Divergent: Caleb Prior

Nog een fijn gesprek

'Hallo, Jaiden? Ik praat tegen je!' Nora geeft me een stomp en begint te lachen als ik opkijk. 'Sorry, wat?' zeg ik. 'Ik ga een tatoeage laten zetten en een piercing door mijn neus nemen,' zegt ze. 'Oh, leuk,' zeg ik, waardoor ze nog harder begint te lachen. Dan bedenk ik me dat ik teveel in gedachten verzonken was om haar echt te horen. Ik zucht. 'Sorry, ik ben gewoon een beetje moe,' zeg ik. Nora grijnst. 'Ik had het erover dat Tara en ik vandaag écht keihard gaan studeren!'

'Goed idee,' zeg ik. Dan dwalen mijn gedachten weer af. 'Ja he!' hoor ik Nora ergens vaag zeggen. 'We moeten echt nog heel hard werken als we-' 'Je hebt gelijk,' flap ik er zomaar uit. Ze kijkt me vragend aan, maar ik word rood en ik kijk weg. 'Oh!' zegt ze. 'Dat zei ik toch?' Ik kan horen dat ze grijnst. 'Hij is gewoon zo leuk..' zeg ik. 'Ik zou ervoor gaan als ik jou was!' zegt Nora vrolijk. We lopen de hoek om, de kantine in.

Maar hoe moet ik "ervoor gaan"? Ik heb nog nooit iets gehad met iemand en ik heb me nog nooit zo gevoeld, zelfs niet met Will. Sterker nog, nu weet ik zeker dat ik niks voor hem gevoeld heb. Wat ik nu voor Caleb voel.. dat is heel anders. Het is veel dieper.

Als ik hem zie zitten, word ik ineens heel nerveus. Oké, ik moet me écht normaal gaan gedragen nu. Robin, Tara en Evy zitten er ook. Nora en ik schuiven aan en zeggen ze gedag. Evy negeert ons en praat gewoon verder: '..en toen zei ik: "Boeiend?" en toen liep ik weg.' Ik heb geen idee waar het over ging, maar het schijnt grappig te zijn, want Robin en Tara beginnen te lachen. 'Wat gaan we vandaag doen?' vraagt Nora.

Haar vraag trekt eindelijk Evy's aandacht. 'Ja! Wat gaan we vandaag doen?!' Ik kijk Nora aan. 'Ik dacht dat je vandaag écht keihard wilde gaan studeren?' Ik grijns. Ze grijnst terug. 'En ik dacht dat je niet naar me luisterde.' Ik haal mijn schouders op. 'Maar inderdaad, ik wilde hard gaan studeren. Maar misschien kunnen we vanavond iets leuks doen?' Evy begint meteen weer te praten over de dingen die we kunnen doen, maar ik luister niet zo.

'Weet je wat?' zegt Robin. 'We verzinnen vanavond wel wat we kunnen gaan doen. Zullen we dan nu beginnen met studeren? We lopen echt heel erg achter.' Evy haalt haar schouders op en knikt. 'Oké.' Ze staan op en lopen weg. 'Zullen wij dan ook maar?' stelt Nora voor aan Tara, die knikt. Ze staan ook op. 'Succes he,' zegt Nora tegen me, met een grijns. Ik rol met mijn ogen en zeg: 'Jullie ook.' Ik doe net alsof ik haar dubbelzinnige opmerking niet heb gehoord.

'Waar gaan wij vandaag studeren?' vraag ik. 'Jij mag kiezen.' Caleb glimlacht naar me. 'Buiten? Het is mooi weer.' Ik kijk even naar buiten en knik dan. 'Is goed.' We staan op en lopen eerst naar de bibliotheek om boeken te vinden voor de volgende onderwerpen. Dan lopen we naar buiten en gaan we in het gras zitten. De zon verwarmd mijn lichaam en de grassprietjes kriebelen op mijn huid. Ik doe mijn ogen even dicht en snuif de frisse geur van de buitenlucht op. Dan sla ik het boek open en kijk ik erin.

We zijn al ongeveer twee uur bezig met stil te studeren, als Caleb zijn boek dichtslaat. 'Het is tijd voor pauze.' Hij grijnst, legt het boek aan de kant en gaat languit in het gras liggen. Ik volg zijn voorbeeld. Het voelt raar om zo dicht tegen hem aan te liggen, maar het voelt ook wel fijn. Ik trek mijn knieën op en leg mijn handen op mijn buik. Als Caleb hetzelfde doet, raakt zijn elleboog de mijne. Maar we doen geen van beide de moeite om onze ellebogen weg te halen.

'Het is zo fijn hier,' zegt hij dan, terwijl hij zijn gezicht naar me toedraait. Ik doe hetzelfde. 'We hebben zoveel vrijheid om gewoon te doen wat we willen doen.' Ik knik en glimlach. Die vrijheid was ik al gewend, maar hij natuurlijk nog niet. Als zijn groene ogen beginnen te stralen, houden ze de mijne gevangen. Ik voel iets kriebelen in mijn buik. Ik word zo door het gevoel overweldigd, dat ik weg moet kijken. Mijn hartslag is versneld en ik hoop niet dat hij het merkt.

'Mag ik je iets vragen?' zegt hij. Ik durf hem niet aan te kijken, dus ik staar gewoon naar de lucht en zeg: 'Natuurlijk.' Het duurt even voordat hij iets zegt, maar dan zegt hij: 'Hoe ging jouw test?' Ik word zo door de vraag overrompeld dat ik hem aankijk. Zijn ogen staan ineens heel serieus. We kijken elkaar heel lang aan, maar dan ga ik overeind zitten en kijk ik voor me uit. Hij vroeg me naar mijn test. We mogen er eigenlijk niet over praten, maar ineens voel ik de drang om dat wel te doen.