Divergent: Caleb Prior

Voor de test

'Ben je al zenuwachtig voor de test?' vraagt Will. Ik kijk hem aan en haal mijn schouders op. 'Een beetje. En jij?' Hij doet hetzelfde en grijnst dan. 'Ik ook een beetje. We weten natuurlijk niet wat we kunnen verwachten.' Ik knik. Samen met Will en de andere zestienjarigen van Eruditie zit ik te wachten totdat we omgeroepen worden om de test te maken. De test die bepaald bij welke factie je het beste past: Zelfverloochening, Onverschrokkenheid, Vriendschap, Oprechtheid of Eruditie. De uitslag van de test maakt niets uit, je bent nog steeds vrij om zelf te kiezen bij welke factie je wilt horen.

Dat blijf ik dan ook steeds tegen mezelf zeggen. Ik hoef niet zenuwachtig te zijn voor de test, want wat ik ook zal moeten doen, ik heb nog steeds zelf de keuze over in welke factie ik wil leven. En ik weet al een aantal jaren zeker dat ik in Eruditie blijf. Daar ben ik geboren en opgegroeid. Mijn ouders hebben met zoveel liefde al die jaren voor me gezorgd. Ik ben hun enige kind, maar dat is niet de enige reden waarom ik hier wil blijven. Ik vind het fijn om kennis te hebben over de wereld. Er zijn nog zoveel dingen die ik te weten zou willen komen. Ik houd van lezen en ik houd ervan om de informatie te verwerken die ik net binnen heb gekregen.

Er is niets dat zo goed bij me past als Eruditie. Ik heb wel eens nagedacht over de facties die er zijn. Een leven in Zelfverloochening zou ik nooit willen. Ik vind het fijn om mensen te helpen, maar ik zal mezelf nooit continu weg kunnen cijferen. Een leven in Onverschrokkenheid lijkt me al helemaal niks: uit een rijdende trein springe n en vechten, dat is niks voor mij. Een leven in Vriendschap.. daar heb ik even over na moeten denken. Het lijkt me heerlijk om een leven te leiden, waarin iedereen aardig met je omgaat en waarin iedereen vrienden met elkaar is. Maar sommige mensen mag je gewoon niet en dat moet je maar accepteren. Ik hoef geen vrienden te zijn met iedereen, want ik heb Will. Hij is al jaren mijn beste vriend en meer heb ik niet nodig. Dan hebben we nog Oprechtheid. Dat lijkt me ook niet fijn. Altijd oprecht zijn en de waarheid spreken? Nee, sommige dingen moet je gewoon voor jezelf kunnen houden. Het feit dat ik steeds meer op een andere manier naar Will begin te kijken, bijvoorbeeld.

We zijn al jaren beste vrienden, maar sinds een paar weken geleden is er iets verandert. Ik weet het nog niet zeker, maar ik denk dat ik hem leuk vind. Hij ziet er goed uit en hij is altijd aardig voor me. Hij neemt het ook altijd voor me op. Een keer zat ik een boek te lezen in het gras bij het meertje op school, toen ik twee meisjes hoorde praten. Ze hadden het over jongens en hoe leuk ze waren. Het ene meisje vroeg: "Wanneer weet je dat je verliefd bent?" waarop het andere meisje zei: "Dat voel je gewoon. Als je bij hem bent, ben je gelukkig. Hij maakt je altijd aan het lachen. Stel je eens voor dat je dichtbij hem bent en dat je de rest van je leven bij hem zal moeten zijn? Als dat goed voelt, dan ben je verliefd."

Verder heb ik niet geluisterd, want ik was opgestaan en weggelopen. Ik dacht na over wat het meisje gezegd had. Will maakt me gelukkig als ik bij hem ben. Door zijn grapjes moet ik altijd lachen. Maar de rest van mijn leven bij hem zijn? Ik weet niet of ik dat wil. In ieder geval voelde ik wel iets toen het meisje dat gezegd had. Ik weet nog niet precies wat ik voel, maar daar kom ik wel achter. We hebben tenslotte nog een hele tijd om dat uit te vinden, want ik weet zeker dat we allebei in Eruditie blijven.

'Jaiden, hallo?' Ik kijk op als Will met zijn hand voor mijn gezicht zwaait. 'Sorry, wat?' Hij begint te lachen. 'Zit je weer te dagdromen over de test? We zijn omgeroepen.' Nu al? 'Oh.' We staan op en lopen naar de gang, waar we apart begeleid worden naar een kamer. 'Nou, succes!' zegt Will. Ik knik. 'Jij ook succes.'

'Hallo,' zegt een vrouw als ik binnenkom. 'Ik ben Helena en ik kom uit Vriendschap.' Ze geeft me een hand. 'Ik ben Jaiden,' zeg ik. Ze knikt en glimlacht naar me. Dan zegt ze: 'Ik ga je zo aansluiten aan een paar draadjes en dan zul je iets moeten drinken. Je komt in een soort simulatie terecht waarin je verschillende tests moet ondergaan.' Ik knik en ga op de stoel zitten. 'Doet het pijn?' vraag ik. Ik heb wel eens iets gelezen over aangesloten worden op draden dat heel veel pijn doet. 'Misschien een klein beetje.'

Helena sluit me aan en geeft me een drankje. Het ziet er raar uit. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets gelezen heb over dit drankje. 'Drink maar op, dan is het sneller voorbij.' Ik knik en drink het op. Het smaakt heel vies. 'Binnen een paar seconde val je in een soort slaap. Succes met de test.' Ik voel me slap worden en ik val weg. Het laatste dat ik me bedenk voordat ik wegzak, is dat ik niet zenuwachtig hoef te zijn.