keşkeler/moon taeil

1

Taeil'in Seul'de doğup büyüdüğünü ben de biliyorum. Fakat kitabın akışına göre başka şehirmiş gibi düşünün lütfen.

10 yıl geçti aradan. Sensiz tam tamına 10 yıl.
Henüz sekiz yaşındayken tanışmıştık seninle. Yeni gelen garip çocuktun sen. Arka sırama oturtmuştu seni öğretmenimiz. Heyecan ve değişik bir merak hissetim sana karşı. Kimdin acaba? Öğretmen yalnızca adını söylemişti. Moon Tae-Il. Ne de güzel bir isimdi. Bir şarkı gibi geliyordu insanın kulağına. İşte o seni ilk gördüğüm gün kafama koymuştum; en yakın arkadaşlar olacaktık. Beş yıl en yakınıydık birbirimizin. Her şeyimizi bilirdik, gizli saklımız yoktu. En zor zamanlarımızda birbirimize sunacağımız ve birlikte ağlayacağımız omuzlarımız vardı. Peki tüm bunlar nasıl sona erdi? Sen Seul'e taşındıktan sonra aylarca kendime gelemedim. Alıştıramadım başlarda kendimi sensizliğe. Yıllar geçti. Ben büyüdüm. Özür dilerim fakat seni nerdeyse unutmuştum. Kendi hayatım vardı. Yeni arkadaşlarım vardı. Yollarımız ayrılmıştı.
Fakat geçen seneye kadar sürdü bu. Bir canlı yayında gördüm seni. Sen olduğunu anlayamamıştım başta. Öylesine izliyordum programı. Sunucu Moon Taeil deyince daha da dikkat kesildim ekrana.
NCT adlı bir gruptu. Yeni çıkış yapan bir kore pop grubu. Sonra senin bana her zaman söylediğin hayalin geldi aklıma. "Biliyor musun Aiko benim aslında en büyük hayalim bir şarkıcı olmak ve dünyaca tanınmak. Ünlü olduğumda sana albümlerimi yollamak istiyorum."demiştin. Ve iç ısıtıcı gülümsemeni yüzüne yerleştirmiştin. İnanmıştım sana, biliyordum ünlü olacağını. Küçükkenki sesini şu an hatırlayamıyorum belki. Fakat hâlâ şarkıların beni büyülüyor.
Emin olmak istedim önce. Vakit kaybetmeden seni araştırdım. Çocukken gittiğin okulun adını görünce ise benim yıllar önce yara bandı yapıştırdığım ve neredeyse unuttuğum kalbimdeki delikten bir sızı yükseldi içime doğru. Geçmişimdeki anılar çığlıklar attı aniden.

1 YIL SONRA

Boş odada bir ileri bir geri gidiyordum. Etrafa iyice taradım ve hiçbir şeyi unutmadığımdan emin olduktan sonra, son bir kez derince soludum ve yavaş adımlarla yıllarımı geçirdiğim, hayallerimi biriktirdiğim o odadan ayrıldım. Ve tam olarak şu an da odamdaki saklı hayallerimden birini gerçekleştirmeye gidiyorum.
Uzun çabalarım sonunda artık bir psikologum. Bugün çocukluğumu ardımda bırakarak Seul'e gidiyorum. Ailemle bol ağlamalı geçen vedalaşmamızdan sonra uçağa bindim. Artık yeni serüvenim başlıyordu. Yeni bir şehir, yeni bir hayat ve yeni kişiler. Ve en önemlisi de yeni bir Taeil...