Divergent: Caleb Prior

Onrustige dagen

Het is moeilijk om me te concentreren met Caleb die zo dichtbij me zit. Hij heeft hetzelfde en daarom zijn we wat verder uit elkaar gaan zitten, maar het helpt niet echt. We blijven maar steeds naar elkaar kijken en ik onderdruk de neiging om zijn hand te pakken steeds. Als onze ogen elkaar voor de zoveelste keer kruisen, schuift Caleb het boek zuchtend van zich af. 'Oké, dit lukt niet.' Ik grijns. 'Zal ik ergens anders gaan zitten?' Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, dat helpt al helemáál niet.' Ik begin te lachen. 'We zullen ons toch moeten concentreren.' Hij haalt zijn schouders op. 'Ik weet wel iets beters.'

Als hij naar me toeschuift, duw ik hem lachend weg. 'We zitten in de bibliotheek!' zeg ik. 'Ja, nou en?' Hij grijnst. Ik til mijn boek op en houd het tussen ons in, zodat ik hem niet meer zie. 'Houd op met afleiden!' Hij begint te lachen. 'Ik doe toch niks?' Uiteindelijk geef ik het maar op. 'We kunnen nu net zo goed iets leuks gaan doen.' Hij knikt en glimlacht. 'Daar ben ik het mee eens.'

Nadat we de hele middag rondgelopen hebben en stiekem ergens gezoend hebben, lopen we vrolijk naar de kantine voor het avondeten. We zijn een van de eersten zo te zien, want Nora, Robin, Tara en Evy zijn er nog niet. Mooi zo. Terwijl we beginnen te eten, zegt Caleb: 'Weet je.. ik schaam me nog steeds een beetje voor gisteravond.' Ik grijns. 'Hoezo?'

'Hoezo? Omdat ik me zo raar gedragen heb.' Ik begin te lachen. 'Ík vond het anders wel leuk.' Hij glimlacht. 'Ja, jij wel ja.' Dan komt de rest de kantine binnen en gaan ze bij ons zitten. Als ik Nora naar ons zie kijken, realiseer ik me pas dat ik Caleb's hand vast heb. Langzaam laat ik hem los, maar Nora kijkt me al stralend aan. 'Zo, dus nu zijn jullie eindelijk samen?' Ik voel dat ik rood word en ik probeer de boze blik van Evy te negeren. 'Ja,' zegt Caleb met een glimlach. 'Mooi.' Nora glimlacht ook en dan beginnen we te eten.

'Drie keer raden wat ik vanochtend in de krant vond,' zegt Evy als ze de volgende morgen aanschuift voor het ontbijt. Ze smijt de krant met een gemene grijns voor Caleb en mij op de tafel neer. "Zelfverloochening faalt" staat er in de titel. Ik frons en lees het artikel vluchtig door. Er staat in dat Zelfverloochening gefaald heeft en dat ze niet meer in de regering moeten zitten. Er wordt gerefereerd aan ene Marcus die zijn zoon zou hebben mishandeld en dat het geen goed teken is om Zelfverloochening nog langer te laten leiden, mede omdat twee kinderen van een gemeenteraadslid overgestapt zijn en dat niks goeds betekent voor Zelfverloochening.

Caleb's ouders worden gewoon belachelijk gemaakt! Zijn gezicht trekt wit weg. Ik pak de krant op en gooi hem weer naar Evy. 'Ga weg, Evy.' Ze grijnst. 'Wat nou? Het is de waarheid. Zelfverloochening stelt niks voor, net als die ouders van Caleb.' Hij kijkt haar boos aan. 'Hou je mónd over mijn ouders!' Ik pak zijn hand vast. 'Kom, laten we gaan..' Ondanks dat Caleb zijn best doet om rustig te blijven.. heb ik hem nog nooit zo boos gezien.

Samen met Nora verhuizen we naar een andere tafel. 'Wat een bitch!' zegt Nora. Ik zie dat de andere aspiranten de krant ook lezen en ze werpen blikken op Caleb. In het nieuwsbericht stond ook dat hun ouders ze vast ook mishandeld hebben. Maar volgens Caleb is dat helemaal niet waar en zijn ze allemaal goede mensen in Zelfverloochening. Ik kijk even naar Robin. 'Hij blijft gewoon bij haar zitten..' Nora zucht. 'Ja, natuurlijk. Hij is bang dat zij alles verpest als hij haar nu afvalt. Lafaard.'

Ik kijk haar vragend aan. Ze rolt met haar ogen. 'Ze studeren samen, weet je nog? Hij is natuurlijk bang dat ze iets flikt als hij bij ons komt zitten.' Ik zucht. 'Lekkere vriend is dat.' Nora kijkt Caleb aan. 'Het ebt heus wel weer weg..'

Maar dat is niet zo. Sterker nog, een paar dagen later staat er weer een stukje over Zelfverloochening in de krant. Volgens de schrijver zouden Caleb's ouders zijn zus en hem ook niet goed behandeld hebben. Een of andere Molly, een Onverschrokkene aspirant, zou zelfs hebben gezegd dat Beatrice er de eerste paar dagen niet goed uit zou hebben gezien. En dat ze bang is voor haar ouders. Ik kijk boos naar de krant, maar Caleb kijkt bedachtzaam.