De Grijze Jager, De Vermoorde Koningin (gaat herschreven worden)

Hoofdstuk 9

           

Automatisch deed ik een stap naar achteren, wat niet zo slim was aangezien ik al aan de rand van de klif stond. Een paar steentjes vielen naar beneden. Het geluid was duidelijk te horen in de stilte en in mijn hoofd telde ik hoe lang het duurde totdat de steentjes de grond bereikten. Uiteindelijk was ik er niet zeker van of ze de grond al hadden bereikt, omdat mijn hartslag alles overstemde. De haartjes in mijn nek gingen weer recht overeind staan en ik kon maar net de neiging bedwingen om weer achteruit te stappen.

De Genovees deed een stap naar voren en door de blik in zijn ogen begon ik me af te vragen of me van de klif afwerpen geen pijnlozere dood zou zijn.

'De baas gaat me hier goed voor betalen,' zei hij met een hongerige blik in zijn ogen. Met moeite wist ik het braaksel wat omhoog kwam weer omlaag te duwen. Sinds mijn val twee jaar geleden had ik een angst voor kliffen en eigenlijk alles waar je vanaf grote hoogte neer kon storten en waar je als je de grond raakte zo plat als een geplette vlieg zou zijn.

De man wilde nog wat zeggen, maar een rommelend geluid overstemde hem. Eerst dacht ik dat het onweer was, maar toen realiseerde ik me dat het geluid van de klif af kwam. Ik wist nog net een vloek te uiten en te bedenken dat dit alweer gebeurde voordat ik omlaag stortte.

'Gilan!' gilde ik zo hard als ik kon. Hij had me losgelaten toen we bij de klif aankwamen, maar hij greep mijn hand zo snel als hij kon. Het moet gezegd worden, Gilan had de reflexen van een kat.

Op de een of andere manier wist ik met behulp van Gilan niet omlaag te storten en omhoog te komen. Maar de rotsen waren in de tussentijd niet opgehouden met rommelen en voordat ik goed en wel stond, stortte de grond onder Gilan's voeten in en wist ik maar net opzij te springen voordat ik ook weer omlaag viel.

Opeens realiseerde ik me dat de Genovees er ook nog was. Hij leek verbaasd dat ik nog leefde, maar herstelde zich snel. Zo snel als hij kon draaide hij zich om zodat hij naar onze achtervolgers kon doorgeven waar we waren.

Ik besteedde al geen aandacht meer aan hem en liet me plat op de grond vallen. Het was Gilan gelukt om een uitstekend stuk rots vast te pakken met één hand. De ander graaide naar mijn uitgestoken hand toen ik hem die aanreikte.

Hoewel ik best sterke armen heb, was het voor mij best moeilijk om Gilan omhoog te helpen. Hij wist gelukkig grip te krijgen met zijn voeten tegen de rotswand, want alleen was het me niet gelukt.

'Bedankt,' hijgde hij toen hij weer naast me stond. We waren gelijk weggelopen van de rand en de grond onder onze voeten leek stevig.

Terwijl ik het haar uit mijn gezicht veegde, probeerde ik mijn hartslag weer naar een normaal tempo terug te brengen. Mijn hart klopte nog na in mijn keel en mijn handen trilden.

Opeens zag ik een beweging vanuit mijn ooghoek. 'Kijk uit,' schreeuwde ik en duwde Gilan opzij.
In één vloeiende beweging trok ik mijn werpmes uit mijn laars en gooide hem naar de Genovees die een stuk verderop tussen de bomen stond. Dit keer was de worp wel raak. 

Ik draaide me om om Gilan overeind te helpen en kreeg de schok van mijn leven. In de zijkant van zijn borstkas stak het mes wat de Genovees gegooid had. 'Oh nee, oh nee, oh nee,' piepte ik. 'Dit probeerde ik juist te voorkomen.'

Ik voelde een paniekaanval opkomen en sloeg mezelf in het gezicht. 'Focus, Carly. Gilan heeft je nodig en hij heeft niks aan je als je hier een potje gaat zitten janken!'

Het eerste wat ik deed was de wond inspecteren. Aan het bloed te zien was er geen slagader geraakt, wat een klein gelukje was. Ik hoopte dat er geen organen beschadigd waren, want hoewel ik wel wat ervaring had met wonden, had ik geen idee wat je met beschadigde organen moest doen.

Opeens schoot me weer een belangrijk stukje informatie over Genovezen te binnen. Het waren huurmoordenaars, maar ook gifmengers. En ze smeerden hun wapens ook graag in met vergif.

Voorzichtig snoof ik aan het mes. Het stonk licht zoet, maar tegelijkertijd ook bitter. Hartgrondig vloekte ik. Ik had totaal geen ervaring met vergif. Ik wist alleen dat het zich door het bloed verspreidde, maar daar hield mijn kennis wel zo'n beetje op.

Het geluid van brekende takjes deed me opschrikken. In gedachten verzonken had ik voor me uit zitten staren en bijna het geluid gemist. Voor mijn geestoog zag ik Halt's gezicht dat me erop wees dat ik niet oplette. Ik schudde mijn hoofd om het beeld te verdringen en zocht naar een verstopplek.

Vechten was geen optie. We hadden alleen twee Saksische messen en mijn werpmes, wat een stuk verderop lag.
Terwijl ik probeerde zo stil mogelijk te doen, sleepte ik Gilan's lichaam richting een erg dichtbegroeid struik. Zo onopvallend mogelijk legde ik hem neer verschoof een paar takken om hem nog minder op te laten vallen.

Daarna rende ik snel naar de Genovees om hem dieper de bosjes in te trekken. Ik pakte mijn mes en veegde het af aan zijn mantel.
De stemmen klonken luider. Ik had niet veel tijd mee.

Naast Gilan's lichaam neerhurkend drukte ik met één hand op zijn wond terwijl ik met de ander mijn mantel strak om me heen trok. Vertrouw de mantel.

Het geluid werd luider en de mannen kwamen de open plek op gestormd. Ze leken nogal verbaasd om niemand te zien. Ze verspreidden zich en gingen op zoek naar ons. Op nog geen meter afstand hield één van de mannen stil en ik verstijfde zelfs nog meer.

Voor doodsbedreigingen graag één lijn vormen. Jullie komen allemaal aan de beurt.
Maar even serieus mensen, het spijt me. Ik weet niet wat ik heb, maar ik heb nogal de neiging om al mijn personages (bijna) te killen.

Voor iedereen die nu toetsweek heeft: succes! En voor iedereen die het nog niet heeft: succes met de laatste lootjes! Het is bijna afgelopen!

Ook nog heel erg bedankt voor de 4K op De Leerlinge Uit Gallica!

Dag, dag mijn Jagertjes.

Xx Charlie