-------------------------------------------------------------------------------------
"We are like spiders,
We eat your inside once we've caught you.
Be happy,
And we'll find you."
Ik kijk op. Waar kwam dat treurige deuntje vandaan? Ik kijk schichtig om me heen. "Kili?" Kili gaat staan. "We moeten hier weg. En wel snel." In een haastig gebaar verdwijnt onze hele picknick, en Kili loopt naar me toe. Ik ben bang. Ik kijk hem aan. "Wat was dat?" fluister ik hees. "Geen tijd om het uit te leggen. Volg me." Kili rent voor me uit, deze keer niet zo onmenselijk snel. Als aan de grond genageld sta ik daar. "Aera, niet omkijken, REN!" Ohmygod. Ik voel hoe mijn benen langzaam ontwaken, en ik ren zo hard als ik kan richting Kili. Ik haal beverig en gehaast adem, en de stress en adrenaline neemt de controle over. Kili gaat weer rennen, en we komen aan bij de open plek. "Spring op Yin, we moeten hier weg." schreeuwt Kili. Deze kant van hem ken ik nog niet, maar ik denk dat ik het wel leuk vind. Kili gooit zijn been over de draak heen, en trekt me omhoog. "Stijgen, Yin. NU." We stijgen snel, en ik kijk naar beneden. Bleke, mensachtige wezens staren me aan. De holle blik beneemt me de adem. Hun ogen zijn zwart, en er lopen zwarte kronkels vanuit hun ogen over hun wangen. De mond is een soort zwart gat, en ook daar lopen zwarte kronkels uit, richting de nek. Langzaam vliegen we weg van de verdoemde plek.
"Kili?" Kili schrikt op uit z'n gedachten. "Ja?" zegt hij met een gebroken stem. "Wat was dat?" fluister ik. Er rollen warme tranen over mijn wangen. Ik staar hem met grote ogen aan, bang voor het antwoord dat hij gaat geven. "Ik...." Hij slikt. "Ik weet het niet, Aera. Ik dacht dat ze niet bestonden. Ze kwamen alleen voor in mythes en legendes. Dacht ik." Hij slaat z'n ogen neer. "Het zijn sadmyr. Ze komen af op geluk. Ze zingen en neuriën treurige liedjes, en besluipen je. Als ze op een paar meter afstand zijn, vallen ze aan. Ze krabben je open met hun lange nagels, en zuigen het bloed op. Elke keer als er iemand verraden is, ontstaat er een sadmyr. Het bloed wat ze hebben opgezogen, komt via hun ogen en mond op hun lichaam, als een soort kronkelige tekening." Ik slik. "Dus, als ze ons hadden gevonden, dan..." Mijn stem valt weg. Dit moest romantisch worden, geen nachtmerrie. Ik sla mijn armen om Kili's middel. "Het spijt me, Aera. Ik wilde dat we een leuke dag zouden krijgen, maar dit had ik niet verwacht." Ik zucht, en Kili's spieren verstrakken. "Jij kon dit ook niet weten, Kili. Die sadmyr... Ze wilden ons toch niet doden omdat ik...prinses van Xinyi ben? Want dan heeft Lia ze misschien gestuurd." Kili haalt zijn schouders op. "We hebben al lang niks meer van haar gehoord, en niemand weet dat jij hier bent." Ik denk na. Zou het kunnen dat het wel zo is? Zou Lia weten dat ik hier ben? De kans is klein, maar toch. "We zijn weer terug." zegt Kili. Yin begint te dalen, en niet veel later sta ik weer op de grond. Bevend, maar ik sta. Nog wat van streek loop ik richting de kasteeldeuren. Ik veeg m'n tranen weg, en hef m'n kin. Ook al zou ze weten dat ik hier ben, ze kan me niks doen. Ik overleef alles. Alles.
