Casanova➳ H.S (Μετάφραση)

Chapter Seventeen

"Μπορείς να με αφήσεις κάτω τώρα". Του λέω μόλις φτάνουμε μέσα στο σπίτι του. Διστάζει, αλλά τελικά με αφήνει να σταθώ στα πόδια μου. Βγάζω τις γόβες μου πριν σχεδόν τρέξω στον καναπέ, αισθανόμουν τόσο κουρασμένη. Ακούω τον Harry να αφήνει ένα απαλό γέλιο καθώς με βλέπει να πηδάω στον άνετο καναπέ και να βυθίζομαι στα μαξιλάρια.

Ακολουθεί μετά από μένα και έρχεται στον καναπέ, και ανασηκώνει τα πόδια μου πριν καθίσει, και αφήσει τα πόδια μου πάνω από τα πόδια του. Τα χέρια του τρίβουν τα κουρασμένα πόδια μου μαλακά κάνοντας με σχεδόν να αναστενάξω από το ευχάριστο συναίσθημα. Το κεφάλι μου πέφτει πίσω καθώς απλά βρίσκομαι ξαπλωμένη εδώ απολαμβάνοντας το συναίσθημα. "Μπορείς να μου διαβάσεις κάποιο από τα ποιήματά σου;" Ρωτάω ,περίεργη για τι μπορεί να είναι. Έχουν πληροφορίες σχετικά με το παρελθόν ή τις εσωτερικές σκέψεις του; Θέλω να ξέρω. 

"Όχι, είναι ... προσωπικά." Κοιτάζει κάτω στα πόδια μου, αποφεύγοντας την επαφή με τα μάτια. Γνωρίζω αμέσως ότι δεν είναι κάτι που νιώθει άνετα να μοιραστεί ακόμα, αλλά αυτό κάνει επίσης την περιέργειά μου να μεγαλώσει. Δεν είναι έτοιμος να το μοιραστεί με εμένα ή γενικά με τους ανθρώπους;

"Γιατί γράφεις τότε, αν δεν είναι για να το δουν οι άνθρωποι;" Θέλω οι άνθρωποι από όλο τον κόσμο να διαβάσουν το βιβλίο μου. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα κίνητρα που έχω όταν γράφω, άρα αυτόν τι τον παρακινεί; Πρόκειται να το κρατήσει αυτό για τον εαυτό του για πάντα, διότι αν ναι, νομίζω ότι είναι κρίμα.

"Δεν γράφω για άλλους ανθρώπους, γράφω για μένα, έτσι μπορώ να βγάλω μερικά πράγματα από μέσα μου και να καθαρίσω το μυαλό μου. Αν δεν γράφεις για τον εαυτό σου τότε γράφεις για λάθος λόγους." Λέει αυτή τη φορά κρατώντας τα μάτια του κολλημένα με τα δικά μου, έτσι είναι βέβαιος ότι ξέρω πως πραγματικά εννοεί αυτό που λέει. Έχει δίκιο, αυτός θα πρέπει να είναι ο λόγος για την συγγραφή και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πριν.

Καθίζω αφήνοντας ακόμα τα πόδια μου στην αγκαλιά του. Φέρνω το πρόσωπό του πιο κοντά στο δικό μου, πριν τοποθετήσω ένα απαλό φιλί στα απαλά χείλη του. "Είσαι υπέροχος." Του κάνω κομπλιμέντο πραγματικά έκπληκτη από το γεγονός ότι μερικές φορές δεν μπορεί να το καταλάβει και ο ίδιος αυτό. Κάθε λέξη που λέει φαίνεται να έχει κάποια επίδραση σε μένα, και αυτό είναι σπάνιο.

"Πώς κι έτσι;" Τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και με φέρνει πιο κοντά ενώ γέρνει το μέτωπό του έναντι στο δικό μου. Μπορώ να ακούσω την ανάσα του και τον ήχος της καρδιάς του που κτυπά. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο καθησυχαστικό είναι όταν έρχεται από κάποιον που αγαπάς.