Casanova➳ H.S (Μετάφραση)

Chapter Two

Οδεύω μέσα από το δάσος, καθώς οι αναμνήσεις από χθες στοιχειώνουν το μυαλό μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πώς μοιάζουν τα μάτια του με το δάσος, γι 'αυτό αποφάσισα να έρθω εδώ για να δω την ομοιότητα κοντά. Περπατώ κάτω από το άγνωστο μονοπάτι, με τα μάτια μου να περιπλανιούνται πάνω στα άγρια δέντρα που χορεύουν στον αδύναμο άνεμο.

Ξαφνικά ένας θόρυβος ακούγεται και το κεφάλι μου τινάζεται προς την κατεύθυνση από την οποία έρχεται. Πίσω από τα δέντρα φαίνεται ο Harry να εμφανίζεται ακριβώς όπως έκανε όταν πήδηξε έξω από το παράθυρο. Ανοιχτό πουκάμισο, γυμνά  πόδι και ανάκατα μαλλιά.

"Πάλι στο τρέξιμο, βλέπω." Μιλάω κερδίζοντας την προσοχή του. Σταματάει και με κοιτάζει με έκπληξη.

"Γεια σου και πάλι, αγάπη." Λέει ενώ προχωράει πιο κοντά σε μένα.

"Από ποιον τρέχεις αυτή τη φορά;" ρωτάω σηκώνοντας το φόρεμά μου καθώς περπατάω και εγώ πιο κοντά του, προσεχτικά για να μην παραπατήσω σε αυτό.

"Μια κοπέλα απεγνωσμένα ερωτευμένη μαζί μου". Λέει με υπερήφανο χαμόγελο στο πρόσωπό του σαν να έχει καταφέρει κάτι σπουδαίο.

"Ανόητο κορίτσι". Σχολιάζω, και ένα γελάκι πέφτει από τα χείλη του. "Έχεις κάτι ενάντια στα παπούτσια, ή απλά τα ξεχνάς πάντα;" ρωτάω και κοιτάζω κάτω στα πόδια του. 

"Για να τα βάλεις απαιτεί χρόνο, και δεν έχω πολύ από αυτό όταν με κυνηγάει κάποιος". Και ο ίδιος κοιτάζει τα γυμνά πόδια του, προτού κοιταχτούμε ξανά. Τα μάτια του με ελκύουν για πρώτη φορά από τότε που εμφανίστηκε μέσα από τα δέντρα.

"Ποτέ δεν κατάλαβα πώς κάποιος μπορεί να ερωτευτεί με κάποιον σε μια νύχτα." Του λέω κουνώντας το κεφάλι μου ντροπιασμένη από το καημένο κορίτσι από το οποίο τρέχει.

"Όχι; Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να κερδίσει την καρδιά σου;" ρωτάει με ενδιαφέρον καθώς περπατάει σε ένα δέντρο και γέρνει πάνω του.

"Δώσε μου έναν άντρα, ο οποίος είναι αρκετά άντρας για να δώσει τον εαυτό του μόνο στη γυναίκα που τον αξίζει. Αν αυτή η γυναίκα είμαι εγώ θα τον αγαπώ ,μόνο αυτόν, και για πάντα». Του αποκαλύπτω, καθώς πάω κι εγώ στο δέντρο που έχει γύρει, αφήνοντας το δάχτυλό μου να τραβήξει κύκλους πάνω στο ξύλο.

"Δεν έχω τότε καμία πιθανότητα;" ρωτάει καταλαβαίνοντας τα λόγια μου.

"Οι πιθανότητες είναι μικρές." κοιτάω πάνω προς αυτόν,μέσα από τις βλεφαρίδες μου με ένα απαλό κοκκίνισμα στα μάγουλά μου.