Casanova➳ H.S (Μετάφραση)

Chapter Four

Όταν φτάνουμε στο σπίτι με τα ψώνια, βιάζομαι να πάρω το βιβλίο μου, και το μολύβι και να φύγω. Για χρόνια ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, να γράψω κάτι δικό μου. Λατρεύω την ανάγνωση, αλλά αισθάνομαι πως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό να φτιάξεις ένα δικό σου βιβλίο. Να γράψεις τις λέξεις που κάποιος θα ταυτίζεται με αυτές, ή να το βρει απολύτως όμορφο. Το να γράψω κάτι που θα έχει επιρροή έστω και σε ένα άτομο είναι αυτό που θέλω.

Βιάστηκα να έρθω εδώ, στο μοναδικό μέρος που μπορώ να σκεφτώ. Υπάρχει ένα ποτάμι που διασχίζει όλη την πόλη και είμαι στην αρχή όπου υπάρχει μια μικρή λίμνη με ένα πάγκο στημένο δίπλα της. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι εδώ, αλλά αυτό με ωφελεί περισσότερο.

Υπάρχει κάτι στον ήχο του νερού που μου προκαλεί γαλήνη και με διευκολύνει να γράφω. Έχω γράψει μικρά πράγματα, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω, θέλω κάτι που έχει δικό του κόσμο.

"Τι τυχαία σύμπτωση να σε δω εδώ." Η γνωστή φωνή του Harry μιλάει πίσω από τον πάγκο.

"Σύμπτωση; Είμαι σίγουρη ότι με ακολουθείς." Γύρισα και τον κοίταξα με ένα αδύναμο βλέμμα.

"Ίσως είμαι εδώ για να δω τη θέα." Λέει έξυπνα καθώς περπατάει για να καθίσει δίπλα μου στον πάγκο.

"Αμφιβάλλω. Απο πότε απολαμβάνεις  την θέα στο ίδιο μέρος ακριβώς την ίδια ώρα που βρίσκομαι και εγώ εκεί;". σηκώνω τα φρύδια μου προκαλώντας τον να βρει μια άλλη δικαιολογία.

"Εντάξει, ίσως να ρώτησα πού ήσουν αυτή τη φορά, αλλά οι άλλες φορές ήταν συμπτώσεις το υπόσχομαι." Παραδέχεται και κρατάει τα χέρια του ψηλά προς υπεράσπιση.

"Γιατί;"

"Απολαμβάνω την παρέα σου". Ανασηκώνει τους ώμους  κοιτάζοντας πίσω στη λίμνη μπροστά μας.

"Λοιπόν, είμαι απασχολημένη αυτή τη στιγμή, έτσι αν έφευγες θα το εκτιμούσα πολύ." Του λέω κοιτάζοντας μακριά από αυτόν και κάτω στην κενή σελίδα του βιβλίου μου. Ήμουν εδώ για μια ώρα, και δεν έχω καταφέρει να γράψω τίποτα. Όταν αποφάσισα για πρώτη φορά να γράψω ένα βιβλίο, δεν είχα ιδέα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο, αλλά υποθέτω ότι είναι επειδή δεν έχω πηγή έμπνευσης για μια ιστορία.

Ο Harry δεν κινείται από το σημείο του, παρόλο που του είπα να φύγει. Αντ 'αυτού, τα μάτια του ταξιδεύουν προς το βιβλίο στα χέρια μου και το αρπάζουν μακριά από μένα. "Τι έχουμε εδώ;" Κοιτάζει μέσα από τις σελίδες για να βρει κάθε μια κενή. "Γιατί έχεις ένα άδειο βιβλίο;"