Moja druga natura || Creepypasta

28. I co teraz zrobić?

    Słyszałam jak Zalgo znowu kieruje kroki w moją stronę. Zadrżałam z przerażenia. Szarpnął mnie za włosy i postawił na nogi. Zachwiałam się i podparłam ściany.

    - Może jednak zdecydujesz się że mną współpracować? Będzie mi dużo łatwiej, a dla ciebie będzie to mniej bolesne? - Przybliżył swoją twarz tak blisko mojej, że mogłam poczuć jego cuchnący oddech.

    - Nigdy. - Wyszeptałam ledwo słyszalnie i rzuciłam mu gniewne spojrzenie.

    - No to będziemy próbować dalej. - Powiedział demon. - To co by tu zrobić? - Udał zamyślenie. Przeszedł że mną do schodów, których wcześniej nawet nie zauważyłam,skąd udał siedzę mną do chłodnej piwnicy, o betonowych ścianach. Przypominała trochę salę operacyjną, bo na środku stał wielki stół, a nad nim była lampa.- Skoro chcemy wydobyć twoją moc, musimy najpierw sprawić by się ona uaktywniła. - Mówił do siebie. - Nie mamy w piekle księżyca, a tym bardziej pełni, więc spróbujemy cie trochę rozzłościć. - Położył mnie na stole i przypiął grubymi pasami do blatu. Podszedł do małego kranu i wiadra, które stały w ciemnym rogu pokoju. Nalał do naczynia wrzątku, aż połowa pomieszczenia była zaparowana. Wyszedł z białych oparów trzymając kubeł gorącej wody. Zbliżył się do mnie, przechylił krawędź wiadra i zaczął powoli wylewać na mnie jego zawartość. Krople oblewały moją twarz, którą za wszelką cenę chciałam zasłonić, ale nie byłam w stanie ruszać rękami. Krzyczałam z bólu i szarpałam się na wszystkie strony. Czułam jak moja skóra płonie gorącem, a jej płaty zaczynają się powoli kurczyć. Byłam zrozpaczona. Myślałam, że mnie tutaj wykończyć, ale nagle strumień ustał. Ku mojemu zdziwieniu odpiął pasy trzymające mnie na stole i pociągnął do góry za rękę, bym mogła stanąć na nogach.

    - Czy to już koniec. - Wycharczałam z nadzieją przez zaciśnięte gardło. Było mi niedobrze. Najpewniej dlatego, że kiedy krzyczałam woda wlała mi się przez usta.

    - Nie. - Odpowiedział lekko Zalgo. - Po prostu teraz poczekam aż oparzenia się zabliźnią, a potem znowu będę cię oblewał. Może kwasem? - Powiedział do mnie, tak, jakbyśmy byli starymi przyjaciółmi i mówił mi o czymś zupełnie błachym.

    - Nie myśl sobie. To mnie nie rusza. - Skłamałam. Potwornie się bałam.

    - Przewidziałem to. - Odparł pewny siebie. - Dlatego jutro ktoś nas odwiedzi. - Wyszczerzył zęby w obrzydliwym uśmiechu, na co lekko się wzdrygnęłam. Ponownie wziął wiadro wody, a ja panicznie cofnęłam się w róg pokoju. Spróbowałam się zmienić, zrobić cokolwiek, ale pełna przemiana nie wyszła i zmieniłam się w coś na kształt bardziej łagodnego wilkołaka. Zalgo stał zdziwiony z wrzątkiem w ręku. Pomyślałam "teraz, albo nigdy" i skoczyłam na demona. On zdążył zrobić unik i chciał mnie złapać, ale szybko mu się wyrwałam. Nie chciałam ryzykować kolejnym atakiem, więc pobiegła na czworaka w stronę drzwi. Wskoczyłam po schodach i nie patrząc nawet w stronę drzwi wbiłam okno. Biegłam przed siebie nie oglądając się wstecz,  nie zważając na ból i rany po szkle na rękach i twarzy. Nie słyszałam żeby Zalgo za mną biegł, nie czułam smrodu jego charczącego oddechu, ale dalej biegłam, bo bałam się zatrzymać. Duszałam ciężko i traciłam powoli siłę w rękach i nogach. Oczywiście, jeśli dalej mogłam nazwać tak kończyny, którymi teraz zwinnie odbijałam się od ziemi.

    Nagle za horyzontem zobaczyłam las.

    - Wreszcie coś. - Pomyślałam i przyspieszyłam. Wpadłam jak torpeda między drzewa charatając sobie pysk o gałęzie i potykając się co chwila o korzenie. Padłam w końcu pod drzewem i myślałam tylko o tym, by mnie nie złapał. Rozejrzałam się w koło, ale nie było widać nikogo, kto zbliżałby się w moją stronę. Położyłam się na ziemi i zanurzyłam zakrwawioną i poparzoną twarz w brązowej roślinie przypominającą ziemską trawę. Spojrzałam na rękę i zaczęłam szybko wyjmować odłamki szkła. Płakałam z bólu i rozpaczy. Nawet jeśli Zalgo mnie nie znajdzie, co musiałoby chyba być cudem i tak nie wiem jak wrócić do domu. Cicho łkałam w czerwoną ziemię, a łzy paliły rany na twarzy, która wróciła już do normalności jak reszta mojego ciała. Chciałam poszukać drzewa, które mogło by mnie zabrać do domu, ale nie teraz. Musiałam odpocząć.