Leora The Stripper [COMPLETED]

chapter 25

Leora

Tagaktak na yung pawis ko matapos ang session ko para sa araw na ito. Santi encourage me to enrolled in a pole dancing class dahil nakoconcious siya sa katawan ko. I really gain weight sa loob ng higit dalawang taon paninirahan namin dito sa Japan.

As for now nakadalawng buwan na ako sa class na ito kaya bumabalik na yung katawan ko sa dati. I took a shower and dress up to went home. Twice a week ako pumapasok sa klasi kong ito,at exempted ako sa office that days, and it's all Santi's idea.

Before heading home I bought something to eat for the kids. They love doughnuts. Today is Saturday kaya voice class lang ang meron si Angel ngayon and by this time ay nakauwi na yun. She has a nice voice pero kailangan pang e handle and she's loving what's she's doing kaya todo suporta ako bilang nanay. I went back to my car after taking the doughnuts I bought and drive home.

Ang daming nagbago sa buhay ko mula ng magising si Angel. Nang gabing iyun ay hindi ako dumeritso sa ospital dahil sigurado akong may pasa ako sa aking baba. Umuwi ako sa apartment namin ni Monique at nagbihis, nilagyan ko ng concealer ang aking mga pasa. Kinapalan ko ang aking make up upang hindi niya mahahalata na kagagaling ko sa pag iyak. Nang masigurong humupa na yung pakiramdam ko ay saka pa ako tumulak sa ospital. But then my friend still notice everything I hide, ganoon nga siguro kapag kilala niyo na ang isa't isa. Bumigay ako, kailangan kong ilabas ng lahat ng sakit dahil kung hindi, para akong mamatay sa sakit. Ang sakit pala talagang mag assume at hindi lang assume iyun dahil yung nararamdaman ko ay lumalim na talaga. I cried all the pain inside me, and Monique witnessed my downfall. That night Angel woke up, she lift me up. Kahit para na akong gumapang sa sakit ay pinilit ko upang salubungin ang pagbalik ni Angel. Her eyes shows a lot of Jallin kaya piniga yung puso ko. Pero kailangan kong maging matatag para Kay Angel, kung walang pag asa sa amin ni Jallin Kay Angel meron pang maraming pagkakataon para sa amin. Malalagpasan ko din ito.

Kinailangan e general check up si Angel para masigurong okay na siya. Pero wala na pala kaming pera, at may excess balance na kami sa ospital. I left with no choice kunde ang ibenta ang aking kwentas, kahit noong naghihirap kami ay hindi ko naisip ipagbili ito, ngayon lang dahil naalala ko ang sinabi ng pinsan ni Jallin na mahal daw ito. Sana maintindihan ako ng mga magulang ko. At doon ay trace ako ng kababata kong si Santi. He owned the jewelry shop na pinagbentahan ko  at kinailangan pang ipaalam sa kanya ang halaga ng aking kwentas. And​ that same day,he change our life. Dinala niya kami sa Japan through his private plane, my parents and his we're business partner kaya may naiwan akong mana galing sa share nila daddy sa kanila. Santi educate me, kumuha siya ng mga taong makakatulong sa akin sa mabilisang panahong​ pagbabago. May mga jewelry shop ito sa iba't ibang bansa dito sa asya at  gusto niyang ipahawak sa akin ang ilan.

Two years before wala akong alam kunde ang magsurvive at gawin ang lahat para Kay Angel. Ngayon higit pa sa inakala ko ang naabot ko. From a trashed stripper to a successful working mom.

Tatlo sa kanyang mga branches ang pinahawak niya sa akin at dalawa dito ay nasa Pilipinas. Ginawa ko na ngang kapitbahay ang Pilipinas at Japan sa pagbabyahe paroon at parito. Syempre sa Japan na kami nakabasi at ayokong namimiss sila ng matagal. Wala pa namang isang taon ko itong pinapatakbo at so far walang problema.

I parked my car perfectly. Kamakailan lamang ako natutu magmaniho, at salamat sa pagtatyaga ni Santi. Ang laki ng naitulong niya kahit may driver naman kami ngunit gusto ko pa din matutu.

