TUTSAK 2 "Aşkın Esiri" (Tamamlandı)

bölüm 1

Yine nerelere daldın be güzelim.

Duyduğum sesle düşüncelerin arasından çıkıp arkadaşıma odaklandım. Ne zaman gelmiş ofise heberim bile olmamış. Mavi gözlerine diktim bakışlarımı. Onun gözlerine baktıkça eskiler canlanıyor kafamda. Uzun zaman oldu. Bazen istemesemde olaylar canlanıyor düşündükçe gözlerim doluyor.

Ne oldu yine be güzelim yaaa? Senin yüzünden gözlerimin rengini değiştireceğim.

Gözlerimi kaçırıp hafifçe Gülümsedim. O benim yanımda olan tek insandı. İstanbul dan ayrılalı 3 yıl olmuştu. Ne sevda nede diğer arkadaşlarım. Hiçbirinin ne yaptığına dahir en ufak bir fikrim yoktu. Annemle hergün konuşuyorum. Emir'in yanında, benden uzakta. İlk günler çok ağladı çok yalvardı, dönmem için. Zamanla oda alıştı yokluğuma.

Proje çizimleri hazırmı kuzum?

Bakışlarımı tekrar ona çevirip, cevap verdim.

Evet hazır işte burda.

   Çizimleri yavaşça ona uzattım. Ellerini uzatıp ellerimdeki çizimleri aldı. Birlikte çok güzel işlere imza atmıştık. Buraya geldiğimde ilk tanıdığım insan melis olmuştu, zamanla daha çok vakit geçirmiş birlikte çalışmaya başlamıştık.

Bunları teslim edip hemen dönerim. Sende hazırlan. Seninle bir yere gideceğiz.

Hızlı adımlarla ofisten çıktı. Saat 11 e geliyordu. Bu saatte nereye gidebilirdikki? Oflayarak yerimden kalktım. Kollarımı önümden birleştirip pencerenin önünde durup uzaklara diktim bakışlarımı. Ara sıra kalbim acıyor unutturmuyordu kendini. Kalbime tamamen ihanet etmiştim. O yüzden kalbim artık umudu kesmiş sessizce beni izliyordu. Benim yurt dışında olduğumu sanıyorlardı. Aslında Mersin'de yeni bir isimle hayatıma yeni bir sayfa açmıştım. Onu çok özlüyordum. Aylarca odama kapanıp ağladığım günler geldi aklıma. Onu öylece bırakıp gittiğim gün geldi. Gözlerimden yine tutamadığım yaşlar süzülmeye başladı. Ne zaman alışacaktım? Ne zaman tamamen çıkaracaktım onu içimden? Gözlerimi silip derin derin nefes aldım. İçimin yangını elbet sönecekti. Bir yandan aşkım, bir yandan vicdanım. İkiside beni yavaş yavaş yok etmeye çalışıyordu. Defalarca sordum kendime, defalarca cevabı verdim kalbime. Ne o sormaktan usanıyor. Ne ben cevap vermekten bıkıyorum. Kendimi işe verip unutuyorum yaşananları.

Kapının açılma sesiyle kendime geldim. Melis gelmişti, bir yere gidecek halim yoktu. Çok yorulmuştum. Sesli bir şekilde nefesimi dışına verip kapıya doğru döndüm. Melis gözlerini dikmiş beni izliyordu. Aslında çok üzerime düşen bir kız değildi. Onu çoğu zaman kendime benzetiyordum.

Hadi gidelim.

Kafamı olumlu anlamında sallayıp, ona doğru yürüdüm. O önden çıktı ben arkadan onu takip ediyordum. Bugün onda bir tuhaflık vardı. Dertleri olduğunu biliyorum ama kolay kolay bana anlatmıyor. Aslında rahat duran bir kız değil. Çok hareketli ve çok gizemli. Çok soru sormaz çokta konuşup kafanı ağrıtmaz. İkimizde arabaya yerleştik. Benim arabam burda kalıyor. Ben onunla gidiyordum. Bugün geçmişe çok gitmişti aklım. Kafamı dağıtmam gerekiyordu. Yoksa akşamları dışarı çıkma alışkanlığım yoktu. O yüzden ona karşı çıkmadım. Yolda ikimizde konuşmadık. Gittikçe şehrin dışına çıkıyorduk. İçimdeki tedirginlik bir türlü geçmiyordu. Beni nereye götürüyorduki? İlk kez söylememişti nereye götürdüğünü. Yavaşça ona döndüm. Pür dikkat yolu izliyordu. Yüzü ifadesis.

Korkma seni öldürmeye götürmüyorum.

Sesiyle düşüncelerimi dağıttı kafamdan. Yavaşça önüme geri döndüm. Sakin ol kızım. O kötü günler geçmişte kaldı. Kötü şeyleri aklına getirip kendini yorma artık. Gözlerimi kapatıp arkama yaslandım. Saçlarımı kesmiştim. Kumraldan çıkıp sarışın olmuştum. Henüz hayatıma kimseyi anmadım. Nasıl alabilirdim ki vücudumda onun izleri dururken. Onun kokusuna bu kadar hasretken. Araba bir anda durdu. Hızlı bir şekilde gözlerimi açtım. Etrafıma bakmaya başladım. Burası neresiydi? Biraz illerimizde ateş yakmışlar etrafında oturuyorlardı. Onlar kimdi? Beni neden getirmiştiki buraya? Soran gözlerle bakışlarımı Melis'e çevirdim. Anlamış olmalı ki gülümseyerek bana dönüp gözlerimin içine bakarak konuştu.