CHAPTER 12

39 2 0
                                    

CHAPTER 12

         Tumawa ulit ang babae, kita ni Rain ang panlilisik ng mata nito at nagiging pula na. Tuluyang na blangko ang utak niya at naestatwa nalang sa kinalalagyan.

        "Nako po!" Reaksyon ng janitor nang mabitawan ang hawak nitong mop dahil sa mga dala nitong walis, dustpan at pati lalagyan ng tubig ng mop. The noise echoed in the hallway.

        Dahilan na rin yun ng paggising ni Rain sa pagkatulala. He blinked a few times and shook his head. Nang tumingin uli siya sa babae ay nakangisi pa rin ito sa kanya, nakakakilabot but he can finally move his feet. He turned around and ran away from it. Lumabas siya sa building na yun patungong parking lot. Saka lang siya tumigil nang masigurong nakalayo na nga siya dito. He bent down, hands on his knees while still panting from running that fast.

        Shit! Shit! Shit! What just happened? White lady ba talaga yun? Bwesit! Mamatay ata ako ulit sa takot. Bulalas niya sa nangyari. Hindi makapaniwalang totoo nga ang mga napapanood niya sa mga pelikula. But they are more freightening to experience in real life. Pakiramdam niya ma tutrauma ata siya dahil sa nakita. "Shit! Kung nakakita ako ng isa, makakakita pa ako ng iba." Saka niya lang naisip yan. And it is very possible, he's also dead like them kaya makakakita siya ng ibang kaluluwa.

        Tumayo na ulit siya ng maayos and decided to get away from everyone, from that place. Gusto niya munang magpahinga sa lahat. But then, he don't know where to go. He haven't seen his friends inside yet. Balak niyang puntahan ang mga to para malaman kung kumusta na sila. Pero di niya alam kung sino ang unang pupuntahan. Then he stopped, kanina pa nasa isip niya ang isang taong yun. He don't know why but it feels like his heart is breaking over and over. Nanghihinayang siya sa hindi niya alam. Feels like there's a hollow in his heart.

        Nakapameywang nalang siya, bumumtong-hininga, hindi alam kung anong gagawin. Di rin naman kasi niya alam kung nasan ang taong yun, at alam niyang hindi yun darating sa lamay.

        He cupped his pocket inside the leather jacket he's wearing. Napangiti siya sa sarili. Atleast he died with a style or fashion as they call it. He's wearing a not so tight black jeans, navy blue v-neck shirt and a black leather jacket, he even have his basketball shoes on and his precious necklace. May ganong kwentas din si Raimer, pinagawa yun ng mga magulang nila, regalo last two years when they turned 16, both are pure silver. Panlalaki naman ang kwentas at may pendants pa. They have the same shape of a pendant pero magkaiba ang design sa harapan, sa likuran ay pareho na. Hugis kristal. Rain's design in his pendant's front are three engraved raindrops, made from crystal stones. Kaya kahit sagasaan yun ng gano kabigat ay hindi masisira ang pendant. Ang design naman ng kay Raimer ay isang kristal din na nakabaon, ang hugis ay male v-neck shirt. At the back of their pendants are their combines designs, a shirt under the raindrops.

        It's funny to think that they got their names from how their parents met. It was raining heavily that day when their parents are walking on their own, kaya naghanap sila ng pwedeng masilongan, and both ended up at Raimnants, a store for garments, clothings, dresses etc.. That's how they came up for Raimer and Rain's names and symbols.

        So that's why their necklaces are very precious to them. Napabuntong-hininga ulit si Rain. Pagod na siyang umiyak. He'd been a crybaby enough.

        Kinapa nga niya ang bulsa at nahawakan ang cellphone. Nagulat siya at kinuha yun. In-on niya agad pero ayaw gumana. Nagtaka siya, hindi naman ito lowbat nung huling gamit niya. Napabuntong-hininga ulit at binalik nalang yun sa bulsa. Tumingin siya sa kanyang wristwatch, hindi rin gumagana. "Shit! Anong oras na ba?" Naiiritang tanong niya. Dumidilim na rin kasi ang paligid. He brushed his hand through his tousled hair, malambot pa rin naman buhok niya.

PERFECTLY UNORDINARYTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon