De Grijze Jager, De Vermoorde Koningin (gaat herschreven worden)

Hoofdstuk 14

Het weer paste perfect bij mijn stemming. Het regende al drie dagen achter elkaar onophoudelijk en zo nu en dan werd het afgewisseld door een hagelbui. Mijn mantel had zijn nut, mij droog en warm houden, verloren en hing nu doelloos langs mijn verkleumde lichaam. Toen mijn mantel de stromende regen niet meer buiten hield, duurde het niet lang voordat ook al mijn kleren doorweekt waren.

Een bliksemflits deed het pad oplichten. Niet veel later volgde het bijbehorende geluid. 'Het komt dichterbij,' mompelde ik in mezelf. 'We moeten een schuilplaats vinden.'
Sabrina schudde alleen maar haar manen waardoor de druppels in het rond vlogen.
'Kijk een beetje uit ja,' mopperde ik terwijl ik de druppels uit mijn gezicht veegde.

Waarom doe je dat?
'Doe ik wat?'
Je gezicht droogmaken. Het is nu toch alweer helemaal nat.

Daar had ze een punt. Ik had mijn kap dan wel opgedaan, maar veel effect had het niet aangezien de wind de druppels in mijn gezicht blies.

'Alsof ik dat niet weet.' Het kwam er gemener uit dan ik bedoelde, maar ik had geen zin om me te gaan verontschuldigen.
Wanneer ben jij zo chagrijnig geworden?

De stilte die daarop volgde werd met de minuut ongemakkelijker. We wisten allebei wanneer ik zo 'chagrijnig was geworden'.

Tien minuten nadat ik het kasteel had verlaten, had ik mijn ogen afgeveegd en al mijn emoties verdrongen.

Vertel me nog eens waarom we in dit hondenweer buiten zijn.
'Je weet waarom we buiten zijn. En je weet ook waar we naar op weg zijn.
Ja, vertel me ook eens waarom we ook alweer achter Lysander en zijn bende aan gaan.
'Dat weet je best. Hendrik is niet in staat om iets tegen Lysander te doen. En ik kan het idee alleen al dat Deparnieux koning is niet verdragen.'
En wat is de echte reden?
'De echte reden?' herhaalde ik. 'Dat is de echte reden.'

Als paarden een wenkbrauw konden optrekken, deed Sabrina dat.
Geïrriteerd zuchtte ik. 'Oké, de echte reden is dat ik wraak wil nemen voor wat ze Gilan aangedaan hebben.'
Zo ken ik je weer.
'Hoezo 'zo ken ik je weer'?'
Ik ken je beter dan dat jij jezelf kent, hoor.
Het leek me verstandiger om geen antwoord te geven en deed dat dus ook niet.

Zocht jij niet een schuilplaats? Ik volgde de richting waarin Sabrina keek en zag in de verte een donkere vorm die wel eens een grot zou kunnen zijn.

Met hernieuwde energie draafde mijn paard in de richting van de donkere vorm. Het bleek inderdaad een grot te zijn. Blij keek ik Sabrina aan en gaf haar een paar klopjes op haar doorweekte hals. 'Als we nu ook nog droog hout kunnen vinden, begin ik dit bijna leuk te vinden.'

Sabrina keek me alleen maar aan alsof ze wilde bepalen of ik door de regen mijn verstand was kwijtgeraakt, maar ik besloot het te negeren.

Helaas kon ik geen droog hout vinden, maar door dicht tegen Sabrina aan te kruipen kreeg ik het toch iets warmer.

Ga slapen. Ik houd de wacht wel.
'Nee, dat hoeft niet,' protesteerde ik zwakjes en tegelijk probeerde ik een gaap binnen te houden.
Je hebt veel te weinig geslapen de afgelopen dagen. En trouwens, het is moeilijk wraak nemen als je je ogen niet eens open kunt houden.
'Daar heb je een punt,' mompelde ik, al half in slaap. Ik trok mijn mantel strakker om me heen en zocht een fijne houding. 'Maak me wakker als je iets hoort, oké.'
Natuurlijk.

En met het ritmische getik van regen op de achtergrond viel ik in slaap.

>>>------>                                            <------<<<

Warme adem streek langs mijn gezicht en bezorgde me een aangenaam gevoel van kippenvel. Ik draaide me om en probeerde weer verder te slapen.

Iets klopte er niet, maar ik kon niet zeggen wat. Alles leek precies hetzelfde als gisteren. Opeens wist ik wat er niet klopte. Het was gestopt met regenen.

Ik deed mijn ogen open en ging rechtop zitten. Mijn mantel was klam, net als mijn kleren, maar die zouden in de zon nu wel snel drogen.

Gebukt liep ik naar de ingang van de grot. Ik was zelf niet bijzonder lang, maar het plafond van de grot was zo laag dat ik niet rechtop kon staan zonder mijn hoofd te stoten.

Eenmaal buiten hief ik mijn hoofd op en genoot van de warmte die de zonnestralen afgaven.

Ik besloot te gaan kijken of ik wat droog hout kon vinden om een vuurtje te maken. Bij het idee van een warme, verse kop koffie liep het water me al in mijn mond.

'Jij blijft hier, oké.' Toen Sabrina knikte, begon ik de grond af te speuren naar droog hout. Ik kon niet zeggen hoe lang geleden het was opgehouden met regenen, maar ik hoopte dat ik een paar droge takjes kon vinden.

Ik dwaalde steeds verder en verder van de grot af. Al het hout wat ik tot nu toe tegen was gekomen, was te nat om er een fatsoenlijk vuurtje mee te kunnen stoken.

Het geluid van stemmen die dichterbij kwamen deed me verstijven. In stilte vervloekte ik mezelf dat ik mijn kap niet had opgezet, maar ik kon hem nu niet meer opzetten. De stemmen kwamen dichterbij en ik vergat adem te halen.

Vanuit mijn ooghoek zag ik een paar mannen mijn kant oplopen. Het waren er vier zag ik snel en ze spraken Gallisch met elkaar. Ze mopperden over het weer en dat er geen droog stuk hout te vinden was, een heel standaard gesprek dus.

Ze passeerden mij zonder me te zien en toen ze een paar meter verder waren, liet ik mijn ingehouden adem langzaam ontsnappen.

Hoewel ze er niet heel bijzonder uitzagen, was ik toch nieuwsgierig naar wat ze hier deden. Ik trok mijn kap over mijn hoofd en volgde de mannen naar waar ze ook naartoe gingen.

Ik ben bang dat ik slecht nieuws voor jullie heb, lieve lezers. Dit verhaal nadert zijn einde en er zullen dus niet super veel hoofdstukken meer volgen. De Vermoorde Koningin wordt dus niet zo lang als De Leerlinge Uit Gallica en ik heb ook geen zin om heel veel opvulhoofdstukken te schrijven en dit verhaal heel lang te gaan rekken, alleen maar om het even lang te maken als mijn vorige boek. Hopelijk begrijpen jullie dat.

Dag, dag mijn Jagertjes.

Xx Charlie