De Grijze Jager, De Vermoorde Koningin (gaat herschreven worden)

Hoofdstuk 15

Het volgen van de mannen ging zo makkelijk dat het bijna een beledeging was. Ze verwachten niet dat ze gevolgd zouden worden en deden dus ook geen enkele moeite om stil te zijn of om hun sporen te verbergen.

Ik was nu al minstens een uur op weg en ik begon onderhand best honger te krijgen. Zo goed als het ging probeerde ik het knorren tegen te gaan, tevergeefs. Gelukkig leken de mannen niets te horen of dachten ze dat het van een van hen kwam.

Na nog eens twintig minuten lopen kwamen we bij een groot open veld vol met tenten. Rechts lag zo te zien een grot die, voor zo ver ik het kon zien, groot genoeg was om een stuk of duizend mensen te herbergen. Ik nam aan dat dat de plek was waar Lysander zijn preken gaf voor zijn volgelingen.

Als ik wilde bewijzen dat die god niet bestaat, kon ik dat het best tijdens één van Lysander's preken doen. Ik wist alleen niet wanneer de volgende preek zou zijn en hoeveel tijd ik had om me voor te bereiden. Ik kon natuurlijk wachten totdat ik allemaal mensen naar de grot zag lopen, maar ik wilde een tijdstip weten. Ik had wel een vaag idee van een plan, maar nog niks concreets en dat had ik liever wel. Daarom besloot ik ook iets te doen wat Halt me ten zeerste af zou raden: ik liep gewoon het kamp in.

Ik was me ervan bewust dat ik een broek aanhad en dat meisjes en vrouwen hier alleen maar rokken en jurken droegen, dus maakte ik mijn mantel los, vouwde hem dubbel en bond hem om mijn middel. Het zag er niet uit en het bleef niet goed vastzitten, maar je zag mijn broek gelukkig niet.

Mijn mantel met één hand onopvallend vasthoudend aan de achterkant wandelde ik langs de tenten. Ik hield mijn hoofd gebogen en liet mijn haren de zijkanten van mijn gezicht bedekken in de hoop dat niemand mij zou herkennen.

Een vrouw van rond de dertig liep voorbij met haar handen vol met kleding. De kleren waren nat, waarschijnlijk had de vrouw ze net gewassen. Een man botste tegen de vrouw op waardoor ze de kledingstukken uit har handen liet vallen. Ik hoorde de man de vrouw uitschelden alsof het haar schuld was. De vrouw liet het maar over zich heen komen en wachtte tot de man klaar was. Het kostte me al mijn wilskracht om de man niet aan te vallen. Hoe durft die man die arme vrouw zo te behandelen?!

De man liep weg en de vrouw bukte zich om de gevallen kleding op te rapen. Gelijk schoot ik haar de hulp. 'Ik geloof dat dit van u is?' Ik bood haar een paar kledingstukken aan die ik van de grond had opgeraapt.
'Merci,' mompelde ze.
Door de vele regen van de afgelopen dagen was de grond veranderd in een modderpoel en de pasgewassen kleren zaten onder de modder. Ik stond op met wat opgeraapte kleding in mijn handen en liep samen met de vrouw naar de rivier.

'Je hoeft me niet te helpen, meisje,' zei de vrouw.
'Natuurlijk wel!' reageerde ik. 'Het is de schuld van die man dat uw kleren nu vies zijn. Hij had u eigenlijk moeten helpen.'
'Het zijn niet mijn kleren, maar van de Reizigers. En die man waar jij nu zo kwaad op bent, is hun leider. Nadat mijn man gestorven was, hebben zij me opgenomen. Ik kan nergens anders heen, dus onderga ik hun gepest maar.'
'Maar dat is vreselijk!' Hoe meer ik hoorde, hoe kwader ik werd.
'Het is niet anders, kind.'

We waren ondertussen bij de rivier aangekomen en we begonnen de modder uit de kleren te wassen.
'Ik heet trouwens Hilde,' stelde de vrouw zich voor.
Ik twijfelde of ik een valse naam moest noemen, maar besloot het niet te doen. Daar was deze vrouw te aardig voor. 'Ik ben Carly.'
'Een mooie naam voor een mooi meisje.' Ik bloosde en richtte mijn aandacht weer op de modder.

In mijn hoofd ging ik de beste manier na om te vragen hoe laat de volgende preek zou plaatsvinden. Het zo gewoon vragen leek me het stomste wat ik kon doen, omdat ik Hilde wilde laten denken dat ik bij de volgelingen hoorde.

Vanuit mijn ooghoek wierp ik een steelse blik op Hilde. Ze keek me met een klein, ondeugend glimlachje aan. 'Vraag maar wat je wil vragen, kind.'
Verbaasd keek ik de vrouw aan. Voor zover ik kon nagaan had ik geen enkele emotie getoond net. Hilde gaf me een knipoog. Dat trok me over de streep. 'Hoe laat is de volgende preek?'
'Er is er een halverwege de middag en een na het avondmaal.'
Ik knikte een paar keer. 'Merci.' Ik besloot naar de avondpreek te gaan. Mocht het fout gaan, was het makkelijker om weg te vluchten in het donker.

'Jij bent niet van hier, hè.' Het was geen vraag.
Ik wist niet zeker wat ze bedoelde met 'hier', maar ik knikte toch.
'Je lijkt me te slim om in deze rotzooi te geloven en hoewel je er toch Gallisch uitziet, is het duidelijk dat je hier niet vandaan komt.'
Bij het horen van die laatste woorden keek ik Hilde verschrikt aan. 'Is het zo duidelijk?' Ik wist niet zeker of ik het antwoord wilde horen.
'Alleen voor mij hoor, kind,' stelde Hilde me gerust. 'Dus, waar woon je?'
'In Araluen. Ik ben wel hier in Gallica geboren.'
Hilde knikte een paar keer. 'Ik ga je niet vragen wat je dan hier in Gallica doet, want je ziet eruit alsof je dat niet wil vertellen.'
Ik zond haar mijn meest dankbaarste glimlachje.

Ik bood haar de, nu schone, kledingstukken aan en veegde mijn mantel schoon. Toen ik weg wilde lopen, greep Hilde mijn hand vast. Haar greep was verassend sterk. 'Ik zie dat je ergens mee zit. Wat het ook is, diep vanbinnen weet je wat het juiste is. En hoewel de juiste beslissing niet altijd het fijnst is, weet ik dat je je er wel doorheen zal slaan.'
Ik moest mijn best doen om na deze bemoedigende woorden niet in tranen uit te barstten. 'Dankjewel.' Meer kon ik niet uitbrengen zonder te gaan snikken.
Ze gaf me een kneepje in mijn hand. 'Het komt allemaal goed.'

Daar was ik zelf niet zo zeker van, maar ik glimlachte alleen maar. Met nog een laatste knikje als afscheid draaide ik me om en begon aan de weg terug naar mijn geïmproviseerde 'kamp'.

Wat er ook gebeurde, vanavond zou ik een einde maken aan het geloof in de 'Gouden God Alquezel'.

De Leerlinge Uit Gallica heeft de 5k views bereikt en ik kan jullie daar niet genoeg voor bedanken! Jullie hebben me zo blij gemaakt!

Dag, dag mijn Jagertjes.

Xx Charlie