Yeni Bir Bembeyaz Sayfa

10

Neden aklım hatıradan bir defter? Sürekli, eski şeylerin aklıma gelip durmasından nasıl kurtulacağım?

Hayır dertsizlikten falan canım sıkılıyor arada , ya ondan ya da sürekli birbirinin benzeri şeyleri yaşadığımdan kaynaklanıyor. Sebebini tam bulamadım, bilen varsa bana söylesin içime bir nefes gelir en azından.

Şuan mesela, aklıma genel olarak hayatımın şu anına kadar yaptıklarım geliyor. Onlar, bazen çok eğlenceliydi bazen de çok saçma şeylerdi. Sonuç olarak pişman değilim ya, ondan iyi ki de yapmışım hepsini diyorum. Normal insan suretinin kınayacağı tecrübeleri yaşamak bana çok şey öğretti. O yüzden kayıplarımı saymıyorum yoluma bakıyorum.

Değiştim mesela, önceden kapalı bir insandım. Daha sonra sınırlarımı, zevk aldığım hobilerimi, dinlediğim müziklerin tarzını, kıyafet seçimlerimi hep değiştirdim.

Birini sevebilme olgumu değiştirdim mesela, ilk başta platonik sevmeyi bıraktım sevdiğime kalbimi duyurdum. Daha sonra, sevdiğime kalbimi duyurup, karşılığını çok acı şekillerde alınca sevmeyi değiştirdim. Sevmemeyi seçtim, anı yaşadım bu kez. Anı yaşamayı uzun süre devam ettirmeyi sürdürürken biri çıkıp beni sevdi, bu kez de onu sevmeye çalıştım. Başardım ve bir kez daha değişmiş olarak buldum kendimi.

Arkadaşlıklarımı değiştirdim önce, insanlara karşı beklentilerimden başladım buna. Onların, kendim gibi iyi niyetli olmadıklarını öğrenene kadar çok şeyler yaşadım. Mesela, yalnız kaldım uzun süre. Ama tüm bunların sonunda, büyük hayat tecrübeleri kazanmış biri olarak devam ettim.

Hayallerimi de değiştirdim bu sıra mesela. Hatta onlar değişimden öyle bir nasibini aldılar ki, hayal kırıklığı yaşatmasın diye beynimin içinde kurulmaları toptan bitirildi. Umut etmeyi de bırakmış oldum böylelikle. Şimdi daha iyiyim, gelecek konusunda yalnızca plan yapıyor olmayı çok sevdim.

Kalem kullanma stilimi değiştirdiğimi sürekli anlatmayacağım, kurşun kalemi bilenler bilir kendisi oldukça samimidir.

Değiştirmediğim tek bir nokta da var bu arada. Terk etmemek. Ben ne kadar denesem de terk edemiyorum. Terk etmek isteyip yapamadığımda, terk edilene dek uğraşıyordum. Ha, son zamanlarda da  terk edilene kadar uğraşmayı bıraktım mesela. Alıştırmaya çalıştım kendimi ve sonucunun güzel bir mutluluk olduğunu fark ettim.

Bu öyle farklı bir mutluluk ki, söz defterimde yazdığım gibi :  "7 milyar içerisinde iki insanın aynı anda birbirini sevmesi o kadar olasılıksız ki, buna rastlayabilen kendini fazlasıyla şanslı saymalı."

Mutlu olmayı bilmiyordum mesela, öğrendim. Hayat, elimde olup haksızlık edip onlarla mutlu  olmadığım birçok şeyi elimden alarak öğretti bunu bana. Ufak bir parça çikolata bile beni çok mutlu edebiliyor şuan.

Kocaman sarılan insanların çok yalnızlıklar çektiğini öğrendim mesela, kendimde her sarıldığımda öyle kocaman sarılmaya başlayınca anladım bunu.

Kendimi de her halimle sevmeyi de öğrendim bu arada mesela. Bu çok zor oldu tabi kabul ediyorum; ortaokul dönemimde bana toplum baskısının nirvanasını yaşatan sınıfımın özgüven problemi çekmeme sebep olması ve bunu atlatmanın yıllar sürmesi çok sabır tüketmişti. Ama sabrımı geri toplamayı da öğrendim o yıllar süren özgüvenimi geri getirme dönemimde. Makyajsız yüzümle, özensiz kıyafetlerimle ve de boyası akmış, yağlı saçlarımla çıkabiliyorum dışarıya. Yalnız bu yeni taşındığım ve tanıdığımın çok az olduğu şehirde oluyor şimdilik. Ancak bu da önceki yıllara göre büyük bir adım, kabul edilmeli.

Sonuç olarak, değiştim. Eski zamanlarımın aklıma gelmesi konusuna bir değişim bulamadım henüz ama çok değiştim ve bu değişimin sonsuza kadar sürmesi beni bambaşka bir karaktere dönüştürecek farkındayım. Fakat, her ne olursa olsun değişimin sonsuza kadar sürmesini diliyorum çünkü değişmeyi çok sevdim. Bu yeni halimle, hayatta kalabilmek çok daha kolaylaştı çünkü.