Divergent: Caleb Prior

Zenuwen

'Ben je zenuwachtig voor morgen?' vraagt Will, terwijl hij een steentje in het water gooit. We zitten in het gras bij het meertje vlakbij ons huis. 'Nee,' zeg ik. En het is de waarheid. Ik hoor bij Eruditie, mijn uitslag was Eruditie. Dus ik heb niks om zenuwachtig over te zijn. 'En jij?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Niet echt.' Ik glimlach. Hij is natuurlijk ook niet zenuwachtig, omdat hij weet waar hij hoort. Ik vraag me toch wel af of hij zich schuldig voelde toen hij het jongetje alleen achterliet. Oh nee, ik had besloten om dat achter me te laten.

Morgen is de kiesceremonie. Dan bepaalt iedereen die vandaag de test gemaakt heeft in welke factie ze willen leven. Dan volgt er een inwijding van een paar weken, die de aspiranten op de proef stelt. Als je geslaagd bent voor de inwijding, dan ben je officieel lid van de factie. Ik kan niet wachten totdat het zover is. Dan kan ik leren voor een vak. Sociologie, psychologie, wiskunde of wetenschap, communicatie of geschiedenis. Persoonlijk lijkt mij sociologie, psychologie of wetenschap het leukst.

'Hey, weet je nog dat we vroeger in dit meer waren gevallen en helemaal nat thuiskwamen?' zegt Will. Ik grijns. 'Ja, natuurlijk weet ik dat nog. Jij daagde me uit om dichtbij de rand te gaan staan.' Hij grijnst ook. 'Klopt. En toen gaf ik je een zacht duwtje.' Ik begin te lachen. 'Zacht?!' roep ik uit. 'Dat was écht niet zacht hoor!' Hij haalt lachend zijn schouders op. 'In ieder geval viel je om.' Ik knik. 'Ja, en toen pakte ik jou vast, zodat we samen in het water vielen.'

'En toen waren we bang dat onze ouders helemaal boos zouden worden, maar dat werden ze niet.' Ik grijns. 'Nee. Mijn ouders lachten me heel hard uit. Daarna nam ik een douche en gingen we eten.' Will glimlacht. 'Mijn ouders lachten mij ook uit. En dan die ene keer dat ik bijna uit de boom gevallen was.' Ik begin te lachen. 'Ja. Jij wilde zo nodig in die hoge boom klimmen en toen gleed je weg.' Hij haalt zijn schouders op. 'Misschien deed ik het wel expres, om jouw reactie te zien.'

'Echt niet!' Hij begint te lachen. 'Je begon helemaal te gillen! "Will!"' Hij doet mijn gil na. Ik geef hem een stomp en begin ook weer te lachen. 'Hou op! Ik was heel erg bezorgd!' Dat van die boom is nog geen jaar geleden. Een paar weken geleden, om precies te zijn. Toen ik net iets voor hem begon te voelen. Ik was echt bang dat hij zou vallen en iets zou breken, maar hij niet. Hij klom weer op de dikke tak en klom toen soepel naar beneden.

Zou het iets kunnen worden tussen Will en mij? Ik weet het niet. Sommige mensen van onze factie denken dat er al iets is tussen ons. Zou Will mij ook leuk vinden? Misschien moet ik hem gewoon vertellen dat ik hem leuk vind. Maar dan wel morgen, na de kiesceremonie. Dan is er tenminste weer een beetje rust.

'Ben je klaar voor morgen?' vraagt mijn moeder glimlachend als we aan het eten zijn. Ik knik. 'Ja. Het lijkt me wel spannend. Ik ben benieuwd of er veel zullen zijn die overstappen naar Eruditie.' Ik neem een slok water. Mijn ouders knikken. 'Daar zijn wij ook heel benieuwd naar,' zegt mijn vader. 'Ik heb gehoord dat jullie verblijf er heel mooi uitziet. Ze hebben een paar bibliotheken en een heel veel computers.' Ik glimlach. Ik vind het fijn dat mijn ouders zoveel vertrouwen in me hebben. Ze weten dat ik voor Eruditie zal kiezen. Ze twijfelen er geen seconde aan. 'Ik hoop dat we veel zullen leren.' Mijn moeder glimlacht. 'Natuurlijk.'

Ik heb nu al zin om in het verblijf te zijn. Om samen met Will te praten over de nieuwe informatie die we zullen krijgen. Ik ben zo blij met dit leven. Met Eruditie, mijn ouders, Will. Ik ga mijn ouders wel missen, de aankomende weken. Er is één dag waarin aspiranten hun ouders mogen zien, als zij dat ook willen. Ik weet zeker dat mijn ouders me willen zien. Ik wil hen ook zien. Maar na de inwijding hoef ik ze niet meer te missen, want dan kan ik ze zien wanneer ik maar wil.

Terwijl ik mijn haar borstel, kijk ik in de spiegel. Ik bind mijn bruine krullen in een elastiek en trek mijn pyjama aan. De kiesceremonie is morgen en nu begin ik toch een beetje zenuwachtig te worden. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan in mijn nieuwe verblijf. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat het allemaal goed gaat komen. Ik zal mijn ouders even niet zien, maar ik heb Will nog. Ik stap in bed en knip het licht uit.