PERFECTLY UNORDINARY

CHAPTER 14

CHAPTER 14

        Hindi nakasagot agad si Rain. Nakatitig lang siya sa babae, katulad niya medyo makinang ito tingnan.

        "K-kilala mo ko?" Naninindig balahibo niya. Hindi naman ito nakakatakot tingnan, kagaya niya din, normal lang. Pero ngayon lang siya nakapagsalita sa tulad niya.

        "Of course, Rain!" Masiglang sambat ng isa pang babae. Nakalapit na pala ang iba sa kanila. Nagtataka ang mukha ng mga ito. "Sikat ka kaya, pati ang grupo mo. At saka, nandito lang kami sa paligid kaya alam namin ang mga nangyayari at kung sino kayo." Malaki ang ngiti nito sa kanya.

        "Pero pano ka nga ba naging isa samin?" Tanong ulit ng unang lumapit sa kanya.

        Isa-isang tiningnan ni Rain ang mga mukhang nakatutuk sa kanya. Iba-iba din ang itsura ng mga to, ang iba ay parang galing pa sa 1990's ang ayos.

        "Rain, sino yung nasa katawan mo? Pano ka nya napalitan?" Dagdag tanong ng iba.

        "Di ko rin alam kung pano yun nangyari." Sumagot na rin siya. "Kakambal ko ang nasa loob ng katawan ko."

        Umugong ang bulungan sa mga kapwa niya. Nagsimula na siyang maglakad ulit at hinayaan ang mga to. Lumapit na siya sa kambal niya at tumabi dito. Kahit walang nakapansin sa kanya sa barkada ay nakikinig nalang siya sa mga ito. Nakita niya ang sariling kumakain ng spaghetti. His nose wrinkled and he shook his head. Paborito ni Raimer ang spaghetti.

        "Bro, hindi ako kumakain niyan, alam yan ng barkada. Nagpapahalata ka ba?" Tanong niya dito. Wala naman siyang inaasahan na sagot kaya nagkibit balikat nalang. "Tsk! Tsk! tsk!" Umiiling pa siya. Tumingin siya sa unahan, don sa counter. Nakita niya agad si Faith, wala ng estudyanteng nakalinya. Nagbabasa nalang ito sa notebook. Malamang nag-aaral, sinisingit nito iyon sa tuwing wala ng pumipila.

        Tumayo siya at nagtungo dito. Nang nasa harap na ay tiningnan niya ang binabasa nito sa notebook. Syempre nakabaliktad sa kanya kaya binalik niya ang tingin sa mukha ng dalaga. She's reading intently. Hinawakan niya ang ibabaw ng counter, hindi lumagpas kamay niya. Napangisi siya, tumalikod at inangat ang sarili para makaupo don. Hindi naman siya nakakaharang kay Faith dahil hindi siya nito nakikita o ng mga totoong buhay. Pero dahan-dahan siyang umusog sa gilid para hindi siya madaling malagpasan ng iba. Alam na rin siguro ng Diyos na gusto niyang maupo kaya nakakaupo siya don. Kitang-kita niya ang kabuoan ng cafeteria, ang mga estudyante na kumakain sa tables, nag-iingay at ang iba ay naglalaro pa.

        Lumingon siya sa likuran para tignan ulit si Faith, pero nagulat siya nang wala na ito doon. Kumunot ang noo niya habang hinahanap ito sa ibang counter. Pero wala na siyang makita ni anino nito. Nasan na yun? Bumaba siya at sinubukang lumagpas sa counter. Nakalagpas nga siya, dumiretso siya hanggang sa loob ng kusina, wala ito doon, tapos may isa pa siyang pintuan na nakita. Humakbang siya at akmang lalagpas don nang biglang bumukas ang pinto at tumama sa mukha niya. Malakas ang pagkabangga niya don dahil napasalampak siya sa sahig.

        "Shit! Ang sakit non!" Impit niya habang hawak ang ilong at bibig. He feels like his nose cracked. Nang masigurong hindi naman dumugo yun ay lumingon siya kung sino ang nagbukas ng pinto. Nakita niya si Faith na papalabas ng kusina, halatang nagmamadali, natataranta ata ito. Tumayo na siya. "Fuck! Ang sakit pa rin." Umiling siya at ininda na lang ang sakit. Napaisip kung pano yun bumangga sa kanya. Dapat lumagpas yun, nalilito na naman siya. Winaksi na muna yun sa isip at sinundan si Faith.

        "Fudge! Anong nangyayari?" Tanong ni Faith sa sarili. Nasa labas na siya ng cafeteria, hinihingal sa pagtakbo. Nakatago siya sa isang poste ng building na malapit lang don. Tiningnan niya ang Rain na nakaupo kasama ang grupo nito, as usual, nakadikit si Michell dito.