk 9.

Heel erg bedankt voor de meer dan 300 views! Jullie weten niet hoe blij jullie me maken!
Goed nieuws voor mij, en ook wel een beetje voor jullie: dit is mijn laatste schoolweek en daarna begint de toetsweek. Jullie denken nu misschien: Charlie, hoezo is het voor ons goed nieuws dat dit jouw laatste schoolweek is? Nou, lieve lezers, dat is goed nieuws voor jullie, omdat ik dan meer tijd heb om te schrijven. Ook vind ik het gewoon fijn om te bedenken dat donderdag mijn allerlaatste Grieks les ooit is.

En ja, ik kon het niet laten om die klif weer terug te brengen XD.

Dag, dag mijn Jagertjes.

Xx Charlie