A Love worth waiting ✔

Chapter 5

FIVE

Memories

Hindi ko alam kong papaano ako nakauwi ng maayos. Tulala ako pagdating sa bahay. Dumiretso ako sa aking kwarto at humiga into a fetus position.

After five years of seeing him in person. Ni hindi man lang sumagi sa isip ko na baka may anak na siya. I've been tailing him like a stalker on TV's and magazines. Pero hindi ko akalain na ganito ang masasalubong sa akin.

Hanggang sa unti-unting tumulo ang aking luha. Nagsisikip ang dibdib ko. Bakit ganito? Sobrang mahal na mahal ko siya noon. Inalagaan ko ng napakatagal na panahon kasi sabi niya magtiwala ako. Sabi niya kahit anong mangyari ay ako lang ang babaeng mamahalin niya at magiging ina ng kanyang mga anak. I didn't see these coming. The unbearable pain I am feeling. It lingers into my whole system.

His son's age was anthony's age. Niloloko niya na ba ako kahit kame pa noon?

Hanggang sa ang impit kong iyak ay naging hagulhol na. Ang sakit. Sobrang sakit ng kirot sa puso ko. Umasa akong maaalala niya ako at magkakasama kameng muli. Umasa ako para sa aming dalawa dahil higit kaninuman ay kilala ko siya at alam kong hinding-hindi niya kame iiwan. Higit sa lahat umasa ako na magiging ama siya para sa aming si anthony. Puno ng kahungkagan ang aking puso. Reality struck me hard. It hit me hurting. It hit my heart broken the second time and now it's no repairing. Mananatiling bigo ang aking puso at nagdurusa.

Hindi ko sinadya ang nangyari sa iyo andress. Kasi kong ibabalik ang noon ay hindi ko gagawin ang ginawa ko. Hindi ako aalis. Hinding-hindi na alam kong ang magiging resulta ay ang paglimot mo sa akin. Sa atin.

"pen, anak, ayos ka lang ba jan?" nag-aalalang boses ni nanay ang narinig ko. Malakas ang katok niya sa pintuan ng akinh kwarto.

"Penelope, buksan mo etong pintuan, mamartilyuhin ko eto" boses naman ni tatay na nag-aalala ang sumunod kong narinig. Pinunasan ko ang aking luha at hininaan ang pag-iyak. I clutch my chest at tulalang nakatitig sa likod ng sarado kong pintuan.

"ma, pakibuksan ang pinto mo" nag-uutos na sabi ni Anthony. Mahihimigan sa boses ng anak ko ang inis.

"ano ka ba apo. Narinig mo diba umiyak ang mama mo. Kong makautos ka jan. Baka mas lalo tayong hindi pagbuksan" sita ng nanay.

Patuloy ang pag-agos ng luha sa aking mata.

Nandito ang mga taong lubos kong pinahahalagahan at minamahal. Silang tatlo ang pinaka importanteng tao sa buhay ko, ngunit bakit ng dahil lamang sa isang tao ay nasasaktan ako ng ganito.

My son needs a father. I waited. Five years and this is all I got. Pain. So much pain.

Suminga ako at pinunasan ang luha. Inayos ko ang aking sarili. Halos gibain na nilang tatlo ang pintuan ng aking kwarto sa sobrang pagkatok.

"hoy Penelope. Buksan mo na. Ano ba!" naasar na sigaw ni tatay. Huminga ako ng malalim. Tumayo at pinagbuksan sila. Naasar ko silang tinignan.

"ano ba, nagmomoment yung tao e"

"hala" tutop ni tatay yung bibig niya. Umingos si nanay at kakamot kamot sa ulo ang aking anak

"sabi sayo lagring hayaan na naten. Gusto mo ipasok na naten sa mental yang anak mo. Wag mo nga akong tatawagin. Nagkakara crus ako. Sige na babalik ako doon"

"si lola naman. Naglalaro kame ni Ivan ei. Bahala ka nga jan" umalis ang tatay at si tony.

Sinamaan ako ng tingin ni nanay.