Casanova➳ H.S (Μετάφραση)

Chapter Twenty Six

"Είσαι πανέμορφη!" Η Olivia τσιρίζει κοιτάζοντας με ,με δέος. Από τις τρεις μας αδελφές πίστευα ότι θα ήμουν η τελευταία που θα παντρευτεί, νομίζω ότι όλοι το ίδιο πίστευαν. Αλλά είμαι εδώ στο νυφικό μου, την ημέρα του γάμου μου.

"Σε ευχαριστώ, Olivia." Ξέρω ότι είναι χαρούμενη για μένα, αλλά ξέρω επίσης ότι ήθελε να είναι αυτή στη θέση μου. Παίρνω τα χέρια της στο δικό μου, και την κάνω να με κοιτάξει στα μάτια. "Θα έρθει σύντομα και η σειρά σου, το νιώθω." Της λέω, και με κοιτάζει με καθαρή ευτυχία.

"Το ξέρω, αλλά αυτή η μέρα είναι για σένα." Είναι πραγματικά; Κρατάω το στόμα μου κλειστό και απλά της στέλνω το τελευταίο χαμόγελο πριν γυρίσω πίσω στον καθρέφτη. Το φόρεμα είναι πολύ μεγάλο για την  αρέσκεια μου , αλλά δεν είχα λόγο σε αυτό όπως φαίνεται δεν είχα λόγο και σε τίποτα άλλο. "Πρέπει να τακτοποιήσω μερικές διακοσμήσεις, θα είσαι εντάξει μόνη σου;"

"Δεν είμαι δέκα." Χαζογελάω και την σπρώχνω με τα χέρια μου. Πάει στην πόρτα βιαστηκά και μου δίνει ένα σύντομο χαιρετισμό πριν εξαφανιστεί. Κοιτάζω πίσω στον καθρέφτη όταν έφυγε και ειλικρινά δεν νομίζω ότι έχω δει ποτέ μια πιο καταθλιπτική νύφη. Υποτίθεται ότι είμαι ευτυχισμένη αυτήν την ημέρα, τόσο χαρούμενη που θα έπρεπε να λάμπω απο χαρά, αλλά δεν είμαι.

Ο Louis και η Amber ήρθαν νωρίτερα για να μου μιλήσουν. Αναρωτιόντουσαν πώς ήμουν, και είμαι ευγνώμων που ενδιαφέρονται τόσο πολύ. Μου είπαν επίσης ότι η πλευρά του Leith από την εκκλησία είναι γεμάτη με μέλη της οικογένειας, αλλά από την πλευρά μου αυτού οι δύο είναι οι μόνοι που κάθονται. Δεν ήθελα ποτέ μια μεγάλη οικογένεια, αλλά εξακολουθώ να εύχομαι να ήταν εδώ η μητέρα και ο πατέρας μου.

"Είσαι εκθαμβωτική." Δεν χρειάζεται καν να γυρίσω για να καταλάβω ότι είναι ο Harry, αλλά το κάνω. Στέκεται εκεί σε ένα σμόκιν, ντυμένος και έτοιμος για γάμο. Τα χέρια του είναι πίσω από την πλάτη του, και έχει ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του που σχεδόν φτάνει στα μάτια του που λάμπουν. Πώς γίνεται να είναι ευτυχισμένος αυτήν την ημέρα;

"Τι κάνεις εδώ;" Ρωτάω σοκαρισμένη από την ξαφνική παρουσία του που με μπερδεύει ο λόγος που θα επιθυμούσε να βρίσκεται εδώ. Νόμιζα ότι χθες το βράδυ ήταν το τελευταίο μαςαντίο , αλλά φαίνεται επίσης ότι είχαμε πολλά τον τελευταίο καιρό. "Και γιατί χαμογελάς τόσο πολύ;" Ρωτάω ύποπτα.

"Από πότε είναι έγκλημα να χαμογελάς;" Ρωτάει πλησιάζοντας πιο κοντά σε μένα. Τον συναντάω στη μέση της διαδρομής τραβώντας τον σε μια αγκαλιά, ευχαριστώντας τον που ήταν εδώ. Τουλάχιστον θα υπάρχει ένα ακόμη άτομο από πλευρά μου στην την εκκλησία. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή, η μύτη μου γεμίζει με το γνώριμο άρωμα του Harry.