PSİKOPAT SAPIK #Wattys2018 (+18 İçerik)

PS-17-

Telefondan numarayı tuşladıktan sonra arama tuşuna basıp kulağıma götürdüm. Babamın sesini duymama belki de saniyeler vardı ve bu da benim kalbimin deli gibi atmasını sağlıyordu.

Derin bir nefes alıp üçüncü çalış sesini dinledim.

----------
Ferhat'ın anlatımından (Azra'nın babası)

Resmini yatağının üzerine bırakıp dolabına doğru yönlendirdim tekerlekli sandalyeyi.

Kızım kaybolalı neredeyse 3 ay olmuştu. Üç aydır yoktu miniğim. Üç aydır yaşam kaynağımdan uzaktım.

Yaşıyor muydu, iyi miydi, kaçırılmış mıydı, kendisi mi gitmişti, neredeydi bilmiyordum.

Acaba benden sıkılmış mıydı da kaçmıştı yoksa kaçırılmış mıydı?

Ama Azra'm kaçmazdı ki benden...

Elimdeki tişörtünü burnuma dayayıp kokusunu sonuna kadar içime çektim.
Onsuz ne yapacaktım ki ben?

Annesinden kalan emanetimdi o benim. Canımdı, kanımdı, her şeyimdi.

Gözümdeki yaşı elimin tersiyle sildim.

"Ne oldu baba? Neden ağlıyorsun?"
Azra'nın kapı eşiğinde durmuş bana baktığını görünce ona doğru gidip küçücük bedenini kucağıma oturttum.

"Ağlamıyorum ki meleğim" dedim yanaklarına öpücükler kondururken.

"Ben senin ağlamanı istemiyorum baba" dediğinde onunda gözleri dolmuştu.

Küçük parmağını getirip gözümdeki yaşı sildi.

Bende onun yaptığı şeyi tekrarlayıp onun gözyaşını sildim.

"Sen ağlamazsan bende ağlamam Küçüğüm. Tamam mı?" dedim gülümserken.

Gözlerinin içi parladıktan sonra o da gülümsedi.

"O zaman ben bundan sonra hiiiiiççç ağlamıcam. Hatta çikolata almadığın zamanda ağlamıcam ki sende ağlama..."

Eski anılar gözümün önünden geçerken zorda olsa gülümsedim. Onu o kadar çok özlemiştim ki...

Telefonun sesi kulaklarımı doldururken kimin aradığını umursamadım. Zaten kaç gündür tanımadığım kişiler arıyordu. Büyük ihtimalle yine yanlış numaraydı.

Kapı zilini duymamla tekerlekli sandalyemi oraya yönlendirdim.

Kapıyı açtığımda karşımda yine o genç duruyordu. Kim olduğunu bilmiyordum ama her gün ya kendi geliyor, yada birini gönderiyordu yanıma.