Lumabas ako may  sumalubong sa akin at kinuha yung bag ko at ang doughnuts.

"Si Angel?" Tanong ko. Ang mga kasambahay namin dito ay mula doon sa squater na tinirhan namin ni Monique. Gusto kong makatulong kaya sila ang kinuha ko na interesado naman, at least kilala ko na sila. Si Monique ang ginawa kong assistance sa Makati branch sa Pilipinas kaya umuwi na siya at doon na nanirahan.

"Naku Yura,kanina ka pa noon hinintay kasi may sasabihin daw siya sayo." Sabi ni Willa.

Napangiti ako,nag excel na naman siguro. Ang talinong bata kasi kahit napakakulit.
"Talaga? Nasaan siya?"

"Nasa kwarto ni Gelo..."
Sagot niya.

I went straight to Gelo's room to see her.

"Nanay!!" Pigil niyang sabi dahil natutulog na pala si Gelo. Lumapit siya sa akin at humalik. Sa awa ng diyos naging successful ang operasyon sa kanya at okay na siya ngayon. Nakakapaglaro na siya ng walang limitasyon. Naeenjoy na niya ang kanyang kabataan.

"Hi, anak...how was your day?"
She placed her finger to her mouth to shut me at hinila ako palabas ng silid.

Pumunta kaming Sala at doon ay nakangiti na ito sa akin na tila ang ganda talaga ng ibabalita niya.

"Nanay, we're going to perform in a huge crowd with Andrea Bocelli." Halos lumuwa na yung mata niya sa excitement samantalang ako ay hindi ko kilala ang Andrea Bocelli na yan ngunit nginitian ko parin siya.

"Talaga?"

"Yes nanay." Tango tango niyang sabi.

"Ahm, sino nga yun?" Mahina kong tanong sa kanya.

Nawala unti unti yung ngiti niya at namilog ang mga mata hanggang sa kumunot ang kanyang noo.

"Nanay!" Inis niyang sabi.

Dali dali niyang kinuha ang kanyang tablet at nagtipa doon.

Google ➡ search ➡ Andrea Bocelli....

Nahiya ako sa sarili ko. Batikang singer pala, natawa nalang ako. Sorry, hindi yun ipinakilala ni Santi sa akin e. Ngumuso ako.

"It's okay nanay, I Know your busy with our business, I just want your permission."

Ayun naman pala.

"Okay." Magaan Kong sabi at niyakap siya patagilid.

"We're going to Philippines, nanay!" She exclaimed.

"Nanay, visit din tayo sa mga friends ko doon sa looban!" She's hyperventilating at nagtatatalon na.

"Hey, calm down...sandali lang."
Kinabahan ako bigla sa sinabi niya.

"Why nanay? Hindi ka papayag?"
Agad nalungkot yung mukha niya at nakonsensya ako doon.

Matagal na niyang gustong umuwi ng Pilipinas,lalo na sa tuwing uuwi ako. Ngunit hindi ko talaga siya sinasama, natatakot lang ako at tsaka mukha namang okay na ang buhay ng tatay niya. May ibang babae na nga ito kaya ayokong magkrus ang landas namin, ang dali lang para sa kanya ang maghanap ng ibang babae habang ako ay gabi gabi paring nangungulila sa kanya. Pero pangarap ito ng anak ko na makapag perform sa ibang bansa bukod dito sa Japan, membro kasi siya sa isang sikat na choir dito at ang mga magagaling lang ang pinapadala sa ibang bansa. At kahit Pilipinas iyun ay iba ito sa nakasanayan na niya dito sa Japan.

"Saan ba sa Pilipinas,anak?" Tanong ko.

"Sa Araneta po."

Sana lang ay hindi magkrus yung landas naming tatlo.

"If it's your wish, hindi ako ang magiging hadlang anak... We're going to Philippines, ipaglaki mo doon ang iyung talento, I'm so proud of you Angelina."

❤7.22.17